Bange poeperd

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Amber (10) en Nova (5).

Het is een paar graden onder nul, maar het zweet loopt over mijn rug, terwijl ik op een wit besneeuwde helling, met mijn handen stijf om mijn skistokken geklemd hard ‘bochtjes maken, BOCHTJES MAKEN!’ naar mijn kleuter roep.
‘MARS! LET.OP.HAAR!’ roep ik naar mijn man die heel relaxt om haar heen skiet.
‘Ja, ja,’ zegt hij en ondanks het donkere glas van zijn skibril, weet ik dat hij nu ontzettend met zijn ogen rolt.

We zijn op skivakantie en onze vijfjarige zit deze week voor het eerst in een klasje. Dit vindt ze hartstikke leuk en ze gaat, qua leerproces én snelheid, als een speer. Het gaat zo goed dat het Marcel een goed idee leek om haar mee te nemen van een grotere helling in plaats van het oefenweitje.
‘Dan gaan we met z’n vieren!’ riep hij, optimistisch als altijd. Omdat ik kortsluiting kreeg van dit idee, deed ik eerst alsof ik het niet verstond en heb zo het hele plan een dag voor me uit kunnen schuiven. Maar nu sta ik hier toch te zweten als een stuk Franse kaas op een dashboard in de zomer, omdat ik zwichtte voor de smekende gezichtjes van mijn meisjes (en man).

Sinds mijn kleintje zich aan de skipret waagt, is er een nieuwe update van het moederschap gedownload en geïnstalleerd.

In de basis ben ik écht geen bange poeperd (hallo ik maak verre reizen naar enge oorden tussen de gevaarlijke dieren). Maar sinds mijn kleintje zich aan de skipret waagt, is er een nieuwe update van het moederschap gedownload en geïnstalleerd. Eentje die vastloopt bij te veel enge dingen tegelijk, zoals ik nu ervaar op deze prachtige helling.

Ik vind skiën écht heel tof en doe het graag, maar ik let wel op dat ik niet val of door een helikopter uit een afgrond getakeld moet worden. Deze angst verbleekt bij de angst die ik eigenlijk altijd voel voor mijn gezinsleden. Voor Marcel -erelid van de Club van Relaxte Vaders- die extreem chill voor rode pistes kiest en lachend over ijzige stukken glijdt. Of de angst voor Amber die na jaren skiles vaak met een bloedgang uit het zicht verdwijnt en nu ook voor ons kleintje Nova die nu voor het eerst skiet, maar haar snelheid nog niet zo goed kan managen. Alle drie heb ik in mijn gedachten al meermaals een ravijn in zien vliegen, en dat verlamt me.

Deze afdaling voelt dan ook verre van relaxt en halverwege ben ik al kapot.

Deze afdaling voelt dan ook verre van relaxt en halverwege ben ik al kapot. Maar er gebeurt iets wonderlijks; Nova luistert ineens naar aanwijzingen! Ze maakt nette bochtjes achter haar vader aan, Amber is de lieve zorgzame zus en Marcel skiet voor de verandering rustig.

‘GOED ZOOOO!’ roep ik iets te hysterisch als we met z’n vieren veilig aan de voet van de helling staan. Dat viel uiteindelijk best mee, ook al voel ik me alsof ik zojuist een marathon bergop met skischoenen heb gerend: moe én bezweet. Mijn god wat ben ik toch een moeder.