Elsbeth is oprichter van deze club, moeder van Keet (19) en Teun (13) en getrouwd met Henno. Haar dochter is skateboarder en gaat voor de Olympische Spelen 2024.
‘Het is alsof je moet uitleggen aan de rest van de klas dat jij niet over zult gaan omdat jouw ouders met de school andere criteria hebben afgesproken,’ appt vriendin Anne Maaike me nadat ik haar vrijdagavond heb uitgelegd dat we nog niet weten of Keet naar de Olympische Spelen gaat.
Vrijdagavond startten de laatste kwalificatiewedstrijden voor de Spelen van 2024. Na een traject van drie jaar aan trainen, wedstrijden, overwinningen, tegenvallers, een ontslagen trainer, en in de laatste maanden nog blessures, zou het dit weekend duidelijk worden. Een paar weken geleden dacht ik nog dat het meeviel met de spanning. Omdat ze met haar puntenaantal toen al een behoorlijk solide 15e plek op de world ranking list had, leek het al bijna niet meer mogelijk om uit de benodigde top 22 te vallen.
Henno was minder optimistisch. ‘Ze moet ook de Nederlandse limiet nog halen hè,’ waarschuwde hij. Ik dacht dat ze die al gehaald had. Keet had gedurende alle jaren binnen die top 16 gestaan die door de NOC NSF als norm was gesteld. Voor de zekerheid vroeg ik het na bij de bondscoach. ‘Ze heeft de Nederlandse norm toch al gehaald?’ vroeg ik. Maar nee, ze moest na déze wedstrijd 16e of hoger staan op de ranglijst.
Dit was geen best nieuws
Met een zere voet, waar het medische team rust voor adviseerde, was dit geen best nieuws. Nog vier weken voor de laatste kwalificatie kon ze niet voluit trainen. Terwijl Henno en ik voor ons boek een hoofdstuk schreven over de huidige prestatiemaatschappij voelden we de prestatiedruk aan alle kanten op ons meissie drukken. En dat voelde rot.
‘Komen jullie proosten op het manuscript?’ appte vriendin (en ontwerper van het cover) Sylvia vrijdagochtend. ‘Graag,’ appte ik terug, ‘maar Keet moet rijden dus we zijn wel gestresst.’ En zo zaten we einde middag aan een tafel voor borrelhapjes en kregen we geen hap door ons keel. We durfden de livestream niet aan te zetten. Als afleiding vertelden we over ons boek. We zetten toch de livestream aan. We zagen een blije Keet haar eerste run foutloos rijden. En een tweede net niet foutloos, maar wel met fantastische score. Maar net niet genoeg voor de halve finale. Met de punten die ze met deze eindstand had verdiend sloeg Henno aan het rekenen. En rekenen. En nog meer rekenen. Aan de andere kant van Nederland zat Candy ook te rekenen. ‘Ze zit er bij,’ zei Henno het ene moment. ‘Ze is er toch nog niet,’ concludeerde hij het andere moment.
Uiteindelijk lijken Candy en Henno op dezelfde conclusie te komen: met haar huidige puntenaantal staat ze nog steeds 15e op de world ranking list. Dat lijkt dus voldoende. ‘Afhankelijk van wat Jazmin en het Thaise meisje doen,’ appt Candy. Jazmin uit Colombia en Vareeraya uit Thailand zijn twee meiden die wel door zijn naar de halve finale. Meiden die in theorie Keet voorbij kunnen streven op zaterdag als ze dan hoog eindigen en daarmee op de valreep nog veel punten binnenhalen. Maar gezien het overige spelersveld en de prestaties van deze meiden tot nu toe, lijkt dat geen groot gevaar.
Dat is precies een goeie vergelijking
Die avond zien we onze Braziliaanse vriendin Gabi Mazetto huilend van geluk op Instagram vertellen dat ze naar Parijs gaat. Gabi staat een plek lager dan Keet. Ook Mariah uit Amerika, die ook onder Keet staat is zeker dat ze erbij zit. ‘Dat is precies een goeie vergelijking,’ app ik Anne Maaike terug als ze die app stuurt over de schoolklas. ‘Dank daarvoor…’
De volgende dag kruipt voorbij. De halve finale waar alles van afhangt is pas einde middag. Ik binge Maried at first sight Australia om de tijd te doden. En wandel een stuk om mijn onrust te verdrijven. Alle mogelijke scenario’s passeren gedurende de dag mijn hoofd. Als de wedstrijd al een half uur bezig is durven we hem aan te zetten. Keet appt ons vanaf de tribune dat het niet de goede kant op gaat. We zien dat de dames in kwestie op dat moment op de eerste en tweede plek staan. En dat de dames op wie we rekenden fout na fout maken. Het zal toch niet? Dit weekend is inmiddels complete horror. Ik voel mijn maag samenknijpen. En dan zijn de eerste acht meiden uit de halve finale geweest. En gloort er toch weer hoop. Vareeraya staat nu vijfde, maar de beste acht meiden moeten nog rijden. Als deze toppers ‘leveren’, dan haalt Vareeraya toch niet genoeg punten om Keet van haar plek te stoten en mag Keet naar Parijs. Ik ijsbeer door het huis. Henno telt af. De Thaise zakt naar plaats zes, naar zeven, naar acht, negen, tien en uiteindelijk twaalf. Keet is erbij!!!!!!
Snap dat dan!
Vorige week leverden Henno en ik het manuscript in van het boek dat we samen schrijven: Snap dat dan! Een boek dat je helpt om je puber (en jezelf) door de huidige turbulente tijden te loodsen.
We zijn allemaal puber geweest, en met ons is het ook goed gekomen! Wij dronken ook al bier op ons zestiende, voelden examenstress en werden niet begrepen door onze ouders. We hadden dezelfde gierende hormonen en hetzelfde puberbrein als de pubers van nu.
Alleen: de wereld is niet meer hetzelfde. Sterker nog, de wereld is nog nooit zo snel veranderd als in de afgelopen tien jaar. Van prestatiedruk tot Andrew Tate, van Snapchat tot klimaatverandering. Bovendien zijn wij ook andere opvoeders dan onze ouders waren. Je beslist samen waar het gezin naartoe gaat op vakantie, we onderhandelen over tot hoe laat ze uit mogen en wat er ’s avonds gegeten wordt.
Met dit boek leer je je pubers zien in het licht van de huidige maatschappelijke ontwikkelingen. Zodat we de pubers van nu beter begrijpen en kunnen begeleiden. Snap dat dan!
Je kunt ons boek nu alvast reserveren. Dat kan hier.
Geen reacties