Jij zegt dat gewoon

‘Zo geen zin in. Zes fucking hele weken vakantie die kinderen. Wie verzint zoiets,’ zeg ik mompelend terwijl ik het schoolplein oploop met in mijn linkerhand een poppenwagen afkomstig van de luie peuter en in mijn rechterhand een lege boodschappentas van de Appie om alle moeders-maak-het-speelgoed-schoon-troep straks na de kleuterlozing mee naar huis te kunnen vervoeren.

‘Jij zegt dat ook gewoon,’ zegt een passerende medemoeder lachend terwijl ze me verwonderd aankijkt. Klopt. Ik zeg dat gewoon.

Net zoals laatst. Iemand die ik al tien jaar niet had gezien vroeg (na het welbekende riedeltje van ‘hè hoe gaat het,’ enzovoorts): ‘Jij hebt toch twee kinderen?’ ‘Yup,’ zei ik. ‘Nog steeds ja. Ik wil er wel vanaf maar ze blijven maar terugkomen. Alles al geprobeerd. Niks werkt.’

Of toen ik bloedserieus aan de juf opperde of ze met Kerstmis niet gewoon de school konden openlaten. Ik bedoel, hoe relaxed is dat. Lekker uitslapen, om vervolgens de kinders in een glitterjurk aan het kerstontbijt op school neer te planten en dan zelf op je dooie gemak met de Qmusic Foute Kerst top 30 een familiediner voor te bereiden. In je rendier onesie. Maar dat zei ik natuurlijk niet tegen de juf. Ik gooide het heel pedagogisch op dat het beter zou zijn voor de regelmaat en structuur van de kinderen. Yeah right.

‘Heb je ze gemist?’ vraagt men mij regelmatig nadat mijn kindjes een weekend niet bij mij waren. Mijn antwoord is altijd eerlijk. En meestal is dat antwoord ‘Nee.’

Kritiek op mijn kinderen? Roept u maar. Vaak zal ik zelf de eerste zijn die deze kritiek beaamt. Tot grote verbazing van degene die de kritiek geeft. Want kritiek geven aan een moeder over haar kind, is schijnbaar verboden in dit land. Moeders vinden hun kinderen toch áltijd fantastisch?

Is er nu niemand met de ballen om soms ook eens toe te geven dat haar kind inderdaad gruwelijk irritant is? Of te zeggen als een berg op te zien tegen de zes weken durende vakantie. Of te wensen dat er ooit een school open blijft, ook tijdens de kerstdagen. Of te durven voelen dat je je kinderen soms gewoon niet mist.

Noem mij een slechte moeder, ik weet dat ik de tofste moeder ben die er bestaat. Ik hou ontelbaar veel van mijn kinderen én ik ben ervan overtuigd dat je in liefde voor elkaar ook realistisch moet kunnen zijn.

Kinderen grootbrengen is af en toe hartstikke zwaar. En ja…

‘Dat zeg ik gewoon.’