Lees, Peuter

Toegeven

Het was een vrijdagavond in juni en ik zat voor de zoveelste keer huilend op de bank. Samen met Joost maakte ik een planning voor de aankomende week. Een week die zo vol zat met werk dat ruimte voor Benja, vriendinnen, familie en het huishouden er eigenlijk niet meer bij pasten. Toch propte ik het ergens tussen, want een opdracht afzeggen, een verjaardag overslaan of een vrijdagmiddagborrel missen was in mijn ogen geen optie. Ik was veel te bang dat ik iemand zou teleurstellen. De moeheid, buikpijn, paniekaanvallen en steken op mijn borst die met die keuze gepaard gingen, negeerde ik. Tot Joost aan de noodrem trok. “Zo gaat het niet langer,” concludeerde hij.

En toen moest ik het wel toegeven. Dat ze in de maanden daarvoor allemaal waren gevallen. De ballen die ik sinds de geboorte van Benja probeerde hoog te houden. Ze vielen achter elkaar naar beneden en stuiterden nu om me heen. Ik had de energie niet meer om ze nog op te rapen.

Dus nam ik deze zomer voor het eerst in m’n leven zeven weken vrij. Schitterde ik tijdens etentjes met vriendinnen door afwezigheid en sloeg ik als grootste fan van mijn eigen verjaardag, het feestje over. Het enige wat ik deed was voor Benja zorgen, veel slapen en nog meer praten. Met Joost, mijn familie, vriendinnen en de praktijkondersteuner van de huisarts. Over dat ik het zo graag állemaal wil zijn: de perfecte moeder, de liefste vrouw, de beste tekstschrijver, de meest attente vriendin, de ideale (schoon)dochter, de zorgzaamste zus, de gezelligste kantoorgenoot…
En over nogal wat vastgeroeste overtuigingen. Dat ‘perfect’ de norm is, bijvoorbeeld. Dat je 24/7 bereikbaar moet zijn. En dat goede moeders op hun vrije dag de hele tijd samen met hun kind Duplo-torens bouwen en Nijntje-puzzels maken.

Inmiddels zijn er wat barstjes ontstaan in de glazen bol waarin ik voorheen mijn droomleven visualiseerde. Stap voor stap dringt het besef door dat ik niet alles perfect kán doen. En dat dat ook niet hoeft. Benja is net zo gelukkig in de speeltuin als ik niet samen met hem met de graafmachine speel, maar aan de rand van de zandbak met mijn zusje klets. Vriendinnen blijken niet boos te worden als ik na twee dagen pas op een appje reageer. En geen opdrachtgever vertrekt als er een spelfout in een tekst staat.

Met dat besef in mijn achterhoofd, pak ik langzaamaan weer wat ballen op. Niet zoveel tegelijk als eerst, en zeker niet allemaal dezelfde. Ik plan avonden vrij in mijn agenda en neem voor lief dat onze eettafel altijd bezaaid is met boeken, laptops, bonnetjes en opladers. Nee zeggen, loslaten. In theorie weet ik dat dat nodig is. Wist ik dat eigenlijk al lang. Nu wordt het tijd dat ik het ook in de praktijk ga volhouden.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

2 Reacties

  • Reageer Irene 27 september 2019 at 07:18

    Ik las je perfectionisme wel vaker in je blogs en vreesde al voor een moment als dit. Gelukkig ben je tot het inzicht gekomen, heel knap van je, en dat je er ook naar handelt! Ik wens je heel veel mooie imperfecte momenten!

  • Reageer Maaike 28 september 2019 at 07:25

    Oh zo herkenbaar! Hier na de 2e nog 2,5 jaar geprobeert de ballen allemaal hoog te houden maar het ging niet meer…. Zelf ben ik nu begonnen in het boek: zeg me dat ik oke ben. Gaat over perfectionisme en hoe het je leven kan beheersen. Ik ben te snel weer aan het werk gegaan en nu geeft mijn lijf het op en heb ik de diagnose fibromyalgie gekregen. Nu MOET ik wel keuzes maken en denken aan belasting/belastbaarheid 😅. Goed van je dat je vrij hebt genomen en hebt genoten van de mensen om je heen! Rustig aan en de valkuilen blijven er, alleen leer je ze steeds sneller herkennen 😘

  • Laat je reactie achter