Stap

Mijn dochtertje kruipt naar het midden van de keuken. Ze duwt haar billen omhoog en ineens komt ze helemaal overeind. Terwijl haar armpjes zich naar links en rechts uitstrekken om haar evenwicht te bewaren, zet ze haar rechtervoetje voor haar linker. Als haar voetje staat zet ze haar linkervoetje ervoor en dan weer haar rechter. Ze wankelt vanuit haar heup. Zoals dronken mensen dat ook kunnen doen, dat schokkende wankelen. Maar ze loopt. Mijn meisje loopt! Althans, een paar stapjes. Toen ze het niet meer hield, plofte ze op haar knieën en liet ze zich weer voorover zakken.
Al een hele tijd loopt ze achter een loopkar, maar ze weigerde pertinent om een stapje los te zetten. Ze waagde zich niet eens aan een voorzichtige overstap van de stoel naar de tafel. En nu ineens richt ze zich op en loopt ze.

Het is grappig om te merken hoe mijn perspectief veranderd is. Wat kon ik me jaren geleden nog ergeren aan ouders die met glinsterende ogen en een hoge overslaande stem ‘ze loopt!’ riepen. “Dat is de bedoeling hoor,” zei ik dan. En zo knap is het helemaal niet. Alle dieren kunnen direct lopen nadat ze geboren zijn. Een babygiraffe flikkert zo’n metertje of drie naar beneden en staat na een paar minuten al te wankelen op z’n sprietenpoten. Komt onze troela aan met haar veertien maanden en vier stapjes. Daar moet je nog geen leeuw achter zetten. Dus als er weer eens een enthousiaste ouder ‘ze heeft haar eerste stapjes gezet!’ kirde, rolde ik met mijn ogen en zei iets als: ‘Als ze kan vliegen mag je me roepen. Tot die tijd is er niets bijzonders aan de hand.’

En nu sta ik met ogen op sap mijn dochter aan te moedigen. Ik kijk naar mijn lief en zie op zijn gezicht een glimlach van oor tot oor. We zeggen tegen elkaar hoe leuk het is dat we beiden thuis zijn. We kijken samen naar onze meid die zich weer kruipend voortbeweegt naar haar kar. Ik knijp mijn lief zachtjes in zijn arm terwijl ik onopvallend de traan uit mijn ooghoek veeg.

Ze vliegt niet. Ze loopt niet meer dan vijf stapjes achter elkaar. Ze is niet net geboren. Ze kan niet vluchten voor een roofdier. En ze besloot al na een paar minuten dat ze het toch makkelijker vond om op haar kar te gaan zitten en zichzelf zo voort te bewegen.
Maar ze loopt. En ik ben ontzettend trots.