Elf en twaalf jaar waren we toen mijn beste vriendin en ik voor het eerst naast elkaar kwamen te zitten in de brugklas. Zij droeg pastelkleuren, ik was van de fluorescerende kleuren. En één van de eerste dingen die ik me kan herinneren is dat zij mij van mijn stoel duwde, omdat ik blufte: dat durf je toch niet! We waren vanaf het begin behoorlijk aan elkaar gewaagd, zal ik maar zeggen.
Ik kom net terug van een weekend Lissabon om met diezelfde beste vriendin te vieren dat we dertig jaar vriendinnen zijn. ‘Heb jij weleens ruzie met je beste vriendin?’ vraagt Quin als ik naast hem in bed kruip. Ik moet een beetje lachen. Ja, we hebben best wat afgeruzied.
Omdat zij vond dat ik stom deed, of omdat haar gewoontes mij irriteerde. Omdat zij altijd alle deuren en ramen dicht wilde toen we samenwoonden en ik dat benauwend vond. Omdat ik te veel rommel maakte en zij juist netjes was. Omdat zij met een jongen zoende die ik net iets te goed kende. Omdat ik te kritisch naar haar was. Omdat zij fruit uit blik had gekocht in plaats van vers fruit voor het toetje.
‘Waarom vraag je dat?’
Quin heeft één echte allerbeste vriend. Ze kunnen het heel goed met elkaar vinden, maar het botst ook weleens. Dan wil Quin iets anders dan zijn vriend, of doet zijn vriend ineens iets wat hij niet snapt en dan worden ze boos. Op elkaar, of misschien wel op zichzelf. Soms is Quin bang dat zijn vriend geen vrienden meer met hem wil zijn. Dat houdt hem duidelijk bezig. Maar hij geeft geen antwoord op mijn vraag.
Ik wil hem geruststellen. Door uit te leggen dat vriendschap heus niet zomaar voorbijgaat, ook al zeg je soms stomme dingen. ‘Alleen mensen die van elkaar houden, maken ruzie,’ probeer ik. Quin kijkt me met grote vragende ogen aan. ‘En soms zeg je dan onaardige dingen tegen elkaar, maar dat kan juist omdat je weet dat die ander je vriend is. Omdat je weet dat die ander bij je blijft.’ Hij knikt, maar ik realiseer me dat het best raar klinkt wat ik zeg. Ik hoop dat hij mijn woorden niet te letterlijk neemt. ‘Dat betekent natuurlijk niet dat ruzie leuk is,’ ga ik verder. ‘Ruzie is ook gewoon vervelend. En het kan je verdrietig maken. Maar vrienden maken het meestal wél weer goed.’ Quin hangt aan mijn lippen en ik merk dat ik ervan geniet dat hij zo naar me ligt te luisteren. Ik weeg mijn woorden zorgvuldig.
Quin kijkt naar het plafond en telt op zijn vingers. ‘Maar mijn vriend en ik zijn nog maar twee jaar vrienden!,’ roept hij uit. Dertig jaar vindt hij duidelijk ontzagwekkend lang. ‘Dat is echt veel minder lang, zoals bij jou!’ Hij gaat rechtop zitten en ik zie zijn ogen fonkelen. ‘Ik weet het! Misschien moet ik dan maar heel vaak ruzie met hem maken, dan blijft hij vast nog heel lang mijn vriend!’
Geen reacties