Nooit meer in de poppenhoek

“Het is goed hoor, Sanne,” zegt juffie Tiny tegen mij als ik Lieve voor de één na laatste keer ophaal in de kleuterklas. Ik denk aan hoe mijn dochter gisteren dikke tranen huilde. Als we een zwarte sluier hadden gehad dan had ze ‘m vandaag gedragen. Met zo’n gaasje voor d’r ogen en een larmoyante blik erachter.

Lieve is in de rouw. Enorm in de rouw. Morgen is haar allerlaatste dag in de kleuterklas en ze heeft het er moeilijk mee. Nu is enig gevoel voor drama haar niet vreemd (geen ideeeeeee van wie ze dat heeft), maar het verdriet is echt en de tranen zijn groot.

Ze wil altijd blijven spelen, zegt ze. In de poppenhoek, de bouwhoek, met de kisten. Ze wil altijd bij juffie Tiny blijven. Ze wil nog zo vaak met juffie Elly knuffelen. Maar dat gaat niet.

Lieve werd middenin oktober geboren. Het was de bedoeling dat ze begin van de maand geboren zou worden, maar kennelijk hield ze toen al niet van overgangen en blijft ze het liefst zitten waar ze zit. Ze heeft een heerlijk bonusjaar in de kleuterklas gehad. Een extra jaar om te wortelen, te spelen, te ontdekken en te werken met je handen in plaats van alleen met je hoofd. Een jaar waarin ze de allergrootste en -oudste was en waar ze enorm van groeide. “Ik ben de oudste van de meisjes, maar eigenlijk ook van de jongens, want Thijs is jonger dan ik. En Bas zegt dat hij langer is dan ik, maar dat is volgens mij ook niet waar.” Wat vond ze het mooi om extra verantwoordelijkheden te hebben voor gewichtige taken als ‘de deur sluiten’ of met de jongste kleuters meegaan naar de wc.

Het heeft haar steviger en weerbaarder gemaakt. Zo stevig, dat het pijn doet om die wortels eruit te trekken. Ik weet niet goed hoe ik ermee om moet gaan. Bij pleisters roep ik altijd ‘hup tanden op elkaar!’ om de plakkerige tape er vervolgens in één harde ruk af te trekken. Dan ben je er maar meteen vanaf. Maar dit vraagt om zachtheid en begrip. Geen tanden op elkaar. Geen ‘ach joh, je kunt altijd nog even langsgaan’. Geen ‘nou kom op, ze is niet dood.’ Het vraagt om niks zeggen en niks doen. Er alleen maar zijn, dat ze toe mag geven aan het verdriet.

“Het is goed,” zegt juffie Tiny opnieuw. “Ze is zo’n verbinding aangegaan en ze heeft deze zwaarte even nodig. Straks gaan we weer naar het licht. En er zijn ook veel kinderen die het volgend jaar pas ineens beseffen en dan zes weken compleet van de leg zijn.” Ik knik.

Lieve is buiten aan het rennen. Mijn grote, stoere dochter. “Kom mama!” roept ze.