Marieke is moeder van twee kinderen van 6 en 8. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels delen ze het co-ouderschap met haar ex, vastbesloten om er een gezellige modern family van te maken.
“Laat me maar even, mam, ik wil er even niet over praten.”
Met een sip gezicht verdwijnt mijn dochter naar haar kamer, terwijl wij lege glazen en pizzadozen aan het opruimen zijn. Het huis is weer stil en verlaten, na de spontane invasie van vrienden op deze prachtige najaarszondag. Ik kan nog steeds niet helemaal geloven wat er is gebeurd. Het aanzoek, live op de radio, spontaan ingegeven door mijn wederhelft en totaal onverwacht. “Ja natuurlijk!” had ik gillend uitgeroepen. Mijn dochter naast me, die me niet-begrijpend aankeek. “We gaan trouwen, liefje, ik ben net ten huwelijk gevraagd!” Mijn zoon, die door al het tumult de trap afkwam, maar niet erg onder de indruk was. Al gauw gingen ze samen over op de orde van de dag, terwijl mijn telefoon roodgloeiend stond.
“Wie heef er zin in bubbels?” had ik in wat app-groepjes gegooid. De eerste vrienden stonden twee uur later op de stoep, de champagnevoorraad ging eraan, er werd uitbundig geproost, gegild en geknuffeld. De deurbel bleef maar gaan en al gauw veranderde ons huis in een bubbel van bloemen, liefde en vriendschap. Want de mensen die nu met ons het glas hieven, wisten waar we vandaan kwamen. En nu stonden ze hier, binnen no-time op de stoep. “We hoeven helemaal niet meer te trouwen,” grapte ik. Want dit moment, deze zondag, voelde al alsof het onze dag was. Deze dag, dit spontane feestje, voelde als de ultieme beloning na een hele heftige en intense periode.
De jongste kan zich niet eens meer herinneren dat papa en mama ooit samen waren.
“Denk je dat de kinderen er nog moeite mee hebben? Ik bedoel, dat het nu echt definitief is, nu jullie gaan trouwen?” De vraag van een vriendin overviel me volledig. Geen moment had ik hier vandaag bij stilgestaan. De kalender om de kinderen aan mijn liefde te laten wennen is allang overboord gegooid, de jongste kan zich niet eens meer herinneren dat papa en mama ooit samen waren. Bovendien, ze vierden het uitbundig met ons mee vandaag, speelden met de kinderen van onze vrienden en juichten toen de pizza’s werden bezorgd. “Ik denk het niet hoor, volgens mij vinden ze het prima,” antwoordde ik, met een lichte twijfel in mijn stem.
Maar toen de feestvreugde voorbij was en mijn dochter stilletjes naar haar kamer verdween, kon ik mezelf wel voor m’n kop slaan. Was ik zo onopmerkzaam geweest? Zou ze er toch nog moeite mee hebben?
Ik loop naar haar kamer en klop voorzichtig op haar deur. “Heb je even, lieverd?” Ik nestel me naast haar, in haar nieuwe grote bed. “Wil je me vertellen wat je voelt?”
En dan komt het. Ze vertelt hoe fijn ze het vond vandaag, maar ook erg druk. Ze maakt zich zorgen over de bruiloft, dat daar nog veel meer mensen gaan komen. Wat moet ze dan doen als ze overprikkeld raakt? Is er een plek waar ze zich rustig kan terugtrekken?
Opgelucht haal ik adem. Dat was het dus! We spreken af dat we een fijne locatie gaan zoeken, met een chill plek voor haar en haar broertje. Waar we Donald Duckjes gaan neerleggen, en een tablet met koptelefoon om rustige muziekjes te kunnen luisteren. Dat de oppas mee mag, en die dan bij haar blijft.
Dankbaar droogt ze haar tranen, ze is blij met deze oplossing. “Maar ik doe geen jurk aan hoor, mam. Ik wil een jumpsuit.”
Geen reacties