Lees

Rustig

‘Ik voel me zo rustig, mam.’
Quin kijkt me aan en legt zijn hand op zijn buik. In zijn buik waar het allemaal gebeurt. En waar het meestal maar moeilijk een weg naar zijn hoofd, naar buiten, vindt.  ‘Ik voel het helemaal híer.’
Het is dinsdagochtend half acht en we hebben er al een hele ochtend op zitten.

Om 6.08 uur stond hij al bij mijn voeteneind te trappelen met de mededeling dat hij niet meer kon slapen door de regen. Mijn reactie: ‘Je moet echt nog een uurtje gaan slapen, hoor!’ viel niet echt in goede aarde. Blijkbaar had hij heel andere plannen met deze vroege ochtend. Maar de woorden die daar een uitleg aan zouden kunnen geven vond hij niet. Een boze bui had hij sneller paraat. Dus lag hij een tijdje mokkend op de grond, náást mijn bed.

Om 6. 28 was ik wel klaar met zijn gemok en sprong ik onder de douche. Toen ik daar onderuit kwam, lag Quin opgekruld in zijn eigen mandje. ‘Weet je wat?’ zei ik tegen hem. ‘Volgens mij ben je gewoon met je verkeerde been uit bed gestapt! Probeer het nou nog eens? Maar dan met je goeie been?’
Quin moest lachen. Eerst probeerde hij het met zijn linkerbeen. Nee, dat was de verkeerde. Zijn rechter moest het zijn. En verrek, het hielp.

Samen lopen we naar beneden waar Spoekie ons al miauwend tegemoetkomt. Buiten is het donker en de regen tikt nieuwsgierig tegen het raam. Ik doe de lampen aan. Omdat we ineens zo veel tijd hebben, ga ik aan tafel zitten en begin ik alvast wat te werken. Quin, die normaal gesproken op de bank zijn yoghurt eet, komt er gezellig bij zitten. Vannacht heeft zijn zusje een nachtje bij opa en oma geslapen. Dat geeft vooral in de ochtend veel rust. Dat heb ik zelf ook gemerkt.

‘Ja,’ reageer ik later dan ik van mezelf gewend ben. ‘Ik ben ook ontspannen.’ Als vanzelf leg ik net als Quin mijn hand op mijn buik. ‘Ik voel me ook rustig, hier.’
‘Normaal voel ik stress,’ legt Quin zijn buikgevoel verder uit. ‘Dan zit er een boze bui. Zoals net, toen ik wakker werd. Nu is het helemaal rustig.’
‘Hoe voelt dat dan, rustig?’ wil ik weten.
‘Gewoon stil,’ legt hij uit.
‘Misschien moeten we vaker wat eerder opstaan?’ opper ik. ‘Dan gaan we gezellig aan tafel zitten en houden we de gordijnen nog even dicht en zetten we de verwarming lekker hoog.’ Net als vandaag.
‘Ja! Dat wil ik!’ roept Quin alsof ik een reisje naar een tropisch zwemparadijs voorstel.

Ik besef dat de aanwezigheid van zijn zusje soms net een prikkel te veel is in het hoofd van Quin. De momenten waarop zij er niet is, zie ik hem zichtbaar ontspannen. Hoe erg ik hem die stilte in zijn hoofd ook gun, Zora hoort er natuurlijk gewoon bij.  Alleen moeten we nog een manier vinden waarop we ook met z’n allen die ontspanning kunnen vinden.

‘Mam,’ zegt Quin alsof hij mijn gedachten kan kezen. ‘Ik denk dat Zora er ook rustig van wordt. Dan komt ze er gewoon gezellig bij zitten.’

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

1 Reactie

  • Reageer Rixt 31 oktober 2018 at 21:54

    Ach ja, autisme is ook een hele strijd. Fijn dat hij n rustig moment van de dag vindt.

  • Laat je reactie achter