Hulde aan de vieze ouder

 Lianne is woordkunstenaar, feministe, self-care activist, schrijfjuffie én mama van de twee gezelligste ‘monstertjes’ van Rotterdam. Ze heeft een meisje (bijna 4) en een jongetje (bijna 2) en schrijft sinds een paar weken op de club over haar moederavonturen. 

Mensen die kinderen hebben, zijn ‘grote mensen’. Verantwoordelijke mensen. Dat heb ik gezien bij vriendinnen, neven, nichten, mijn zus, op Instagram. Ze hebben goede gordijnen en schone vloeren. Ze leven in opgeruimde en onbekruimelde woonkamers. De kleren van hun kinderen liggen netjes opgevouwen in commodes die niet zijn besmeurd met poeprestjes.

Van nature ben ik ongeorganiseerd, rommelig en als ik toch eerlijk ben: een beetje smerig. Als single was mijn appartement een bende. Ik hield niet van opruimen, wist nooit wanneer ik voor mijn laatst m’n bed had verschoond, ging eigenlijk liever dood dan dat ik schoonmaakte. Het was zo erg dat wanneer mijn zus een dagje langskwam, ze haar bezoek steevast startte met de vraag: ‘Zullen we anders eerst even lekker samen schoonmaken?’ Mijn vriend was een heerlijke berg chaos en zowaar nog ranziger dan ik! Hij maakte zo weinig schoon dat ik na de seks mijn sokken weer aantrok als ik uit bed stapte, bang dat er nog niet eerder ontdekte organismes leefden op zijn viezige vloer.

Deze smoezelige exemplaren moeten zich niet voorplanten!

Je denkt nu misschien: deze smoezelige exemplaren moeten zich niet voorplanten, maar dat hebben we lekker wel gedaan, twee keer zelfs. En we werden ook ‘grote mensen’. We wasten constant onze handen toen we een baby hadden, stofzuigden als gekken toen er een dreumes over de vloer rolde én ruimden extreem goed op omdat die monsters de meest bizarre dingen in hun mond proppen.

Hoera, grote mensen! We doen mee! Kijk, ik kan het ook! Heus! Dat dacht ik eerst als ik naar een schoongepoetste commode keek. Maar na de commode moest ik de kleertjes weer opvouwen. Stofzuigen. Dweilen. Afwassen. Ramen poetsen. Spiegels. Opruimen. Weer opruimen. En na een paar jaar merkte ik… ik vind het helemaal niet leuk om een groot mens te zijn. Dus ik ben er weer mee gestopt.

Onze kinderen zijn nu ouder, minder kwetsbaar en de hele dag poetsen en opruimen is ook echt niet meer nodig. We hebben onze smerige lifestyle dus weer in de mode gebracht. Want ik ben niet leuk als ik doodmoe ben. En mijn vriend ook niet. Ik ben niet gezellig als ik constant legoblokjes opruim, of met een kruimeldief mijn kind achtervolg. Ik ben fijner als ik aangeplakte mie van gisteren op de vloer vind, of als we een speurtocht moeten doen naar waar die stank vandaan kom (poepresten op de commode). Ik ben gezelliger als ik kleertjes uit de droger moet toveren en als ik met de sok om mijn voet gemorste melk opdoe.

Zeg GEEN SORRY! Laat het vieren.

Bijkomend voordeel is dat je kinderen een enorm goed natuurlijk afweersysteem ontwikkelen, just saying. Het is in ieder geval allemaal leuker als je een beetje los mag laten. We kunnen niet alles, hè. Stiekem zie ik dat ook gebeuren. Als je goed inzoomt op de perfecte ouder-kind-foto’s op Instagram, zie je op de achtergrond ook vaak dat het een bende is. Als je onaangekondigd bij een vriendin binnenvalt, zegt ze: ‘sorry ik kon niet opruimen.’ Maar ik zeg: GEEN SORRY! Laat het vieren. Je mag onopgeruimd zijn. Zelfs een beetje viezig. Ook chaotische papa’s en mama’s doen het goed. Hulde dus als je dat durft.

Hulde aan mij, aan jou en aan elke andere onopgeruimde, vieze ouder. 

PS. Het is niet dat we nu nooit schoonmaken he. Of dat onze kinderen met poepresten aan hun billen naar school worden gestuurd. We maken minder schoon. We zijn oké. Niemand hoeft jeugdzorg te bellen. Onze kinderen gaan elke dag in bad en zijn gelukkig.