Gewoon een jongenmeisje

Marieke is moeder van twee kinderen van 5 en 8. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels delen ze het co-ouderschap met haar ex, vastbesloten om er een gezellige modern family van te maken.

“Kijk, non-binair betekent eigenlijkdat je niet het ene bent en ook niet het andere. Mijn kinderen kijken me met glazige ogen aan. “Niét binair dus, want binair betekent dat er twee opties zijn; óf het een, óf het ander, snap je?”

Het is zondagavond en we zitten met z’n vieren aan tafel. We eten wraps en bespreken de vakantieweek die voor ons ligt. Dat we niet gaan skiën dit jaar, dat Faas een kinderfeestje heeft én dat Lara diens nieuwe naam officieel gaat aankondigen naar de buitenwereld. Hier thuis gebruiken we Lara’s tweede naam Billie al maanden, maar nu gaat deze ook de wereld in geslingerd worden. En dat is een groot, belangrijk en spannend moment. Voor Lara Billie is het de uitkomst van een levenslang proces, eigenlijk een soort wedergeboorte. Maar voor de kinderen iets waar ze hun schouders bij ophalen.

“Is er nog avocado?” Mijn dochter heeft duidelijk andere prioriteiten dan een college over gender tijdens het avondeten. Lara en ik wisselen een blik en schieten in de lach. We denken hetzelfde; wat voor volwassenen zo ingewikkeld lijkt te zijn, is voor de kinderen van vandaag helemaal geen big deal.

“Dat betekent dat we vanaf nu ook de nieuwe voornaamwoorden gaan gebruiken,” ga ik verder, wetend dat er eigenlijk niemand echt luistert. Want de afgelopen maanden hebben we gewikt, gewogen en geoefend. Eerst hebben we ‘hen’ en ‘hun’ overwogen, maar uiteindelijk voor ‘die’ en ‘diens’ gekozen. “Dus ‘Zij vindt haar bonuskinderen de liefste van de wereld’ wordt ‘Die vindt diens bonuskinderen de liefste van de wereld,’” leg ik uit. “Oké,” zegt mijn dochter, terwijl ze zich hongerig op de wraps stort.

De buitenwereld minder mild en begripvol zal zijn dan onze inner circle.

Ik zou dolgraag willen dat het allemaal zo makkelijk zou zijn als mijn kinderen hier aan tafel doen vermoeden. Maar ik weet dat er weerstand gaat komen, dat de buitenwereld minder mild en begripvol zal zijn dan onze inner circle. Sterker nog, die weerstand heb ik zelf ook moeten doorstaan, doorvoelen en doorbreken. Ik werd eerst verliefd op een vrouw, wat al een life shock was voor mij als hetero. “Zie je, ik ben toch niet lesbisch want Lara is helemaal geen vrouw, haha,” grapte ik de afgelopen periode dan ook veelvuldig, toen die zich steeds meer als non-binair ging uiten.

Maar mijn eigen hokjesdenken op het vlak van seksualiteit doorbreken is één ding; loskomen van de vastomlijnde kaders die man-zijn en vrouw-zijn met zich meebrengen is wel echt next level. Ook ik ben opgegroeid met het idee dat je óf man óf vrouw bent, zoals zovelen. Als ik zelf niet een partner had die zich als non-binair zou identificeren, was ik misschien ook minder begripvol geweest. En als ík het al lastig vind om mijn geliefde ineens met ‘die’ en ‘diens’ aan te spreken, hoe is dat dan voor de buitenwereld?

“Ik ben echt niet van plan mensen steeds te corrigeren hoor,” leest Lara Billie mijn gedachten. “Maar ik hoop gewoon dat anderen een beetje moeite willen doen. Het gaat er in het leven per slot van rekening om dat je je kunt verplaatsen in anderen, mededogen kunt hebben. En dat werkt hopelijk twee kanten op.”

Ja, zo is het. Ik voel dat ik er klaar voor ben, die buitenwereld. Ik voel dat er ruimte ontstaat. Om juist de vrijheid die dit loskomen van het binair denken met zich meebrengt te omarmen. Of zoals Lara Billie het zelf zegt: dat je jongenskleding kan dragen én je nagels kan lakken.

“Lara Billie is toch gewoon een jongenmeisje?” onderbreekt mijn dochter mijn gedachten, op een toon alsof we het gesprek maar moeten afronden.

En zo is het. Gewoon.