Baby, Lees, Peuter

Hou op

“Wanneer kom je thuis?”
Ik typ het appje door agressiever op de toetsen te drukken dan normaal. Het is bijna zes uur en volgens mij zou mijn lief al dik een half uur thuis moeten zijn. Pepijn is al anderhalf uur onafgebroken aan het huilen. Hij wil niets eten, ik heb drie keer zijn luier verschoond en de fles die al een tijdje van zijn menu was heb ik er ten einde raad toch maar weer in gestopt.
En nu staan de frietjes koud te worden op tafel, terwijl het vlees nog half bevroren in de oven staat en in een poging om de broccoli en het vlees om dezelfde tijd op tafel te krijgen heb ik die zo kapotgekookt dat je ‘m niet eens meer met een vork uit de pan kunt vissen omdat-ie dan direct in vijf groene reepjes langs de tanden van je vork glijdt.

“Ik wil geen broccoli,” zegt Lieve en ze schuift demonstratief haar bord van zich af. Ik negeer het en doe een zoveelste poging de huilende Pepijn wat broccoli toe te stoppen. Die gaat alleen maar harder huilen en duwt met zijn handje driftig mijn lepel weg. Als ik opsta om te kijken hoe het er in de oven voor staat, struikel ik over de stapel instrumenten die ik een paar minuten geleden uit Lieves handen trok omdat ik het geluid niet meer aan kon. De hele vloer ligt nog vol met al het speelgoed waarvan ik twee uur geleden dacht het wel op te ruimen als mijn lief thuis was. Was die ene vergadering die tot ’s avonds laat zou zijn nou vanavond? Waarom wist ik dat niet? Dat had hij me vanochtend moeten vertellen, ik kijk toch niet in mijn agenda op mijn vrije dag?

Ik til Pepijn uit zijn stoel. Hij duwt zich van me af en zet het op een nog harder krijsen.
“Hou op, Pepijn. Hou op. Hou op. Hou op.” roep ik. Ik loop met hem naar de slaapkamer en trek hem zijn slaapzak aan in de hoop dat hij gewoon oververmoeid is. Het slaapritueel raffel ik af, want Lieve zit in haar eentje aan tafel de kom friet leeg te eten.

Als ik aan tafel zit, moet ik ineens huilen. Ik faal op alle fronten. Waar is die relaxte moeder gebleven? Die geduldige, zachte moeder die ik zo graag wil zijn. Waarom roep ik ‘hou op’ tegen mijn verdrietige zoon? Waarom lukt het me soms allemaal niet?

Lieve kijkt naar me.
“Ik ben een beetje verdrietig,” zeg ik. “omdat Pepijn zo verdrietig is en ik vind het niet leuk dat we niet gezellig kunnen eten. Ik weet even niet meer wat ik moet doen.”
“Kom maar, mama, even kroelen,” zegt ze en ze spreidt haar armen. Haar warme peuterlijfje drukt ze dicht tegen me aan. Ik doe mijn best niet nog harder te huilen, want ik vind het zo ontzettend lief. Kom op, herpak jezelf, spreek ik mezelf streng toe. Ik snif nog een keer en laat haar dan los.
“Dank je, lieverdje. Kom, we gaan lekker verder frietjes eten,” zeg ik, terwijl ik nog een keer over haar wang aai.
“Geen broccoli?”
“Nee, eet maar lekker alleen wat je lekker vindt.”
Pepijn is in slaap gevallen.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

33 Reacties

  • Reageer Annette 26 mei 2016 at 19:18

    Zo he, het lijkt wel of ik m’n eigen “het-gaat-allemaal-mis-vandaag-verhaal” hoor…. Morgen nieuwe kans!! Bedankt voor het delen?

  • Reageer Yin 26 mei 2016 at 19:21

    Jeetje Sanne zo herkenbaar! Ik vind je columns fantastisch! Zo recht uit je hart geschreven! Eindelijk een moeder die de werkelijkheid opschrijft en eerlijk durft toe te geven dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Een dag om snel te vergeten morgen weer een nieuwe dag! 😉 vallen en opstaan

  • Reageer Tamara 26 mei 2016 at 19:25

    Wat herkenbaar! Fijn dat je dit deelt met de andere mama’s!

  • Reageer Daantje 26 mei 2016 at 19:28

    Oeps… Iets te herkenbaar… Helaas… Soms heb je wel eens van die dagen dat het even niet lukt om als mama alle ballen in de lucht te houden…

  • Reageer Daniëlle 26 mei 2016 at 19:29

    ach gelukkig ben je niet de enige moeder die dit meemaakt. ik heb sinds kort de oplossing ontdekt om niet boos te worden maar mijn zoontje lekker te knuffelen als ik die neiging heb om boos te worden. werkt best goed! ?

  • Reageer Daphne 26 mei 2016 at 19:31

    De onmacht is haast tastbaar en o zo herkenbaar! Adem in – adem uit. Kinderen snappen meer dan we denken. Het is goed zoals je het doet!

  • Reageer Jacqueline 26 mei 2016 at 19:34

    In de peutertijd was mijn mantra: morgen een nieuwe dag 😉

  • Reageer Waleria galouza 26 mei 2016 at 19:46

    Ik Vind het ook super dat eindelijk een keertje het iemand uitspreekt en niet altijd het is allemaal zooo geweldig en zo genieten, want dat is het niet altijd.. Soms heb je van die dagen dat het allemaal te veel is en je het gevoel hebt te valen als moeder!! Het is echt fijn te lezen dat je niet de enige bent die zulke dagen heeft en zich daarna zo slecht voelt. Thnx ?

  • Reageer Daniëlle 26 mei 2016 at 19:50

    Ik hou het niet droog want het is zo herkenbaar.

  • Reageer Annelies 26 mei 2016 at 19:51

    Zo blij dit te lezen! Ik ben dus niet de enige die zich af en toe zo voelt.

  • Reageer Nikita 26 mei 2016 at 20:03

    Wat geweldig dat je dit durft te delen! Super column echt! Ontzettend herkenbaar na net een lang weekend alleen door te hebben gebracht met dochter van 3 en zoon van 1. Je doet het geweldig!

  • Reageer Yolande 26 mei 2016 at 20:08

    Lieve Sanne, wat mooi! Moest bijna huilen! (zacht ei) En supernormale situatie, maar daar lees je bijna nooit over. Dankjewel!

  • Reageer Net 26 mei 2016 at 20:10

    Wat een schat is jouw Lieve! Haar emotie-antennes werken feilloos! Je verhaal herken ik zeker, al zijn we hier alweer een paar jaartjes verder… Wij zitten al in de fase van een 5e groeps-dochter en een puberdochter-in-het-kwadraat (want ook nog adhd) in groep 8. Vandaag ging het met de oudste van ‘ik haat jullie!’ In de middag, naar I love you en de avond en daartussenin nog een flinke scheut ‘ ik wilde maar dat ik niet geboren was’ …. We hebben hulp gevraagd bij haar behandelaar… We weten ook nog niet hoe we ouders van een puber met ADHD moeten zijn….

  • Reageer Esther 26 mei 2016 at 20:20

    Pffff poehee, dikke tranen toen ik je blog las. Zó ontzettend herkenbaar. Ik had ook zo’n dag en voel me al heel de avond schuldig dat ik vanavond zo rot heb gedaan tegen ze. Ik was zó de moeder die ik niet wil zijn. Stom hè dat je dan opeens zo overkomt.

  • Reageer Mandy 26 mei 2016 at 20:33

    Geweldige blog.. Op dagen als deze kun je alleen maar overgeven.. Surrender, en ja.. Eet maar gewoon waar je zin in hebt.. Streng zijn doen we wel weer als mama normaal kan doen.. Hey yolo!!

  • Reageer Ruth Roman 26 mei 2016 at 20:35

    Hier ook zulke dagen soms hoor! Huilend op de keukenvloer en dan getroost worden door je kleuter en peuter. Soms moet het blijkbaar gewoon even andersom.

  • Reageer Steintje 26 mei 2016 at 20:44

    Wat knap dat je dit zo durft te schrijven! Soms breek ik ook en ik voel me dan zo’n slechte moeder. En als de één me troost vanwege de stress door de ander, denk ik dat ik dat niet kan maken… Maar ja, soms gebeurt het nou eenmaal…

  • Reageer Marloes 26 mei 2016 at 21:08

    Zo ontzettend herkenbaar, dank je wel ?

  • Reageer Manon 26 mei 2016 at 21:17

    Heel fijn om te lezen. En we doen allemaal zo ons best en soms heb je van die dagen. Ff lekker kroelen. En morgen weer een dag.

  • Reageer Inge 26 mei 2016 at 21:22

    Zooooooo herkenbaar!

  • Reageer Eva 26 mei 2016 at 22:09

    Wat fijn dat je dit met ons hebt willen delen, zo herkenbaar.. je bent een super moeder!

  • Reageer Sas 26 mei 2016 at 22:15

    Zo herkenbaar, helaas is mijn oudste jongen van 3,5 niet zo lief als jou lieve, en roept alleen maar dat hij zijn frietjes te koud vind en pappa zo mist… ?, gelukkig is pappa er vaker wel dan niet. ? Dus die paar dagen… Diepe zucht, laat het los, morgen weer een dag… OW en wijn.. ?

  • Reageer Andrea 26 mei 2016 at 22:46

    Dit had ik nou net zo nodig om te lezen. Dank je voor je oprechtheid. Hang in there!

  • Reageer Kim 26 mei 2016 at 23:07

    Tja, om een relaxte mama te kunnen zijn moeten er helaas soms dagen bij zijn waarop die relaxtheid ver te zoeken is. Zoooo herkenbaar. En terwijl je voor de derde keer “hou op!”roept weet je al dat het 2 keer teveel is. Maar toch. We zijn net mensen hè?

  • Reageer Ang 27 mei 2016 at 06:06

    Soms vraag ik mijzelf af,waarom maak ik het mijzelf zo moeilijk,het lekkerste zou moeten zijn ,de een de fles,ander eet maar koud als hij terug komt en dan wordt het voor ons gewoon lekker friet met knakworst.Zoals je al ziet,het is zo herkenbaar,het gras is bij een ander niet groener..en de druk..die leggen we ons zelf op..en waarom?we leven naar 1 x …en toch ga ik zelf steeds de mist weer in.

  • Reageer Suzanne Montens 27 mei 2016 at 06:45

    Tja…aan tafel of op de wc…haha! Ik had pas ook nog zo’n momentje, op de wc dus. Met twee huilende kinderen in de wagen zat ik op de pot een potje te grienen. En dan denk je…dit is toch niet normaal? Nou blijkbaar aan alle replys te zien dus echt wel! Heel herkenbaar bedankt voor het delen…

  • Reageer Marlies 27 mei 2016 at 08:36

    ik vind het super geschreven, hééél erg herkenbaar ook. Er zijn hier ook avonden (geweest) waar minstens één kind constant aan het huilen was. En hoe meer haar tweelingbroertje/zusje huilde, hoe flinker onze oudste werk: een beetje helpen hier, een knuffel daar. Ze was toen vier. Op het einde van de dag wist ik soms niet waar ik mij het slechtste over voelde: die huilerige peuters, of die voor haar leeftijd te verantwoordelijke oudste… Het goede nieuws is: het gaat voorbij! Hang in there

  • Reageer Angela 27 mei 2016 at 09:30

    Wow, mooi verhaal! Tranen in mijn ogen, zó herkenbaar. Fijn dat je dan zo’n lief peutermeisje hebt die je wilt troosten. Wij hebben ook zo’n lief peutermeisje die probeert om (iets te hardhandig) haar babyzusje te troosten als ze net zo moet huilen als Pepijn.

  • Reageer Yvonne Prins 27 mei 2016 at 15:01

    Zo herkenbaar, zelfs nu nog nu mijn dochters volwassen zijn en ik zelfs al oma ben. Als ik het zo lees dan ben ik weer even terug in de tijd en wil alles anders doen. Maar dat gaat helaas niet. Toch zijn mijn meiden 2 geweldige vrouwen geworden, ondanks mijn spijt die ik nog steeds af en toe voel. Bedenk, we zijn gewoon mensen en gelukkig niet perfect.

  • Reageer Rianne 27 mei 2016 at 19:26

    Zo herkenbaar! Dankjewel voor het delen, want de meeste mensen doen alsof zij dit soort dingen nooit hebben, doen of voelen.
    Dat maakt mij extra onzeker. Gelukkig ben ik dus niet de enige. ?

  • Reageer Henrike Laning 27 mei 2016 at 21:22

    Ik moet er zelf bijna van huilen zo mooi en liefdevol beschrijf je het. Ik ben alleen met mijn dochtertje en roep ook weleens bozer dan de bedoeling is dat ze moet opschieten of aankleden, of eten, of douchen, of tanden poetsen, noem maar op. En dan voel ik me ook rot dat ik me weer heb laten gaan. Ik ben ook heel blij dat ik niet de enige ben die het niet zo perfect voor elkaar heeft als de meeste moeders. 🙁

  • Reageer Miriam 28 mei 2016 at 20:12

    Mooi geschreven!

  • Reageer Petra 11 november 2017 at 00:28

    Ook hier herkenning voor de onmacht en het schuldgevoel dat daarop volgt. We willen het ook zo ontzettend goed doen voor onze kinderen. Voelen ons zo verantwoordelijk voor hun welzijn. Dat verdienen zij ook. Maar dat is niet altijd eenvoudig.

  • Laat je reactie achter