Ademruimte

Michelle is getrouwd met Marcel en moeder van Nova (5) en Amber (9).

‘Alle kleuters moeten maandag in groen shirt naar school.’ 
‘Vergeet geen shaker te knutselen voor het eindfeest!’ 
‘Wie wil een groepje kinderen uit groep 6 naar de musical rijden?’ 
‘Vergeet het rapport niet in te leveren!’ 

Zomaar een greep uit de schoolapp, die aan het eind van het jaar overuren draait. Allemaal extra taken die ik naast mijn baan probeer te regelen tussen het inpakken van de koffers, het halen van pakketjes, het kopen van cadeautjes voor de leerkrachten, het draaien van wassen, het verzorgen van kinderen en ademen door. 

Dat lukt nooit

Elk jaar is dit hetzelfde liedje. En élk jaar neem ik me voor om aan het eind van het schooljaar niet in zo’n stroomversnelling terecht te komen waardoor ik straks compleet overprikkeld in dat vliegtuig naar onze vakantiebestemming zit. Maar zoals iedereen met schoolgaande kinderen en een baan weet: dat lukt nooit. 

Ook nu was ik dus weer compleet overweldigd door alle taken die last minute op mijn bord gepleurd werden. Maar ik had gelukkig zicht op een zaterdag ademruimte. 

‘Mogen we zaterdag in een tent in de tuin van Rosa en Isa slapen? Hun moeder vindt het goed!’ had Amber namelijk een paar dagen geleden hoopvol gevraagd. Ik vond het een top-idee, want wát een avontuur voor die meiden. En het moment kwam mij verdomd goed uit. Marcel zou die dag namelijk óók weg zijn, en met een vijfjarige die op tijd op bed ligt keek ik uit naar me-time in de vorm van een Modern Family-marathon met een wijntje. 

Het lukt me niet om die tent op te zetten

‘Ik ben echt te ziek, dus het lukt me niet om die tent op te zetten,’ appte de moeder van Rosa en Isa zaterdagmiddag. Een paar seconden staarde ik naar het appje. Het hele feest afblazen leek me een vorm van kindermishandeling en voordat ik het wist appte ik terug: ‘Ze mogen wel bij ons.’ 

Zeven uur later lig ik afgedraaid op de bank, zonder nog maar een minuut Modern Family tot mij te hebben genomen. De tent in de tuin staat. De keuken is een oorlogsgebied, want blijkbaar was dit kampeeravontuur all inclusive en was ik de kok. De boodschappen kwamen gelijk met de kampeerbenodigdheden het huis in. Precies op de avond dat de chef van het huis er niet was.  
 
‘Meiden, het is elf uur, jullie moeten nu echt gaan slapen.’ 
‘Ja maar Isa liet een scheet van vier seconden en nu kunnen we niet stoppen met lachen!’ 
‘Oh, maar doe dit dan wel wat zachter, want alle buren kunnen meegenieten,’ zeg ik terwijl ik mijn lachen probeer in te houden. 

Een half uur na de scheet van vier seconden hoor ik geen gegiechel meer. Met een piep in mijn oren zit ik op de bank en neem nog even de tijd voor wat stilte…mét een glas wijn.