Kijken door de bril van de driejarige

Nieuw blog van Lisa, die haar best doet haar peuter te begrijpen….

Paniek al om! Ik heb het verkeerde bord voor de neus van de driejarige peuter gezet en als klap op de vuurpijl ook nog de melkbeker van zijn zusje ernaast. Hoe heb ik dit in godsnaam kunnen bedenken? Waar was ik met mijn hoofd? Ik was geloof ik even vergeten door de ogen van mijn driejarige te kijken.

24/7 monitor ik zijn gedrag en belevingswereld. Hoe hij ’s ochtends zorgvuldig alle wilde dieren in de woonkamer checkt die hij de avond daarvoor allemaal in hokken had gezet: de soeplepel is een luipaard, de wasmand dient als hok. Of hoe hij minutenlang zijn aandacht spendeert aan het tekenen van een varkenshaas. Soms helpt het me, dingen dan te bekijken door de driejarige bril. De luchtigere, makkelijkere driejarige bril.

Een bezoekje supermarkt is voor mij: bedenken wat ik moet kopen, portemonnee pakken, jassen aan en hup, fietsen op. Maar als de driejarige meegaat, dan geldt deze methode niet. Dan is een zorgvuldige voorbereiding vooraf noodzakelijk wil ik het supermarktbezoek enigszins soepel laten verlopen: Kondig ruim van te voren aan dat er boodschappen gedaan moeten worden (maar ook niet te ver van te voren, want dan schendt ik als moeder de duidelijkheids-wet. En de overzichtelijkheids-wet). Handig om de situatie eerst even door zijn ogen te bekijken. Er moet een duidelijk Jumbo-doel zijn, en dit doel moet worden benoemd door mij, aan hem. ‘Tomaten’, is thank god vaak al voldoende.

Het lukt alleen niet altijd om die bril te vinden. In situaties waarin iets voor mij vanzelfsprekend is maar voor de driejarige peuter totaal onlogisch is, ben ik die bril wel eens kwijt. Alsof ik een batterij in mijn hoofd heb met twee plussen. Of twee minnen. Onze theorieën matchen simpelweg vaak niet, óf nog waarschijnlijker, de theorie van de driejarige ontbreekt.

En al zet ik dan tien driejarige brillen over elkaar op, dan nog lukt het me niet altijd de belevingswereld van de peuter te begrijpen. En hoe meer ik mijn best doe, des te minder het lukt.

Op een gezellige woensdagmiddag als de peuter een date te spelen heeft, bedenkt hij met zijn driejarige bril dat ze misschien ook kan blijven logeren. Logeren? denk ik, met mijn -2 Specsavers bril op, dat doe je maar als je achttien bent, maar niet nú. Dat wordt maximaal twee uur slaap voor mij, bedden verplaatsen, wat dan weer stofwolken veroorzaakt. Snel de driejarige bril op. Leuk, logeren! Alle matrassen verzamelen, knuffels, lampjes en voorleesboekjes in bed. Bakje chips, en morgenochtend gaan we krentenbollen in bed eten met z’n allen. Het geeft niks dat er bekers melk over het bed vallen, kruimels tussen het dekbed zitten, en die slaap, die haal ik wel weer ooit in. Als jullie achttien zijn.

Met dank aan de driejarige bril, vindt mama het goed. En mama least de driejarige bril tijdens de logeerpartij, die zonder driejarige bril op onoverleefbaar is.

Fijn, simpel, lief en mooi. Eenvoudig. Tevreden. Ge-wel-dig die bril!

Na een korte nacht zet ik mijn -2 Specsavers bril weer op, en zie volle wasmanden, kruimels op de grond, kalk op de kraan, regen buiten, en dat postpakket waarin een jurkje zit dat te klein is en dat ik vervolgens op die plek al dagen laat liggen op de hoop dat het jurkje vanzelf groter wordt zodat ik het niet hoef te retourneren.

Stomme bril. Ik ga mijn peutertje zoeken, even informeren waar hij zíjn bril gekocht heeft. Ik moet er ook zo ééntje hebben.

Wie is Lisa?

Lisa is 27 jaar oud en moeder van zoon, Mats (3 jaar) en dochter Wiep (1,5 jaar). Na een studie in de zorg, werkt ze inmiddels al negen jaar met veel passie, plezier, liefde en vrolijkheid op dezelfde plek in de zorg.

Daarnaast heeft Lisa ook haar eigen blog: mamakakelbont. Het idee voor haar blog ontstond, nadat ze besefte dat haar auto haar kantoor geworden was. Zo keurig als ze jaren geleden begon met schrijven (in een notitieboek gekregen van haar beste vriendin) eindigde het opschrijven van haar inspiraties op Facebook, in haar telefoon, laptop, én in dat notitieboek. ‘Maar ik betrapte mezelf ook vaker met schrijven op lege kauwgompakjes en bananenschillen,’ voegt Lisa toe.

In Lisa’s blogs zul je herkenbare, dagelijkse strubbelingen in het leven van een hardwerkende, jonge moeder lezen. Maar wel met de nodige humor, zelfspot, relaxed-heid, pedagogische inzichten, een schepje overdrevenheid, en vooral de (niet altijd makkelijke) realiteit.