Lees

Taboe

‘Ik lees ze met plezier hoor, jouw columns, maar ik krijg wel het gevoel dat je een schattige dochter hebt en een problematische zoon.’ Ze zei het achteloos, tussen een slok thee en een hap taart in. Ik kende haar amper, af en toe zagen we elkaar op een kinderverjaardag en wisselden wetenswaardigheden over onze kinderen uit. ‘Ik probeer vooral mijn eigen worsteling te beschrijven,’ mompelde ik nadat ik haar opmerking had verwerkt. ‘Het is niet mijn bedoeling om mijn zoon te betitelen als een probleemgeval.’ Ze knikte begripvol. ‘Tuurlijk. Het zal vast moeilijk voor je zijn.’

Ik vertelde het voorval een paar weken later aan een vriendin, die op haar beurt begripvol knikte. ‘Ik snap die opmerking wel. Soms lijkt het in je stukjes of je meer van haar dan van hem houdt.’ Verbluft keek ik haar aan, niet in staat haar van repliek te dienen. Nog weken bleven de woorden door mijn hoofd malen. Zat er een kern van waarheid in? Durfde ik dat niet toe te geven omdat het taboe te groot was? Ik dacht terug aan de gecompliceerde bevalling van mijn dochter. Ze had klem gezeten en kwam paars ter wereld. ‘Ik heb nog nooit een baby gezien die al zo jong kan lachen,’ zei de kraamhulp twee dagen later. Bijna acht jaar later lacht, zingt en huppelt ze nog steeds elke dag. De bevalling van haar 3,5 jaar oudere broer ging een stuk vlotter en voorspoediger, maar hij werd hard huilend en met gebalde vuisten geboren. Die twee dingen hield hij maanden vol. Zijn temperament is hij op zijn elfde nog niet verloren, net als zijn boosheid, extreem sterke eigen wil en grote gevoeligheid. Dat het leven met hem ingewikkelder is dan met haar, hoef ik denk ik niemand uit te leggen.

Maar er is ook een andere kant, ontdekte ik laatst op een begrafenis. Ik raakte in gesprek met een vriendin van een vriendin. De melancholie van een afscheid gecombineerd met wijn en bitterballen maakte me nogal loslippig over mijn zielenroerselen. Ik vertelde haar over de psychologen, trainingen, retraites en paardencoaches die ik de afgelopen jaren had bezocht, en wat me dat aan inzichten en groei had opgeleverd. ‘Zoiets zou ik ook eens moeten doen,’ verzuchtte ze bewonderend. ‘Maar ik heb het zo druk en de noodzaak is er toch net niet.’ Ik knikte, dat snapte ik. ‘Die noodzaak was er bij mij ook niet geweest zonder mijn oudste,’ antwoordde ik.

Toen ik mezelf een jaar of zes geleden voor de zoveelste keer huilend in de wc had opgesloten, besloot ik dat het genoeg was. Zijn woedebuien, de ruzies met mijn man over de juiste aanpak, de angst voor zijn en mijn toekomst, de uitputting van de dagelijkse strijd, ik kon het niet meer alleen. Met behulp van de paardencoaches, retraites, psychologen en trainingen ontdekte ik hoezeer mijn zoons gedrag ook over mij ging. Hoeveel moeite ik zelf had met boosheid, met conflicten, met mijn grenzen, met luisteren naar mijn gevoel. Ik zag pijnlijke momenten uit mijn leven onder ogen, momenten die ik zorgvuldig had opgeborgen in een hoekje van mijn geest. Ik voelde hoe mijn zoon alles wat ik al jaren succesvol had genegeerd naar boven had gehaald en er bovenop knalde.

Als mijn dochter een ronde, zachte, glanzende kiezel is die je steeds vastpakt en aait, is mijn zoon een hoekige edelsteen, die gaten maakt in je broekzak, die elke dag een andere kleur laat zien. Houd ik meer van glad en rond? Nee. Past glad en rond makkelijker in het dagelijks leven? Ja.

Hoekig kan pijnlijk en vermoeiend zijn, en scherpe kanten prikken vaak. Maar ze houden je ook wakker en alert. Mijn zoon vroeg me de dingen anders te bekijken en gaf me het grootste cadeau ooit. Mezelf.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

13 Reacties

  • Reageer Annemieke 10 maart 2019 at 08:46

    Nou Milou, dat heb je mooi verwoord.
    En wat moet jij je rit hebben gevoeld na zo’n lompe opmerking.
    Wat je kinderen ook doen en hoe complex ze soms voor zichzelf en voor ons ouders kunnen zijn, dat maakt in liefde geen donder uit.
    Wij hebben een dochter, op het ene moment super vrolijk en gezellig.
    Maar het andere moment weet zij geen raad met zichzelf, en weet ik het ook even niet meer.
    Frustraties en machteloosheid alom, maar houd ik de ene dag meer van haar dan de andere?
    Nee natuurlijk niet, het is mijn dochter en ze is alles voorr mij hoe ze ook doet.
    Ik kan me voorstellen dat dit met 2 kinderen hetzelfde is, wat ze ook doen en hoe ze ook zijn je houd van ze.

    Voel je vooral niet schuldig, en schrijf vooral zo verder.
    Ik lees je collums graag.

  • Reageer Aukje 10 maart 2019 at 08:56

    Prachtige column, Milou. Ik hoop dat je in alle eerlijkheid blijft schrijven over de mooie en moeilijke dingen van het moederschap. Alle goeds gewenst!

  • Reageer Jenske 10 maart 2019 at 08:56

    Amai! Dat is zeer mooi verwoord! En erg herkenbaar ;).

  • Reageer Nan 10 maart 2019 at 09:32

    Zo open
    Zo eerlijk
    Dankjewel voor de inspiratie 😘
    Het is voor mij een eye-opener.

  • Reageer Anke 10 maart 2019 at 09:39

    Zo herkenbaar! Vooral dit stukje.

    “Zijn woedebuien, de ruzies (met mijn man) over de juiste aanpak, de angst voor zijn en mijn toekomst, de uitputting van de dagelijkse strijd, het is genoeg, besloot ik. Ik kan het niet meer alleen. Met hulp anderen ontdekte ik hoezeer mijn zoons gedrag ook over mij ging. Hoeveel moeite ik zelf had met boosheid, met conflicten, met mijn grenzen, met luisteren naar mijn gevoel. Ik zag pijnlijke momenten uit mijn leven onder ogen.”

    Maar dan zonder de man en brusje want ik doe het alleen. En hier is het gelukkig m.i. minder ernstig maar het hakte er wel in. Gelukkig hebben we inmiddels samen onze draai gevonden.

  • Reageer Merel 10 maart 2019 at 10:37

    Heel mooi omschreven! Wij moeders zijn ook maar gewoon mensen, met onze krachten, zwaktes, valkuilen en voorkeuren..
    Vooral eerlijk en open over blijven, dan komen jullie er wel!

  • Reageer Marleen 10 maart 2019 at 11:21

    Wauw, wat wat een herkenbaar stuk zeg. Ook mijn zoon is geen gladde kiezelsteen geweest, maar eentje met hoekige en scherpe punten. Een jongen die teveel op zijn bordje heeft gekregen. En nu 13 jaar oud beginnen de scherpe punten en hoekige kanten langzaamaan steeds gladder te worden. Hij begint zijn plek te vinden samen met mij. Nu hopen dat de puberteit hier niet weer alle hoekige punten naar voren haalt. Maar voor nu kan ik zeggen dat ik trots ben! Op hem, maar ook op mezelf!

  • Reageer Susanne 10 maart 2019 at 11:53

    Wow wat een mooi en eerlijk geschreven stuk! En zo herkenbaar. Maar wat een ondoordachte opmerking van die kennis zeg!! Soms beseffen mensen niet wat de impact is van de dingen die ze zeggen. Aan de andere kant heeft het je wel gedwongen de situatie kritisch te bekijken. Dat is dan wel weer de winst.

  • Reageer Inge 10 maart 2019 at 11:58

    Deze column/blog komt even binnen, zit hem te lezen met tranen in mijn ogen. Je hebt het prachtig verwoord. Zo enorm herkenbaar.

  • Reageer Emma 10 maart 2019 at 14:13

    Hoi Miloe, alleen maar liefde voor deze mooie woorden, als juf ook heel herkenbaar. Sommige kinderen gaan altijd goed en makkelijk en dat is heerlijk en genieten en andere kinderen geven een zoektocht, frustratie, zelfreflectie en uiteindelijk maakt me dat als juf en mens wijzer, begripvoller en meer dankbaar voor de goede dagen en kleine overwinningen. Ik zou beide kinderen niet willen missen in een groep ♡

  • Reageer Romina 10 maart 2019 at 17:09

    Heel herkenbaar en mooi geschreven hoe een realiteit die kan schuren ook heel mooi kan zijn!

  • Reageer Nicole 11 maart 2019 at 16:23

    Heel herkenbaar en mooi geschreven!

  • Reageer Nina 16 maart 2019 at 09:31

    Prachtig geschreven! Precies zoals wij het ook meemaken en ervaren.

  • Laat je reactie achter