Regenbooggezin

Marieke is moeder van twee kinderen van 6 en 8. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels zijn ze een echt regenbooggezin en delen ze het co-ouderschap met haar ex, vastbesloten om er een gezellige modern family van te maken. 

“Maar… waaróm is het dan verboden?”

Mijn dochter en ik lopen naar haar vriendinnetje, zoals elke woensdagmiddag, om nog even te spelen voordat ze samen naar musicalles gaan. Ze huppelt dit keer niet. Op haar gezicht een mengeling van verbaasdheid, ernst en nonchalance. Ze kan zich er gewoon niets bij voorstellen.

“Tja, dat weet ik niet precies,” antwoord ik. “Sommige mensen vinden gewoon dat een man alleen met een vrouw mag trouwen, en andersom.”

Aan de hand van haar moeder voelt de wereld veilig. Nog wel

Ze haalt haar schouders op en rent naar het grote betonblok in de verte, waar ze altijd op klimt, om er vervolgens vanaf te kunnen springen. Als ze er bovenop staat, zwaait ze. Ik glimlach en zwaai terug, loop naar haar toe en reik mijn hand uit om haar eraf te helpen. Ook al kan ze het allang zelf, aan de hand van haar moeder voelt de wereld veilig. Nog wel.

Want ik lig er meer dan eens wakker van, de laatste tijd. In het begin niet, hoor. Toen ik net verliefd werd op LB stond ik er gewoon niet bij stil, hoe anders die ogenschijnlijk veilige wereld er ineens uit kan zien. Ik ben dezelfde persoon, dezelfde vrouw, dezelfde moeder. Maar ik ga trouwen met iemand die geen man is. Ook geen vrouw. Non-binair, een tussenvorm. Natuurlijk, die term was even wennen, maar verder vond ik het niet zo relevant. De liefde oversteeg alle hokjes en labels, en in onze open-minded bubbel vond niemand het echt gek.

“Maar, wacht even. Kun je in die landen dan als meisje niet verliefd worden op een ander meisje?”

Mijn dochter kijkt me ernstig aan, vanuit de hoogte. Alsof ze op een podium staat en ik op de eerste rij zit. Van schrik laat ik mijn handen los. Wat moet ik haar zeggen? Dat haar moeder in 71 landen kan worden opgepakt, in 11 landen de doodstraf kan krijgen? Dat boeken en gedichten over niet-hetero liefde en transmensen op scholen in Amerika worden verbannen? Dat er zelfs in Nederland mensen zijn die Paarse Vrijdag op scholen aanstootgevend vinden omdat je kinderen niet ‘lastig moet vallen’ met seksualiteit en gender zaken?

“Zeker kan dat wel, lieverd. Je kiest immers niet op wie je verliefd wordt. Of hoe je je van binnen voelt. En gelukkig mogen we hier gewoon zijn wie we zijn.”

Met een geveinsde glimlach probeer ik mijn dochter – en mezelf gerust te stellen

Met een geveinsde glimlach probeer ik mijn dochter – en mezelf gerust te stellen, terwijl ze met een sprongetje van het blok komt. Want de angst slaat me meer dan eens om het hart. Als influencers met droge ogen beweren dat je kinderen niet moet brainwashen met gedichten als ‘Tante Ben’, die een man en een vrouw is. Bij de woede van ouders vanwege een regenboogtrap in een schoolgebouw. Bij conservatieve radiospotjes tegen trans personen.

We lopen verder richting haar vriendin, onze gezichten in de zon. Zijn wie je bent. Het klinkt prachtig, logisch, als een verworven recht in een moderne samenleving. Voor mijn dochter de normaalste zaak van de wereld, bovendien. Voorlopig houd ik mijn angsten dus bij haar weg. In de hoop dat ze niet gegrond blijken te zijn. Ze laat mijn hand los en rent opgetogen voor me uit.