Ze is geweldig

Marieke is moeder van twee kinderen van 5 en 8. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels delen ze het co-ouderschap met haar ex, vastbesloten om er een gezellige modern family van te maken.

“Nee, ik wil niet, ik heb ook weekend hoor!”

Mijn dochter is er klaar mee. Klokkijken, tafels oefenen, bladen vol woordjes. De werkbladen worden driftig van tafel geveegd. En gelijk heeft ze. 

Mijn dochter is geweldig. Ik weet het, dat zeggen alle ouders over hun eigen kind. Maar dat maakt het niet minder waar. 

Ze is een dromer. Ze creëert werelden waarin alles mogelijk is. Met playmobil, op papier, in haar hoofd. Ze is opmerkzaam. Ze kijkt dwars door je heen, je hoeft haar niets op de mouw te spelden. Ze is creatief, theatraal, gevat. Gevoelig en introvert. Loyaal aan diegenen met wie ze een verbinding voelt. Ze doet niet alsof, behalve als ze toneelspeelt. Ze is verbaal ijzersterk. Kan dingen zeggen met de wijsheid van een oude vrouw. Ze kan stoer zijn en onverschrokken, als ze spontaan de bediening in het restaurant een handje helpt. Ja, ze is geweldig. Bijzonder en geweldig. 

Cito-toetsen vinden haar helemaal niet geweldig

Dat vindt ze zelf alleen niet. Want de Cito-toetsen vinden haar helemaal niet geweldig. Sterker nog: niet goed genoeg. En met ieder extra oefenblad dat mijn dochter mee naar huis krijgt om naar niveau op te krikken, groeit mijn ongenoegen. Mijn ongemak. En haar faalangst. 

Ze is een vroege leerling, maar niemand twijfelde eraan. Ze moest gewoon door. Ieder schooljaar opnieuw. Ik dacht nog, misschien moeten we haar wat ruimte geven. Misschien een jaartje overdoen. Want ergens voelde ik; als je altijd met de hakken over de sloot gaat, komt er een moment dat je kopje onder gaat. Maar mijn intuïtie werd teruggefloten door mijn ratio, dat zich weer baseerde op het advies van de school. En zij zullen het wel weten, toch?

Zo begon het. Het vergelijken. “Iedereen kan al lezen, behalve ik.” Haar zelfvertrouwen kelderde met de dag. Op haar tenen doorloopt ze de basisschool, om iedere keer nipt over te gaan. “Zie je wel!”, zeiden ze op school. “Ze redt het wel.”

Ze heeft alleen nog oog voor wat ze niet kan

Maar ze redt het helemaal niet. Ja, die scores, uiteindelijk. Maar is dat het waard? Mijn dochter is geweldig, maar ze heeft alleen nog oog voor wat ze niét kan. Waar ze niét goed in is. Gedreven door een systeem waarin de score van de Cito je bestaansrecht bepaalt. 

“Het geeft niet lieverd, laat maar”, hoor ik mezelf zeggen tijdens dat bewuste weekend waarin ze de oefenbladen van tafel veegt. Ik besloot terplekke dat de maat vol was. Ik kon niet langer toestaan dat onze dochter van een zelfbewust kind veranderde in een onzeker wezen.

We haalden de druk van de ketel. We wisten; als we er nu niet voor kiezen een schooljaar opnieuw te doen, is het te laat. Haar lieve juf en intern begeleider kwamen tot dezelfde conclusie. Eindelijk. Gelukkig.

Mijn dochter is geweldig en precies goed zoals ze is. Ze moet het alleen zelf weer gaan geloven.