Verdriet

Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (5). Haar leven nam afgelopen jaar een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. In dit blog blikt ze terug op toen het allemaal nog vers was en ze in de ’tussenfase’ zaten.

“Je ruikt anders, mam.” Met een droevig gezicht kijkt ze me aan, terwijl ze zich losmaakt uit onze knuffel. We liggen te chillen op de heerlijke grote plofbank, mijn dochter en ik. De gordijnen dicht, we hoeven de buitenwereld nog even niet binnen te laten. We bevinden ons in een tussenfase. Ik woon nog in ons fijne gezinshuis, maar de kinderen weten dat we uit elkaar gaan. Ik slaap in het logeerbed, om ze te laten wennen aan het feit dat we niet meer samen zijn. We eten met z’n vieren, lezen boekjes voor, we maken broodtrommels. Aan de buitenkant zijn we een doornormaal gezin. Vader, moeder, dochter, zoon. Maar in onze binnenwereld is van alles gaande.

Zo ook bij mijn dochter, die heel langzaam begint te beseffen wat er om haar heen gebeurt. Mijn verhuizing is aanstaande. Ik pak bewust nog geen dozen in, dat beeld wil ik de kinderen nog even besparen. Maar ik slaap al een paar keer per week niet meer thuis. Afgelopen nacht ook niet. “Ik ruik anders? Wat bedoel je?” zeg ik. Maar ik voel precies wat ze bedoelt. “Nou, mijn mama van vroeger die rook anders. Toen je nog bij papa sliep. Toen je nog op papa verliefd was.” Ze is even stil. Ik ben stil. Ik vecht tegen mijn tranen en spreek mezelf toe: rustig blijven, ademhalen, luisteren. “Och lieverd toch,” zeg ik. “Kom eens bij me.” Ze kruipt weer bij me op schoot en vervolgt, met een klein piepstemmetje: “Ik mis mijn mama van vroeger. En hoe we altijd met z’n vieren waren.” Ze begint onbedaarlijk te huilen.

Mijn hart breekt in duizend stukjes. Daar is het dan, na al die weken. Het besef. De pijn. Het verdriet. De scène uit de film die je het liefst wil overslaan. Het schrikbeeld van iedere ouder die ook maar dénkt aan scheiden. Dat mensen evenzo vaak tegenhoudt, hoe ongelukkig ze zelf ook zijn. Want van alle moeilijke dingen staat dit met stip op nummer één.

De belofte dat ze een kitten mocht, was een pleister op de wonde.

Ik was bang geweest voor dit moment. De belofte dat ze een kitten mocht uitzoeken als ik zou verhuizen was een pleister op de wonde, dat besefte ik maar al te goed. Natuurlijk wist ik dat dit zou komen, op een onbewaakt ogenblik. En nu het zover is, kan ik niet anders dan het toelaten. Het aangaan. Niet door te sussen, maar door het er te laten zijn. Ik laat het binnenkomen. En ik huil onbedaarlijk met haar mee.

“Liefje toch, dat snap ik heel goed. Ik mis het ook,” zeg ik naar waarheid. Ik zou liegen als ik iets anders zou zeggen. Want ik geloofde ook, ooit, in een happily ever after. Ik had niets liever gewild dan oud worden met de vader van mijn kinderen. Maar het leven had iets anders voor ons in petto. Want ineens was daar een liefde, waarvan ik het bestaan niet wist. Het kwam in een totaal andere vorm, verpakking en manier op mijn pad, dan ik ooit had kunnen bedenken. Nu ik wel van het bestaan wist, kon ik niet meer terug. En ik kon al helemáál mijn kinderen niet langer als excuus gebruiken om genoegen te nemen met minder dan dat. Want wat leef ik dan voor?

Het was het moeilijkste wat ik ooit deed. Het enige wat ik nu voor ze kan doen, is ruimte bieden aan het verdriet dat dit met zich meebrengt. Zonder het te willen oplossen, te willen wegnemen.

Het onbedaarlijke huilen gaat langzaamaan over in een zacht gesnik. De gordijnen blijven dicht vandaag.