Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (4). Haar leven nam een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier met een klap ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. Haar eerdere blogs kun je hier lezen.
“Gewoon die stomme nootjes blijven uitdelen.” Onder de douche kalmeer ik mezelf met deze zin, uit het boek Ongetemd Leven van Glennon Doyle. We hebben mijn dochter net verteld dat we uit elkaar gaan, en het boek van Doyle is mijn bijbel, mijn houvast in deze fase. Haar verhaal is mijn verhaal. Mijn verhaal is haar verhaal. De Amerikaanse schrijfster is alleen al een paar jaar verder en heeft inmiddels met haar ex, haar nieuwe liefde en de kinderen de modern family gevormd die voor mij nog zo ver weg lijkt. Ik voel dat ik geduld moet opbrengen. In het moment moet blijven, leven bij de dag. Ik kán niet anders, ik weet gewoon niet wat morgen brengt. Ik weet alleen dat we zojuist een flinke sprong vooruit hebben gemaakt. Mijn dochter weet het. Nu haar broertje van vier nog. En dan de rest van de wereld.
Keep serving the freaking peanuts. In het boek vergelijkt de schrijfster haar scheiding met turbulentie in een vliegtuig. “Jij bent het cabinepersoneel en je kinderen zijn de passagiers. Wat doen passagiers bij turbulentie? Ze kijken wat het cabinepersoneel doet. Als het cabinepersoneel in paniek raakt, raken de passagiers ook in paniek. Als het personeel kalm en rustig blijft, voelen de passagiers zich veilig en blijven ze zelf ook rustig. Turbulentie is misschien eng, maar het vliegtuig stort er niet van neer. Van turbulentie ga je niet dood, en van een scheiding ook niet. We overleven dit soort dingen. Maar je kinderen weten dit nog niet, dus vinden ze het eng. Ze kijken voortdurend naar jou om te zien hoe jij hiermee omgaat. Wat jij dus moet doen is glimlachen, rustig blijven en gewoon die kutnootjes blijven uitdelen.”
Ik hoop vurig dat het niet al te onaardig overkomt.
Ik droog me af en kleed me aan. Nootjes uitdelen, dat kan ik. Ik loop naar beneden. Keet zit nog in haar pyjama voor de tv. Ik wil net koffie maken, als ik mijn buurvrouw Anne-Fleur het tuinpad zie oplopen. Intussen gaat de bel bij de voordeur, mijn zoon Faas wordt thuisgebracht van zijn logeerpartij. In een split second flitst het door mijn hoofd dat ik nog helemaal niet met Keet heb besproken hoe en wanneer we dit aan haar broertje gaan vertellen, laat staan aan buren en vrienden. Gauw loop ik naar de voordeur, ik bedank de vader van het vriendje voor het thuisbrengen van Faas en hoop vurig dat het niet al te onaardig overkomt dat ik hem zo afwimpel. Gelukt. Nu alleen nog mijn zoon en de buurvrouw uit de buurt van Keet zien te houden, zodat er geen ongemakkelijke situaties ontstaan.
Maar het is al te laat. “Faas, moet je horen! We krijgen een kitten!” hoor ik in de woonkamer. Ik sta aan de grond genageld. Wat moet ik doen? “Papa en mama zijn niet meer verliefd, mama gaat met Lara in een nieuw huis wonen en dan krijgen we eindelijk katjes!”
Vervolgens, tegen de buurvrouw, die inmiddels verbouwereerd in de deuropening staat: “Papa is allergisch, snap je. Dus ik dacht dat ik nooit van m’n leven een huisdier zou krijgen. Nou, nu wel dus!” De kinderen zijn uitzínnig en rennen jubelend door het huis.
“Kom over een uurtje anders even terug,” zeg ik zachtjes tegen de buurvrouw. “Dan praat ik eerst met Faas. En leg ik het je straks allemaal rustig uit.” Ze knikt, geeft me een knuffel en vertrekt.
Stilletjes aanschouw ik mijn jubelende kinderen. Ik hoef geen nootjes uit te delen. De kinderen hebben nog geen idee van de naderende turbulentie. Het enige wat ik kan doen, is ruimte maken voor alles. Voor deze bizarre vreugde, maar ook voor het verdriet dat heus ook nog komt. Op momenten dat ik het misschien helemaal niet zie aankomen.
Ik maak fruitbakjes voor de kinderen en koffie voor mezelf. “Komen jullie even aan tafel?”
Geen reacties