Hoe gaat het eigenlijk met jou?

Natanja blogt over haar leven als moeder van een zoon van 12 en een dochter van 14. En over zichzelf natuurlijk 😉

De eerste week op de middelbare is achter de rug, en die was niet mals. Dochter claimde nog steeds (want dit zegt ze al drie jaar) dagelijks dat ze niet van plan is om überhaupt naar een school te gaan (maar fietste er tot nu toe iedere dag naartoe), zoon ging huilend naar bed en stond huilend op, omdat hij zich volkomen ontheemd voelt. Vandaag lijkt het met beide redelijk te gaan, maar het voelt al dagen of ik op een dun koord balanceer. En als ik eraf kieper land ik in het Ravijn Der Ugly Cries.

Ik zit te werken op de bank in de woonkamer van ons gehuurde vakantiehuisje. We verblijven hier tijdelijk, omdat we de sleutels van ons nieuwe huis nog niet in hebben. Mijn zoon komt de kamer in, op zoek naar zijn telefoon. Dan gaat ie naast me op de bank zitten.

“Hoe gaat het eigenlijk met jou?” klinkt het opeens naast me.
Het golft door me heen. Ik weet niet waar hij het vandaan haalt, maar ik zie dat hij het meent. Ik klap mijn laptop dicht. 

“Hoe kom je bij deze vraag?”

“Hoe kom je bij deze vraag?” antwoord ik.
“Nou, als ik me niet blij voel rondom de verhuizing praat ik met jou en papa, maar praat jij ook met mensen over hoe jij je dan voelt? Doe je dat alleen met papa of ook met oma of anderen?”
We kijken allebei voor ons uit. Blikkend op de paarden in het weiland naast ons huisje vertel  ik dat ik zeker ook met anderen praat.
“En om antwoord te geven op je vraag,” zeg ik. “Ik voel van alles bij deze verhuizing. Dat ik jullie meesleep in deze beslissing en dat ik me daarover wel eens schuldig voel, maar dat ik het ook graag wil. Dat ik heel gelukkig ben dat we een groter huis krijgen en jij een grotere kamer.”
Hij knikt voor zich uit. “Ik ben ook heel blij dat we een oprit krijgen.”

Ik hoop dat hij snapt welke boodschap ik tussen de regels prop en vervolg mijn opsomming. “Dat ik weet dat je in iedere nieuwe situatie mensen tegenkomt van wie je gaat houden en die van jou gaan houden. Dat ik actief ga proberen contact te zoeken en open te staan voor anderen. Dat ik vol vertrouw op jou en je zus en dat jullie hoe dan ook je weg gaan vinden. En dat ik het liefst helemaal zeker weet dat we er gelukkig worden, maar dat je dat nooit kunt weten. Dat betekent dat je dat idee ook weer moet loslaten. Dus ik voel héél veel dingen naast elkaar. Want bij zo’n grote verandering heb je niet maar één gevoel.” 

“Heb ik eigenlijk je vraag beantwoord?

Naast me wordt begrijpend geknikt.
“Heb ik eigenlijk je vraag beantwoord? Ik vind het lief dat je ernaar vraagt.”
“Ja!” zegt zoon. “Ik ga even op mijn telefoon, goed?” “Tuurlijk”, zeg ik. “Vertel je dan straks hoe jouw dag was?” Opnieuw een “Ja!.” Dan verdwijnt hij de gang op. 

Ik kijk hem na, klap mijn laptop weer open en betrap mezelf dan op een glimlach. Zoveel beter dan een ugly cry.