Ferrari

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 11 en een dochter van 13. En over zichzelf natuurlijk 😉

Het is 33 graden, de zon staat op haar hoogst en de nauwe straatjes van dit Italiaanse stadje bieden verbazingwekkend veel verkoeling. Soms duik ik alleen een winkeltje in, roepend dat man en kinderen best mogen doorlopen. In mijn eentje en op mijn eigen tempo rondneuzen is zalig. 

Nadat mijn winkelhonger is gestild zoek ik de rest. Aan de overkant van het stadsplein ontwaar ik man en kinderen. Mijn man wenkt me lachend. Achter hem staat een knalrode Ferrari geparkeerd, erin zitten mijn kinderen. Mijn dochter als een ware Italiaanse diva, haar broertje met een glimlach van oor tot oor. “Wauw,” roep ik, terwijl ik het plein oversteek. “Hebben jullie de Skoda ingeruild?” Naast de auto staat een groepje mensen te praten. De eigenaar van de auto laat zich onmiddellijk raden. Een flamboyante Italiaan, zongebruind, op loafers en in een kraakwit poloshirt, lacht me vriendelijk toe. Dat hij niet de jongste meer is, verdoezelt hij graag. Zijn haren zijn bruinoranje geverfd, het gebit net iets te wit. 

“You made his day!” grijns ik.

“Wat gebeurt hier nou?” vraag ik mijn kinderen, die zich genoeglijk wat dieper in de crèmekleurige leren bekleding nestelen. “Mam!”, antwoordt mijn zoon, “ik zag deze Ferrari staan en toen ging ik foto’s maken en toen sprak die man mij aan dat ik erin mocht zitten!”
Ik wend me tot de eigenaar. “You made his day!” grijns ik. “It is my pleasure”, antwoordt hij met ronkend Italiaans accent. “My company works with a lot of Dutch people, they are good people!”

Na nog wat foto’s en video’s lopen we verder het stadje in. Vol verrukking pakt mijn zoon mijn hand. Hij kan niet ophouden met verzuchten hoe gaaf dit was. En of hij zo op de hotspot mag om zijn vrienden per Whatsapp te informeren. 

Wat een onverwacht leuke ontmoeting is dit.

Even later horen we een ronkend gebrom door de smalle straten naderen. Het geluid knalt tegen de muren op. “Daar is ie weer!” Verheugd loopt mijn jongste voor ons uit. En ja hoor, daar komt de auto de hoek om zeilen. “Haaa!” roept de man als hij mijn jongste in het vizier krijgt. Hij stopt, duikt richting de bijrijdersstoel en zwaait vervolgens vrolijk met een witte pet. “I have a gift for joe!!” Hij plant de pet met bedrijfslogo op het hoofd van mijn jongste. Ik kijk lachend naar het tafereel. Wat een onverwacht leuke ontmoeting is dit. 

Als we even later in de auto naar de camping zitten wijdt zoon tot in detail uit over zijn avontuur. We genieten allemaal met hem mee. “Mam”, zegt hij dan, terwijl hij glimlachend door de foto’s op onze telefoons scrollt.
“Er is vandaag een droom uitgekomen waarvan ik niet wist dat ik ‘m had.”