Marieke is moeder van twee kinderen van 6 en 9. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels zijn ze al een tijdje een echt regenbooggezin en delen ze het co-ouderschap met haar ex.
“Ik weet het nog precies, dat moment. Hoe jullie het vertelden, in het grote bed. Ik schrok me dood joh. Ik was net wakker he?”
Onze negenjarige zit naast me in de auto, ik heb haar net opgehaald bij een vriendinnetje in de stad. Naveltruitje aan, mascara op, ze hebben kennelijk met make-up gespeeld, haar lange blonde haren nonchalant over haar schouders gedrapeerd. Ik weet niet of ik me meer zorgen maak over het feit dat ze er elke dag meer uitziet als een puber, of over de grootte van het trauma dat we haar een paar jaar geleden bezorgde.
Mijn dochter was er diep van onder de indruk.
Een klasgenootje had verteld dat haar ouders gaan scheiden. Ze was – uiteraard – verdrietig geweest, stil en in zichzelf gekeerd. Mijn dochter was er diep van onder de indruk. Kennelijk haalde het bij haar herinneringen naar boven van jaren geleden. Herinneringen die voor ons allemaal pijnlijk zijn. En blijven.
Ik merk dat ik het liefste direct van dit gevoel wil weggaan, in de auto. Iets wil roepen in de trant van ‘nou, het is toch allemaal goed gekomen?’ of ‘we zijn allemaal veel gelukkiger nu!’ Maar ik weet dat het één niet zonder het ander kan bestaan. Ik realiseer me terplekke weer eens dat lange termijn geluk niet betekent dat er geen pijnlijke pleisters zijn die ervan af moeten worden getrokken. Het klasgenootje heeft nog geen idee dat er een moment komt dat ze eraan gewend is, dat het nieuwe normaal op een dag aanklopt, dat moeilijke dagen ook weer voorbijgaan.
“Denk je er nog vaak aan?” probeer ik voorzichtig in gesprek te blijven met mijn dochter. “Dat mag he? Je mag er ook nog steeds verdrietig over zijn. Dat is oké, dat weet je toch?”
Waarom vertelden jullie het in de ochtend?
Half luisterend scrolt ze door de Spotify lijst, op zoek naar dat ene liedje dat ze graag tijdens deze korte rit op repeat wil zetten. “Mwuah, valt wel mee. Ik vraag me alleen af: waarom vertelden jullie het in de ochtend?”
Enigszins verbaasd over deze vraag leg ik uit dat we daar bewust voor hadden gekozen. Dat ze dan de hele dag had om het te verwerken, om er nog op terug te kunnen komen. Dat zo’n boodschap vlak voor het slapengaan misschien nog minder fijn is, dat we wilden voorkomen dat ze er wakker van zou liggen. Ze begrijpt het, en is alweer in de playlist verdwenen.
Ik voel dat er een lichte brok in mijn keel is ontstaan. Het raakt me meer dan ik wil toegeven. Nog steeds zit er ergens in mij een stemmetje dat zegt dat we het misschien niet goed hebben aangepakt. Een ander stemmetje fluistert zachtt: “Gun ieder kind z’n trauma”, een uitspraak van mijn vriendin die psycholoog is.
“Ja, dit is ‘m!” hoor ik naast me. De volumeknop gaat omhoog en de muziek verstoort mijn gedachten. Zingend gooit mijn dochter haar handen in de lucht. Er zit een gelukkig kind naast me. Een prepuber, met wellicht een klein trauma. Maar hey, dat is het leven. Toch?
Geen reacties