Gelukkiger

“Oh wat gaaf! Gefeliciteerd lieverd!” Er volgt een omhelzing en een kus van mijn vriendin. Ik vind je best dapper,” zegt ze. “Je hebt met Jesse zoveel te stellen gehad. Ik had niet nog een derde verwacht.” Ik lach. Tot eind vorig jaar zag ik ons ook nog niet voor een derde kindje gaan. Maar eigenlijk wisten we kort na de geboorte van Jesse al dat ons gezin nog niet compleet was en dat het wachten was op het moment dat we nog een zwangerschap zouden aandurven.

‘Een derde? Tjonge, waar begin je aan!’ was een van de eerste reacties die ik eerder die week kreeg. En: ‘‘Zou je dat nou wel doen, nog eentje erbij?’
‘Poeh, je hebt je handen toch al vol genoeg aan die andere twee?’

Het schijnen overigens geen uitzonderlijke reacties te zijn, vertelden andere moeders mij. Bij de eerste is iedereen superblij, staan mensen springend voor je deur omdat het gelukt is om jezelf te vermenigvuldigen. Bij de tweede is iedereen blij ‘want dat is zo leuk ook voor de oudste’. Maar daarna wordt het bijna raar. Alsof meer dan twee kinderen willen opvoeden een act is voor in het rariteitenkabinet.

Ik ga ervanuit dat ik zeker het eerste jaar continu twee of vier handen te kort kom en regelmatig terugverlang naar de dagen dat ik nog geen kinderen had. Hoe ik op een leven met drie jonge kinderen ga reageren weet ik niet, maar wat ik inmiddels wel geleerd heb door de twee jongens die nu door mijn huis springen en door de anderhalf jaar dat Jesse continu ziek was, is om het leven bij de dag te leven. Plannen maken prima, maar rekening houden met het moeten aanpassen van diezelfde plannen is altijd het beste gebleken.

Ik maakte de keuze om te stoppen met werken op school en er meer voor mijn gezin te zijn totdat het met Jesse beter zou gaan. Ik ben flexibeler geworden. Iets langzamer gaan leven. En nu gaat het al maanden heel goed met Jesse en is er alweer een tijdje meer ruimte voor werk en andere dingen. Terwijl we daar als gezin ontzettend van genieten, borrelde ook het verlangen weer op. Het verlangen werd een wens en die wens komt nu (als alles goed gaat) uit. Eind van dit jaar komt er nog zo’n lijfje met tien vingertjes en tien teentjes en een ander karakter in ons huis wonen. Nee, ik heb werkelijk geen idee waar ik écht aan begin. Maar hoe het was zonder kinderen weet ik ook allang niet meer. Ik weet alleen dat ik met kinderen veel gelukkiger ben.