Lees

Mamaaaaaa

Ik had nooit zo veel met het woord ‘mama’. Nu was ik ook nooit van plan om kinderen te krijgen, dus ik hoefde er niet over na te denken hoe mijn kinderen me moesten aanspreken. Maar ja, toen overkwam mijn lief mij en durfde ik het wel aan.

We waren het over veel dingen eens. We wilden het geslacht niet van tevoren weten, we zouden niet voor een compleet roze of blauwe kamer met bijbehorende garderobe gaan en we zouden ons leven niet volledig omgooien voor ons kind. Ja, om dat laatste moeten wij ook nog steeds lachen.

We waren natuurlijk niet over alle zaken zo eensgezind. Zo wilde mijn lief graag ‘papa’ genoemd worden, maar ik zag de titel ‘mama’ niet zo zitten. Dat komt misschien doordat ik mijn ouders altijd bij hun voornaam genoemd heb. “Ik noem jou toch ook niet ‘kind’?” vroeg mijn moeder dan en ik vond dat heel logisch. Soms besloot ik dat ik ze toch mama en papa ging noemen. Dat vonden ze prima, maar ik vergat het altijd na een uur weer en dan dacht ik ‘ach waarom eigenlijk?’ en noemde ze weer bij hun eigen naam.

Ik vond ‘mama’ ook zo zeikerig klinken. Mama. Mamaaaaaa. Mahamahaaaa. Met zo’n nasale aaaaaa. Er zijn zo veel manieren om het woord ‘mama’ op een vet irritante manier uit te spreken.
Maar ja, wat dan wel? Gewoon Sanne en mijn lief dan wel papa? Papa en Sanne? Dat vond ik toch een beetje klinken alsof ik de nieuwe vriendin was en er ergens iemand rondloopt die wel de titel ‘mama’ draagt. Dat voelde ook niet prettig. Bovendien kun je Sanne eigenlijk net zo irritant uitspreken als mama.

Ik zette me over mijn weerstand heen en besloot dat ik er vast wel aan ging wennen. Dat gebeurde. Ik ben het woord gaan waarderen. Iedereen noemt mij Sanne en dat is ook nog eens een veelvoorkomende naam. Er zijn maar twee mensen op de hele wereld die mij mama mogen noemen.

De verwarring neem ik op de koop toe. Op een schoolplein zijn een hoop mensen mama en men beweert dat je je eigen baby uit duizenden herkent, maar ik heb wel vaak moeite met welke ‘mamaaaa’ tot mij gericht is. Dus reageer ik meestal gewoon niet. Opgelost.

Ik trek overigens de grens bij ‘mammie’. Geen idee wie dat is.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

7 Reacties

  • Reageer Jantine 22 november 2018 at 18:54

    Precies. Prima dat je me mama noemt, maar ik heet geen mammie.

    • Reageer Sanne Windey 29 november 2018 at 17:19

      Dat ja!

    • Reageer Sanne Windey 29 november 2018 at 17:21

      Ik krijg er echt de kriebels van!

  • Reageer Carolien 23 november 2018 at 08:40

    😂🤣😂🤣ik moet vaak zo lachen om je colums. En lachen is herkennen.

    • Reageer Sanne Windey 29 november 2018 at 17:21

      Wat leuk dat je dat zegt, dank je wel! Maakt mijn dag!

  • Reageer Martje 23 november 2018 at 15:10

    Haha mammie en mams gaan het hier ook niet worden. Terwijl ik ook mijn ouders bij de voornaam heb genoemd, vind ik het ook heerlijk dat er twee zijn die me mama noemen. Toen ik met mijn oudste (toen vijf) in een indoor speelparadijs was, riep hij ineens van de andere kant van de ruimte heel hard mijn naam. Dat was wel gek, had ik hem nog nooit horen doen. Zijn verklaring achteraf: “Dat vond ik beter. Er zijn hier zooooveel mama’s” 😂

    • Reageer Sanne Windey 29 november 2018 at 17:20

      Haha, slim ook!

    Laat je reactie achter