Baby, Lees

Schuldgevoel

“Nu moet je je niet schuldig gaan voelen hè,” zegt Joost als Benja verliefd naar me lacht. Nog geen uur geleden zat ik er helemaal doorheen. Na weer een nacht met z’n drieën doorhalen was ik zo moe dat ik het niet kon opbrengen om met Benja te spelen. Ik legde hem in de box, om zelf All You Need is Love terug te kijken. De tranen die daarbij over mijn wangen stroomden kwamen niet door het meisje dat haar Colombiaanse vriend na anderhalf jaar weer in haar armen sloot. Het was mijn schuldgevoel dat zich via mijn traanbuizen een weg naar buiten vocht.

Het is niet de eerste keer de laatste maanden dat dit gevoel aan me knaagt. Telkens wanneer ik de behoefte heb om te doen waar ik zelf zin in heb, kruipt het omhoog. Als een soort duveltje uit een doosje komt het plotseling tevoorschijn, om pas weer te verdwijnen zodra ik mijn eigen verlangens aan de kant duw en doe wat goed is voor Benja. Voor Joost. Voor vriendinnen. Voor opdrachtgevers. Voor opa’s en oma’s. Behalve voor mezelf. Ik heb nooit geweten dat schuldgevoel en goed voor jezelf zorgen zo met elkaar verbonden zijn.

Want wat voel ik me schuldig als ik naar de sportschool fiets en Joost daardoor met een huilend kind opgescheept zit. Als ik Benja slechts een half bord pap geef omdat mijn geduld na twintig minuten strijd op is. Als hij bij opa en oma slaapt omdat ik wil bijtanken en hij hen vervolgens de hele nacht wakker houdt. Als ik chagrijn tegen Joost omdat hij me wat leuks wil vertellen, net op het moment dat ik een uur lang alleen onder de douche wil gaan staan. Ik vind dat gevoel niet te verdragen. En dus pas ik me aan. Zeg ik dat ik geen zin heb om te sporten, bijt ik mijn tanden stuk op mijn eigen ongeduld, verbied ik mezelf Benja de komende weken uit logeren te sturen en reageer ik enthousiast op Joost zijn verhaal.

Ondertussen voel ik me steeds vaker de clown in mijn zelf opgebouwde circustent. Ik voer alle kunstjes die van me worden verwacht netjes uit, zonder me af te vragen of die rode neus en grote schoenen me eigenlijk wel passen. ‘Aandacht maakt alles mooier’, hoor ik tijdens het reclameblok dat is ingebouwd om de spanning in Robert ten Brinks liefdescaravan nog wat extra op te voeren. Ik vraag me af of het klopt. Zou wat meer aandacht voor mezelf – ondanks het schuldgevoel dat dat met zich meebrengt – mij mooier maken? Op zijn minst een betere moeder? Een leukere vriendin?

Terwijl Robert en consorten beginnen aan mijn lievelingsitem – de Canadareis – open ik mijn mail. Ik voel me schuldig omdat ik al minstens een half uur op de bank niks lig te doen terwijl er een aantal mensen is dat wacht op mijn reactie op hun mail. Net op dat moment komt er een nieuw bericht binnen. Het is een aanbieding voor het kerstcircus. Even sleep ik mijn muis richting ‘Bestel kaarten’, maar ik klik het net op tijd weg.

Het circus is niets voor mij.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Danielle 30 november 2017 at 08:56

    Als je niet goed voor jezelf zorgt… kùn je niet goed zijn voor de ander… Het cliché is echt waar. Sluit niet aan bij de lange lijst moeders die uiteindelijk volledig burned-out thuis komen te zitten… Het is jouw verantwoordelijkheid om voor jezelf te zorgen. Je geeft daarmee het voorbeeld aan je kinderen dat ze nodig hebben om ook weer goed voor zichzelf te zorgen. En je omgeving is daar key in. It takes a village to raise a child.. opa en oma overleven een nachtje slecht slapen echt wel.

    Asjeblieft, geloof me. Ik heb de ervaring van 2 schatjes van 9 en 7, een burn-out toen de jongste 1,5 was en nu eindelijk genoeg ervaring en liefde voor mezelf om ons derde kindje binnenkort te mogen verwelkomen.
    Je doet het geweldig, niet aan jezelf twijfelen en vooral die tijd nemen voor jezelf. Het schuldgevoel is aangepraat. Is de scheve verwachtingen die je vanuit je omgeving mee krijgt. Die mogen vervangen worden door mild zijn voor jezelf.

  • Laat je reactie achter