Misschien is het de spanning, dat er kortsluiting in zijn hoofd ontstaat of dat het een doodgewone spraakverwarring is, maar in de auto op weg naar de sporthal zegt Quin tegen me: ‘Winnen is belangrijker dan meedoen, toch, mama?’ Zo’n eerste volleybalwedstrijd is ook gewoon retespannend. Juist en vooral omdat je die gewoon wilt winnen.
‘Je kunt het beste twééde worden,’ oreert mijn man die vroeger op de sportacademie zat regelmatig. ‘Dan heb je van iedereen gewonnen én heb je leren verliezen.’ Ik moet altijd een beetje lachen als hij dat zegt. Want ik wéét hoe bloedfanatiek hij kan zijn met spelletjes. En dat verliezen eigenlijk geen optie is.
In de enorme sportzaal waar alle teams een beetje aan het inspelen zijn, zie ik het verbeten koppie van Quin. Gespannen lippen, zijn tranen verbijtend. Ik merk aan alles dat het eigenlijk te veel is. Maar ik weet ook dat hij nu even door moet zetten. Als hij zich omdraait en mij ziet staan, laat hij zijn tranen de vrije loop. ‘Ik vind het gewoon spannend, mama.’
Ik trek hem tegen me aan. De druk van het moeten presteren voelt hij feilloos aan. Hoe luchtig en lollig ik er ook over doe, hij wéét dat het er nu om spant. Spanningen, leuke en niet-zo-leuke, Quin heeft er een antenne voor. Of eigenlijk een stuk of drie. ‘Het is ook spannend, lieverd. Gewoon lekker spelen en plezier maken.’
De eerste wedstrijd kijkt hij toch maar de kat uit de boom. Vanaf de kant. Alsof hij even wilt checken of meedoen inderdaad belangrijker is dan winnen. Want winnen doet zijn team niet, maar iedereen blijft vrolijk. De andere twee wedstrijden speelt hij bloedserieus mee en alle drie de wedstrijden verliezen ze. ‘Goed bespeeld, jongens,’ roep ik bemoedigend vanaf de tribune.
Natuurlijk vind ik meedoen veel belangrijker dan het winnen. De groepsyell aan het begin van elke wedstrijd, de highfives die uitgedeeld worden als er gescoord wordt, het schouderklopje bij een goede service: het is echt heel erg goud waard. Quin leert daar zoveel van.
De week erop zit de stemming er weer goed in. Binnen een minuut staan ze met 1-0 voor. De druk lijkt van de ketel en er ontstaat ruimte voor serieuze rally’s. Vandaag winnen ze twee van de drie wedstrijden. Een teamgenootje geeft Quin een highfive: ‘Goed gespeeld, Quin!’ Ik zie hem uit zijn schulp kruipen en ik straal van trots.
‘Wauw, gefeliciteerd, jongens!’ gil ik als ik enthousiast op ze af kom rennen. ‘Wat goed dat jullie gewonnen hebben!’
Quin doet een stapje opzij en antwoordt kribbig: ‘Waarom ben je zo blij? Jij zei toch dat meedoen belangrijker is dan winnen?’
Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? Ik verstuur ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!
Geen reacties