Ruimte

Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (4). Haar leven nam afgelopen jaar een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. Haar eerdere blogs kun je hier lezen.

“Mam! Mam! Ik ga bij Pien spelen, oké?” Ik sta op het schoolplein tussen opvallend veel ouders, deze eerste maandag van het schooljaar. De kriebels in mijn buik verraden hoe spannend ík het vooral vind. Een nieuw jaar, een nieuwe juf. En een gevoelig kind dat ik zó ontzettend een fijn schooljaar toewens.    

Keet rent opgetogen op me af, ze behangt me met haar jas en schooltas, en weg is ze. “Wacht even!” roep ik haar na. “Hoe was het vandaag?”

Maar ik weet het antwoord al. Ik zie het in de lichtheid van haar blijdschap. De vakantie heeft ons echt goed gedaan, constateer ik, nu we in één klap weer in een ritme zitten. Het lome lummelen. Leuke dingen doen samen. Zelfs die Nederlandse camping in de regen. Het was fijn. Zes weken lang de druk van de ketel. Het voelt anders nu, er is lucht en licht, alsof we opgetild zijn. Ergens tussen de logeerpartijtjes en die enkele stranddagen hebben we de zwaarte van vorig schooljaar achter ons gelaten.

“Ik weet het niet precies,” zeg ik die middag aan de telefoon tegen vriendin D. Ik kijk door de ramen van de kantine naar het zwembad, waar mijn zoon in het water plonst. “Alles voelt weer een beetje normaal. Ik mag weer mee naar zwemles, nooit geweten dat ik dat zo fijn zou vinden. Maar ook vanmiddag op het schoolplein, de gezellige drukte. En Keet, ik zie weer een stralend en onbezorgd kind. Jemig, ik ben echt zo opgelucht. Ik realiseer me nu pas hoe het overleven was, afgelopen jaar. Het thuisonderwijs, de quarantaines, de scheiding, de verhuizing. Maar vandaag zie ik twee gelukkige kinderen. Ik denk dat ik mezelf daarom nu pas kan toestaan om echt gelukkig te zijn, mezelf kan vergeven.”

Het is even stil.

“Ik denk dat het andersom is,” zegt ze. “Jouw kinderen spiegelen jouw binnenwereld. Jij bent gelukkig. Jij hebt jezelf vergeven. Jij staat jezelf dit geluk toe. Daar reageren zij op.”

Is wat ik voel zo duidelijk zichtbaar geweest voor mijn kinderen?

De rest van de zwemles denk ik na over deze woorden. Hoe werkt dat dan? Is wat ik voel en waar ik mee worstel zo duidelijk zichtbaar geweest voor mijn kinderen? En wat heb ik dan achter me gelaten de afgelopen weken? Het was de eerste vakantie in onze nieuwe gezinssituatie. De eerste vakantie met mijn nieuwe liefde, we waren de eerste week met z’n tweeën. Vanaf het moment dat we samen het camperbusje instapten was er rust. En al rijdend ontstond er meer en meer ruimte. Misschien omdat we afstand namen, onze vleugels uitsloegen en even boven ons eigen leven fladderden. We konden voelen en verwerken. Mán, wat ben ik mezelf hier tegengekomen. Mezelf en al mijn onbewuste overtuigingen. Want het meerkoppige monster dat schuldgevoel heet klopte regelmatig aan. Op de Franse wegen, bij ieder tankstation, bij ieder gezin dat we zagen, fluisterde een stemmetje: zie je wel, allemaal gezinnen. Welke moeder gaat nou zonder haar kinderen op vakantie? Welke moeder haalt nou een gezin uit elkaar?

Ik heb het doorvoeld, allemaal. Samen met mijn geliefde huilde ik tranen met tuiten. Misschien had vriendin D. gelijk. Misschien is het juist hiér gebeurd. Bij mij. Want ergens op dag drie waren mijn tranen op. En stond ik mezelf toe om gewoon te genieten. Van de liefde, van de wijn, van alles wat Frankrijk zo verrukkelijk maakt. Misschien heb ik mezelf inderdaad vergeven en is mijn uitgelaten dochter daar net zo opgelucht over als ikzelf. Ik kijk ontzettend uit naar een fijn, rustig schooljaar. Even geen grote life events, graag. Gewoon, lekker zacht kabbelend.