Hoe was je dag?

Terwijl ik wéét dat ik nooit een bevredigend antwoord krijg, stel ik de vraag elke dag weer, tegen beter weten in: hoe was het op school vandaag?
Alsof het moet.

Afhankelijk van het gemoed van Quin antwoordt hij met een mompelend: ‘goed’, ‘leuk’ of ‘ik weet niet’. Best frustrerend voor een moeder die graag alles wil weten en begrijpen. Dus ik ga door: ‘Hoe bedoel je, je weet het niet? Je weet toch nog wel wat je gedáán hebt?’ riep ik voorheen vaak ongelovig uit, me tegelijkertijd realiserende dat ik het er zo niet veel beter op maakte.

Inmiddels weet ik ietsje beter. Dat de vraag: hoe was je dag voor Quin gewoon onmogelijk is. Er ontstaat een soort kortsluiting in zijn hoofd. ‘Wat bedoelt ze precies met: hoe was je dag? Bedoelt ze de ochtend? De middag? Tijdens de rekenles, bij het buitenspelen, de overblijf, of op de BSO? Of wil ze misschien een antwoord op al die vragen tegelijk? Even denken: wat had ik ook al weer gedaan? Ik stond op, kleedde me aan, pffffffffff, dat was vanochtend, wil ze nou echt alles weten???!!!!’

Ik heb weleens een lijstje voorbij zien komen met alternatieve vragen, zoals: ‘Waar heb jij erg om moeten lachen vandaag?’ en ‘Wat vond je het leukst dat je vandaag gehoord hebt?’ Maar zelfs bij die vragen kijkt Quin me vooral heel glazig aan.

Ik weet dat Quin niet de enige is die het een lastige vraag vindt. Om ons ouders wat handvatten te geven zet Quins juf elke dag foto’s van haar klas op Twitter. Zodat wij ouders weten waar ze mee bezig zijn en wat ze aan het doen zijn. En zodat wij gericht vragen kunnen stellen als ze na een lange dag vermoeid, hongerig en overprikkeld van alle indrukken eindelijk thuis op de bank zitten. ‘Ik zag dat je bezig was met SCH. Welke woorden heb je geleerd, SCHat? Haha, hoor je dat…SCHat! Snap je het een beetje? En wat heb je gelezen? Iets met een vlag toch? En heb je nog iets van de piraat gehoord?’
Quin kijkt me met een blik aan van… : ‘Serieus?’

De man zit naast me op de bank en schudt meewarig zijn hoofd. Ik sputter alvast tegen: ‘Ja, maar de juf zei…’ Nee, gebaart de man: ‘Je moet echt even naar deze video kijken’, en schuift zijn laptop naar me toe. Ik hoor de Amerikaanse cabaretier Mark Gungor vertellen dat mannen een voor vrouwen totaal onbekend laatje in hun hoofd hebben dat ‘the nothing box’ heet. Een volledig léég laatje. Met niets erin, dus. En als ze daar eenmaal in zitten, kúnnen ze en dénken ze helemaal niets meer. En ze zitten best behoorlijk vaak in die box. Het is onverwacht hilarisch herkenbaar.

De man knikt richting onze zoon. Ik begrijp wat hij zeggen wil: ‘the nothing box’.

Niets denken en alleen maar ademen.

Best lastig voor een moeder die alles wil begrijpen.