Inge is op dit moment 34 weken zwanger van haar tweede kindje. Dit keer gaat alles gelukkig goed. Dat het niet altijd loopt zoals je bedacht hebt, maakte ze twee jaar geleden mee. Ze schreef er dit blog over.
‘Het is niet goed, Inge.’
Die woorden galmen nu nóg na in mijn hoofd. Hoe bedoel je niet goed?
‘Er zit geen kindje meer.’
Die klap kwam harder aan dan verwacht. Natuurlijk had ik er rekening mee gehouden. Wíst ik dat één op tien zwangerschappen eindigt in een miskraam. Maar toch. Je gedachten gaan flink met je op de loop na een positieve zwangerschapstest. En ook mijn lichaam gaf duidelijke signalen in een bepaalde richting: de hele dag misselijk en beha’s en broeken die aanzienlijke striemen in mijn huid achterlieten. Dan ga je als vanzelf de babykamer inrichten.
Het idee dat er geen kloppend hart in mijn buik zat, wilde zich niet meteen nestelen in mijn hoofd. Hoe kon mijn lichaam zo duidelijk zwanger zijn, terwijl het hartje er al vier weken geleden mee was gestopt? Ik vond dat enorm stom van mijn lichaam. En van de verloskundige trouwens ook.
Wat hadden we Quin graag willen vertellen dat er een broertje of een zusje in mijn buik groeide. In plaats daarvan moest ik hem vertellen waarom ik zo verdrietig was. Ik wilde eerlijk zijn. ‘Mama had een kindje in haar buik, maar die is er niet meer.’
Na een week vol tranen, maar ook zelfmedelij, en een nog grotere frustratie over het feit dat mijn lichaam de vrucht niet los wilde laten, vond ik het tijd dat ik mezelf moest vermannen en mijn zegeningen moest tellen. Ik besloot de bank in de woonkamer helemaal uit elkaar elkaar te halen om er een mooie, nieuwe hoes omheen te doen. Een nieuw begin, een nieuwe hoes, zoiets. Zonder dat ik het zelf zag aankomen, lag ik ineens te huilen op de grond.
‘Mama, wat is er? Huil je om het kindje in je buik?’
Mijn hart brak. Omdat ik het me allemaal zo anders had voorgesteld. Omdat ik zo nodig stoer moest zijn. Omdat Quin er blijkbaar meer mee bezig was dan ik dacht. Maar ook omdat ik het zo mooi vond dat hij zag dat ik mezelf enorm in de weg zat.
‘Ja,’ zei ik. ‘Ik geloof het wel.’
Maar wat hij niet wist: ik huilde ook van geluk. Om wat ik had. Heb. Ik hoefde niet zo nodig meteen voor nog een kindje te gaan. Ik had de kans gekregen er nóg een keer over na te denken. Alsof het zo moest zijn.
Inge van der Schee
Inge is getrouwd met Rudolf, die ze leerde kennen via de Kindertelefoon. Ze is moeder van Quin (6) en 34 weken zwanger van … Naast redacteur is ze ook anti-pest coordinator, omdat ze het belangrijk vindt dat kinderen veilig naar school kunnen. Maar alles wat ze als anti-pest coordinator heel goed weet, vergeet ze héél af en toe tijdens het opvoeden. Daarover én over het krijgen van een tweede kindje schrijft ze graag. www.ingevanderschee.nl
2 Reacties
Wat schrijf je dat mooi op!
Wow. Heel herkenbaar. Ik heb zowel voor mijn eerste kindje als voor mijn tweede kindje een miskraam gehad. De 2e keer hakte er bij mij nog erger in dan de eerste keer. Ik had mezelf kennelijk wijs gemaakt dat ik het al een keer had meegemaakt, dus dat gebeurde mij niet meer. Idiote gedachte he? Heb er de tijd en rust voor moeten nemen, om te herstellen. Zat ook behoorlijk met mezelf in de knoop.
Wat knap dat je dat zo goed kunt opschrijven! Bedankt voor het delen. Wens je alle goeds.