Mam, ik moet plassen

De weg strekt zich voor mij uit. Het is niet te druk. Maar dat is het eigenlijk nooit als je eenmaal op de A6 zit richting Friesland.  In de achteruitkijkspiegel zie ik een klein ventje in een grote autostoel in alle rust slapen. Z’n gezicht half tegen de leuning gedraaid. Uit de speakers klinkt Sunny Days van Armin van Buuren.

“Mam, ik moet plassen,” klinkt het zachtjes naast mij.

Kak.

“Zei je nou dat je moet plassen?,” vraag ik voor de zekerheid nog een keer. Hij was toch vlak voor vertrek geweest? Hij hoeft nooit te plassen onderweg.

“Ja maar ik kan het nog wel even volhouden,” zegt Mads. Maar aan zijn wiebelbenen zie ik dat hij het heus wil proberen maar niet lang gaat ophouden.

“Oké schat, als we er zo af kunnen gaan we een wc zoeken.”

Ik laat hem uitkijken naar een blauw bord met wit vierkantje met daarin een zwarte lepel en vork. “Als je dat bord ziet, komen we bij een restaurant en parkeerplaats waar je kunt plassen,” leg ik uit.

Oké, goed plan, maar hoe ga ik dat straks in hemelsnaam doen? Jesse slaapt nog en als hij nu wakker wordt gemaakt is er geen land met hem te bezeilen. Laat staan een vreemd toiletgebouw.

“Kijk daar mam! Daar staat het! Wit, met lepel en vork!” spettert het door zijn enthousiasme met consumptie de auto door.

“Goed gezien! Even denken Mads, want ik wil Jesse eigenlijk niet wakker maken,” antwoord ik hem. “Maar hoe moet ik dan plassen?” vraagt hij met een snik in z’n stem.

Help! Tegen een boom plassen lukt nog niet zonder er natte kleren aan over te houden. Jesse in zijn eentje in de auto laten durf ik alleen als we voor de deur geparkeerd staan. Hoe doen ouders dit als ze lange autoreizen maken met jongens. Dan gaan ze toch ook niet om de haverklap stoppen? Op dat moment schiet me iets te binnen. We rijden de snelweg af de parkeerplaats op. Met een hand zoek ik naast me. Met succes.

Ik kijk nog eens in de spiegel. Jesse slaapt nog steeds. “Mads, dit is misschien is een beetje gek, maar het kan even niet anders. Kijk, zie je deze koffiebeker? Die is leeg. Daar moet jij nu even in plassen. Ga maar staan, dat gaat je lukken!”

“Haha, dat is cool,” zegt hij en hij gaat aan de slag. Binnen no time zit de beker half vol. Ik prijs Mads om zijn prestatie en doe de plastic deksel weer op de beker. Mads kijkt me aan of ik gek geworden ben. “Die moet je nu wel even weggooien mam. Dat is echt niet meer lekker om te drinken.”

Oh wat is het toch een feestje met die jongen. En maar goed dat het een jongen is. Meisjes plassen toch een stuk minder makkelijk bekers vol.

photo credit: CSG Beach Gear Ltd