‘Mam, ik wil op voetbal’
Ik doe net alsof ik hem niet hoor.
Als hij maar geen voetballer wordt, ze schoppen hem misschien half doo-ho-hood.
‘Maar ik wil zo graag op voetbal.’
Negeren heeft niet zoveel zin. Merk ik.
De verhalen die ik gehoord heb over het voetbal liggen als een blok op mijn maag. Fanatieke, schreeuwende ouders langs de lijn. Als je niet goed genoeg bent, word je niet opgesteld. Een winnaarsmentaliteit die mijn zoon nog enigszins vreemd is. ‘We doen geen wedstrijdje, toch mama?’ Tenzij hij aan het winnen is, natuurlijk.
Mijn zoon kan best een balletje trappen, hoor, daar niet van. En omdat hij linksbenig is, is hij vast een gewilde linksbuiten, maar eerlijk is eerlijk: de nieuwe Wesley Sneijder is hij niet. Het adagium: ‘Tweede worden is eigenlijk het beste wat je kan overkomen: dan heb je van iedereen gewonnen, maar heb je ook leren verliezen’ is bij ons thuis inmiddels een lijfspreuk geworden.
Dus hoor ik mezelf zeggen: ‘Als je acht bent en je wilt nog steeds op voetbal, dan mag je op voetbal. Laten we eerst maar eens bij turnen gaan kijken. Dat vind je toch ook leuk?’
Ben ik dan echt zo’n moeder geworden die haar zoon dingen verbiedt? Gewoon omdat mama het niet zo ziet zitten?
Het schaamrood stijgt me naar de kaken, alleen al bij de gedachte. Waar komt dit vandaan? Wil ik mijn zoon beschermen tegen een teleurstelling? Ben ik bang dat ie zal ondersneeuwen? Uitgejouwd wordt? Alleen maar op het reservebankje zit? Moet ik hem dat dan niet gewoon zelf laten ervaren? In plaats van hem zo op de nek te zitten?
Een collega vertelt over haar neefje. Dat hij heel gevoelig is en vaak moest huilen als de bal van hem afgepakt werd, en heel graag op voetbal wilde. Ook zijn moeder hield haar wiebelige hart vast. En wat blijkt? De jongen is zichtbaar sterker en weerbaarder geworden en heeft het super naar zijn zin.
Toch maar een keer naar dat sportveld dan? Het is vast heel goed voor zijn conditie, ruimtelijk inzicht en groepsgevoel en zo. Toch?
Elsbeth stond een paar jaar geleden ook op dit punt, toen haar dochter Keet op voetbal wilde. Dat pakte anders uit dan ze verwachtte. Ze schreef daar toen dit blog over.
Geen reacties