Marieke is moeder van twee kinderen van 6 en 8. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels delen ze het co-ouderschap met haar ex, vastbesloten om er een gezellige modern family van te maken.
“Hoelang blijven jullie hier?”
We zijn amper geïnstalleerd of een nieuwsgierige campingbuurvrouw komt al een praatje maken. Ik was er altijd best goed in, de oppervlakkigheid van koetjes en kalfjes. Maar ik merk dat ik het na de scheiding een stuk lastiger vind. Small talk.
Want ik weet dat er tijdens het gesprekje een moment komt dat er puzzelstukjes gaan vallen. Helemaal bij een kleine familiecamping als deze, waar je binnen een paar dagen de meeste gezichten en gezinnen hebt gezien.
“Twee weken”, hoor ik mezelf zeggen. Razendsnel gaan mijn gedachten heen en weer. Eigenlijk klopt het niet, wat ik zeg. Ja, de kinderen blijven twee weken. Maar ik vertrek over twee dagen weer, om met mijn geliefde samen een midweek vakantie te vieren, hier in de buurt. Ze zullen mij afscheid zien nemen van de kinderen en hun vader. “Nog één knuffel, mama!” Ze zullen in de gaten krijgen dat wij misschien wel de ouders zijn van onze kinderen, maar niet samen zijn als koppel. En dan komt de grande finale. Het moment waar ze écht even voor zullen gaan zitten, op hun klapstoeltjes voor de tent. Het moment dat mama zich een paar dagen later weer bij het gezin voegt. Maar niet alleen, nee niet alleen. Met haar nieuwe liefde. Maar, wacht even; dat is geen man. Geen man?
En daar komt het: het hele verhaal.
“De kinderen althans, die blijven twee weken”, herstel ik mezelf. En daar komt het: het hele verhaal. Ik gooi het er in razend tempo uit. De scheiding, hoe we afgesproken hadden een gezin te blijven, ja echt fijn voor de kinderen dat we hier samen in Frankrijk zijn, mijn nieuwe liefde, dat wij dan volgende week het tentenkamp overnemen van hun vader, oh je weet niet wat non-binair betekent, nee ik snap het, ja zo kan het leven lopen inderdaad, maar goed, ja, nou, inderdaad fijn voor de kinderen dat het zo kan, mooie dag he, we zien elkaar nog wel. Dag!
Als ik me na mijn woordenvloed tegen de buurvrouw weer bij mijn kinderen en hun vader voeg realiseer ik me beschaamd hoe prettig comfortabel ik het had gevonden om weer heel even, alleen voor de buitenwereld, normaal te zijn. Vader, moeder en twee kinderen op een camping. Een doodgewoon plaatje.
Maar ik weet ook weer hoe het écht voelde, in dat plaatje. Hoe verstikkend ik het vond. Hoe het niet meer klopte bij wie ik was. Hoe lekker dat plaatje voor de buitenwereld ook is, het is niet meer het mijne. Het past me niet meer. Mijn nieuwe leven, mijn nieuwe gezinssituatie, is mijn nieuwe plaatje. Mijn nieuwe normaal.
Tegenover ons komt een ander gezin uit Nederland aan. Een vader, moeder en twee kinderen zetten hun tent op. Doodgewoon. Het valt me pas later op dat de kinderen tegen de vader geen papa zeggen, maar hem bij zijn voornaam noemen. Ik glimlach. Iedereen heeft een verhaal. En alles is normaal.
Geen reacties