Baby, Lees

Het is of ze het erom doet

Zul je net zien. Precies als ik me achter mijn laptop installeer, wordt Zora wakker. En dat is niet de eerste keer vandaag.

Het is of ze het erom doet. Op dagen dat ik niets bijzonders te doen heb, slaapt ze een gat in de dag. Op dagen dat ik denk, nou misschien kan ik toch nog wel wat werk verzetten, doet mevrouw hazenslaapjes van maximaal dertig minuten. Bijna bizar hoe consequent ze daar in is.

Je zou zeggen: neem je dan voor om niets te doen en als de mogelijkheid zich dan voordoet dat er geslapen wordt, pak je je laptop erbij. Maar zo werkt het dus mooi niet.

Geprobeerd heb ik het natuurlijk wel. Dat ik Zora zo relaxed mogelijk in bed probeerde te leggen met een nonchalance van mij-maakt-het-echt-niet-uit-of-je-gaat-slapen-hoor-doe-maar-lekker-waar-je-zin-in-hebt. Alleen maakte dat totaal geen indruk op dochterlief-ik-doe-gewoon-waar-ik-zelf-zin-in-heb.

Helaas. Hoe hoog en hoe laag je ook springt als moeder, wat je ook allemaal uit de kast trekt, je kind bepaalt écht hélemáál zelf wanneer en hoe lang er geslapen wordt. Dat heb ik wel weer geleerd de afgelopen maanden. Blijkbaar was ik dat toch even vergeten. Met grote frustratie tot gevolg, een laptop die niets staat te doen en een baby die huilt.

“Ga slapen!” helpt ook al niet echt. Dat heb ik eerder geprobeerd. Dus ik gooi het over een andere boeg.“Zora, wat is er schatje? Wil je niet slapen dan?” Op mijn meest relaxte toon probeer ik haar te sussen, terwijl ik liever mee zou huilen. Want ik loop al een tijdje op mijn tandvlees. Wat wil je? Mevrouw vraagt nog te vaak om twee of drie voedingen per nacht. En dan bedoel ik, ná het ‘laatste’ flesje van 23.00 uur. Dat is echt pittig. Het grootste probleem was dat ze overdag te snel afgeleid was om goed te drinken en dat ze ’s nachts ‘lekker’ ging bunkeren. Elke poging om het flesje in de nacht te rekken liep (uiteraard) op niets uit. Johannesbroodpitmeel aan het laaste flesje toevoegen, clustervoeden, overdag haar volproppen met koekjes, potjes, fruit, zelf gekookte groente en aardappels, speentje erin, speentje eruit, haar laten huilen, het prinsesje op haar wenken bedienen, haar wakker maken voor een flesje, Doornroosje laten slapen, haar eerder naar bed brengen, juist zo laat mogelijk naar bed brengen….

En net op het moment dat je de handdoek in de ring wilt gooien, slaapt ze ineens een nacht door. Zul je net zien.

 

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

4 Reacties

  • Reageer Maria 22 november 2016 at 20:39

    ach , en wat een prachtkoppie op de foto !!! geweldig !!!

    maar ja, ik heb dan ook snachts geen last van d’r , haha..

    sterkte , lieverd , je kunt het ! voor je het weet is ze 13 en niet uit bed te krijgen !

  • Reageer Floor 22 november 2016 at 22:15

    Wat een rake blog en zo herkenbaar. Ik herken het woord voor woord en voel ook gewoon weer even die enorme vermoeidheid door die ellendige nachten.
    Vre-se-lijk. Een paar maanden geleden nog zat ik in precies datzelfde ritme. En dan, van de ene op de andere dag, of eigenlijk nacht, is het voorbij. Dan slapen ze door en na een paar weken kun jij je al niet meer precies herinneren hoe erg het ook alweer was. En dat is maar goed ook, anders waren er heel veel kinderen zonder broertjes of zusjes 😉
    Hou vol, het gaat voorbij!

  • Reageer Anneleen 25 november 2016 at 07:07

    Oh ja, nu ik dit lees, komen de herinneringen aan 2 jaar geleden terug naar boven. Brrr, niet de fijnste tijd van mijn leven. Ook ik ‘liep op mijn tandvlees’ en hield mezelf op de been met familieverpakkingen mellowcakes! ? Gelukkig vergeet je dat inderdaad na een tijdje. Dat ze er een gave voor hebben om niet te slapen wanneer jij een ellenlange to do-lijst hebt liggen. Dat ze bij hun grootouders of de onthaalmoeder wél meteen in slaap vallen in hun bedje en dan urenlang doorslapen. Dat ze de ene keer om het half uur terug honger hebben en je de andere keer je met-bloed-zweet-en-tranen-afgekolfde melk door de gootsteen moet gieten omdat ze er na enkele milliliters al de brui aan geven… Dat is allemaal niet meer van belang en ben je echt gauw vergeten. Hou vol, weet dat je niet alleen bent, en geniet van de mooie kantjes van deze fase. Knuffel!

  • Reageer Floor 3 januari 2017 at 21:30

    Dit is zo herkenbaar. Mijn jongste is nu tien maanden en ik vind het zo moeilijk om de controle los te laten. De grap is dat ik uberhaupt geen controle heb en ik dus het idee achter controle los moet laten. Maar ja, als je zo moe bent is dat zoveel makkelijker gezegd dan gedaan! Anyways, ik heb wel ontdekt dat mijn jongste onregelmatiger gaat slapen als hij in een sprong zit (oei, ik groei). Hij is er net weer een voorbij en na weken s nachts wakker worden om drie uur s nachts (en dan klaar wakker zijn), sliep hij gisteren ineens weer door. Out of the blue. Hallelujah.
    Het is fijn te lezen dat ik niet de enige ben.

  • Laat je reactie achter