Lees

Slaap kindje slaap

Durf ik het te zeggen? Durf ik het op te schrijven? Of verleid ik dan de goden van de slaap tot stevige interventies?

Mijn kinderen slapen door. Al een jaar. Een enkele nacht waarin Pepijn huilend wakker wordt omdat hij een monster ziet of Lieve in tranen is omdat ze een snottebel heeft, daargelaten.

Ik heb zo ongelooflijk lang uitgekeken naar dit moment. Niemand die mij overigens nu nog vraagt of ze doorslapen. Goed, ze zijn bijna 6 en drie en een half, maar toch. Ik kan me nog goed herinneren dat een collega het vroeg toen Lieve zes maanden was en ze iedere nacht eerder slechter leek te slapen dan beter.
“Echt, slaapt ze nog steeds slecht? Die van ons sliep na zes weken al door.” waagde hij te zeggen.
“Wat ontzettend fijn voor je!” beet ik hem toe.

Dat doorslapen gebeurde overigens niet van de een op de andere dag. Er was niet één nacht waarin ze ineens het licht zagen. Of de donkerte, zo je wilt. Het was meer dat er steeds meer tijd tussen een gebroken nacht zat. Ik wist daarom ook nooit zo goed wat ik moest antwoorden op de vraag of ze doorsliepen. Het kon zomaar drie dagen goed gaan en daarna weer weken niet.

Het verlangen naar nachtrust werd steeds groter. Als klein meisje droomde ik van een leven als dolfijntrainer, als puber van een groots en meeslepend leven als actrice en als moeder droomde ik alleen nog maar van één nacht acht uur aan een stuk slapen.

Het verbaast me nog steeds tot hoeveel je in staat bent met hooguit twee doorbroken uren slaap. Ik heb jarenlang op de reservestand geleefd. In mijn studententijd deed ik al dramatisch over een uurtje college om negen uur als ik de nacht ervoor te lang in de kroeg had gehangen. Had ik ooit kunnen vermoeden dat ik bijna de helft van mijn carrière eruit zag alsof ik was herrezen uit de dood en functioneerde als de marionet van een dronken poppenspeler.

Mijn relatie met slapen is volledig verstoord. Het was mijn allergrootste hobby. Mensen die tot 12 uur uitslapen ‘zonde van je dag’ vinden, heb ik nooit begrepen. Zonde van je dag? ’s Ochtends door een tuincentrum sjokken vind ik pas zonde van m’n dag. Ik hou van slapen. En het kan eindelijk weer.

Het is een fase, het is een fase, het is een fase. En het is voorbij. Ein-de-lijk.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

2 Reacties

  • Reageer Anne 12 oktober 2018 at 10:58

    Zo verschrikkelijk herkenbaar! Het klagen over college om 9 uur (die boycotte ik gewoon structureel), slapen als ontzettend nuttige tijdsbesteding zien en well, het overall verhaal.
    We gingen best goed qua doorslapen van kind 1 en 2, maar met nr 3 van nu 5 maanden kijk ik weer ontzettend uit naar een eerste ononderbroken nacht! De vorige twee gingen bij 8 maanden voor het eerst lange nachten maken dus hopelijk is het over een paar maanden zover 😀

    Dank voor dit heerlijke moment van herkenning en hoop 😉

  • Reageer Marion 15 oktober 2018 at 12:03

    Amen! Ik had het kunnen scbrijven. Ware het niet dat onze draak van anderhalf nu 4 hoektanden ineens krijgt en al 2 weken spookt. Ik kreeg vorige week (op mijn vraag om koffie) de opmerking dat je kinderen vanaf 6 weken kan LATEN doorslapen. Wist ik niet. Had ik graag geweten. 😂

  • Laat je reactie achter