Lees, Tiener

Fortnite frustraties

‘Mag het?’ Mijn 11-jarige zoon wipt nerveus van de ene voet op de andere. We zijn nog geen vijf minuten thuis, hij heeft zijn jas nog aan en staat klaar om de trap op te sprinten. Naar zijn Playstation. Ik laat een zucht ontsnappen. Twee maanden hebben we het apparaat in huis en het ding bepaalt een groot deel van de sfeer in huis.

Toen mijn zoon elf jaar geleden leerde kruipen, was de televisie zijn eerste bestemming. Ademloos keek hij naar de bewegende beelden. Daarna volgden heel vaak de vraag of hij een dvd-tje mocht kijken, en op zijn vierde kwam de iPad ons leven binnen. Gingen we op vakantie, dan bleef hij na uren rijden tijdens de pauze bij de benzinepomp in de auto zitten. Hij weigerde zijn schermpje los te laten. In december werd hij elf, plunderde zijn bankrekening en kreeg de zo vurig gewenste PS. Vanaf dat moment bestaat zijn en ons leven uit skins, battle royale, trails, knocked, damage en reviven. Iedereen met kinderen tussen de pakweg acht en zestien jaar weet nu precies waar ik het over heb: Fortnite. Zij herkennen waarschijnlijk ook het verslavende effect van het populaire spel, dat een potje altijd afgemaakt dient te worden en het nooit duidelijk is hoe lang dat nog duurt, dat vriendjes altijd online gaan als je het eten op tafel zet en er tientallen euro’s zakgeld op gaan aan V-bucks. (voor moeders van meisjes onder de 8 jaar: een soort virtueel geld waarmee je bijvoorbeeld legendary outfits kan kopen voor die eerder genoemde skins.)

Weinig wint het nog van het immens populaire spel. Netflix is ouderwets, buiten spelen in deze wintermaanden niet echt aanlokkelijk, huiswerk heeft hij nog niet, hij loopt niet warm voor een boek, haalt zijn neus op voor tekenen en puzzelen. ‘Fortnite heeft ons huis veranderd een battlefield,’ verzuchtte ik deze week. Want als ik zoon achter de PS vandaan heb getrokken, staart hij op zijn telefoon naar YouTube filmpjes van Fortnite spelende jongens. Omdat dat niet mag, sluit hij zich soms met zijn telefoon op in de wc. Omdat dat ook niet mag, smokkelt hij zijn telefoon soms mee naar zijn kamer. En soms weigert hij het ding af te geven en komt er een half handgemeen aan te pas. Fortnite en het verslavende effect ervan drijft ons regelmatig tot wanhoop, en tot bizarre maatregelen. De wifi afsluiten als we weggaan en hij even alleen thuis is, de wifistekker ging laatst mee naar de Albert Heijn en zijn telefoon mee naar de fluitles van zijn zusje.

Hoe is het zover gekomen, vragen we ons daarna licht wanhopig af, dat we tegenwoordig meer waakhond dan ouder zijn. We maken nieuwe afspraken waar ook hij zich in kan vinden. Tot Fortnite weer aan gaat en de riedel opnieuw begint. Soms heb ik visioenen van hem als achttienjarige, een lange, bleke jongen in een zwarte hoodie met een stapel pizzadozen om zich heen de hele dagen achter zijn Playstation zit. Want als het nu al moeilijk is om de controle te handhaven, hoe moet dat dan over een paar jaar? En zal hij, intens en gevoelig kind waarmee het ondanks een goed stel hersens niet vanzelf gaat op school en met vriendjes, tijdens de lastige puberjaren niet (nog meer) gaan vluchten in het spel? Zich zo thuis gaan voelen in die nepwereld waar hij niet geraakt wordt.

Als ik die angst voorleg aan Justine Pardoen, specialist mediaopvoeding van Bureau Jeugd & Media, adviseert ze om daar met hem over te praten. ‘Onderzoek wat Fortnite betekent voor hem. Praat over zijn gevoelens, wat haalt hij eruit? Wanneer heeft hij er het meest behoefte aan?’ Volgens haar klopt het dat kinderen die moe zijn of niet lekker in hun vel zitten soms troost zoeken in een scherm: daar hebben ze succes en hoeven ze niet te denken aan hun problemen. Ze vindt het daarom te beperkt om alleen naar schermtijd te kijken. ‘Ouders zouden minder bezig zouden kunnen zijn met het nut van gamen. Plezier is ook een functie. En bovendien, in Fortnite werken kinderen samen. Daar leren ze van.’

Ze benadrukt dat het ene kind zichzelf beter kan managen dan de ander, maar ze alleen maar beperken leert hen niet omgaan met het scherm. Een gameverslaving, waar ik bang voor ben, heb je niet zo heel snel, zegt ze. ‘Kinderen die daarvoor behandeld worden hebben vaak een complexe problematiek waar ze van wegvluchten. Een onveilige thuissituatie, een ouder die ziek is, ze worden gepest of hebben last van ADHD of een stoornis in het autistisch spectrum. Gamen heeft voor hen een andere rol gekregen dan ontspanning en een gezonde uitdaging.’

‘Wat vind je nou zo leuk aan Fortnite?’ vraag ik zoon die avond. ‘Kijk eens mee mama, dan krijg je misschien een beetje een idee wat ik doe. En wat ik er zo leuk aan vind.’

Praktische tips:

-Spreek van tevoren duidelijk af hoe lang een kind mag gamen en kondig een half uur voor het einde aan hoe lang ze nog hebben

– Help ze om een game af te sluiten en bied daarna een alternatief aan, helpen in de keuken, samen lezen, samen naar buiten.

-Beperk schermen tijdens en na het eten, zie dat als een moment samen. Het blauwe licht heeft een slechte invloed op hun slaap. Laat ze douchen of in bad gaan en lees ze voor.

-Voer een wekelijks spelletjesavond in en leg de schermen dan ver weg.

Voor meer informatie: https://www.mediaopvoeding.nl

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

9 Reacties

  • Reageer Kim 10 februari 2019 at 01:05

    Ik lees dit stuk en jouw angst had ik geschreven kunnen hebben. Het is gewoon letterlijk wat ik altijd zeg. Mijn zoon is 6 en verslaafd aan zijn Nintendo DS en de iPad. Dus waar hier Fortnite staat, staat bij ons Mario. Ik schiet er gewoon vol van. Het stelt me wel een klein beetje gerust dat er wordt gezegd dat een gameverslaving niet zo snel ontstaat. Maar toch he 😢

  • Reageer Susan 10 februari 2019 at 09:09

    Hier komt fortnite er gewoon niet in…. en ook hebben we hier duidelijke afspraken, over scherm gebruik maar ook om het “mag ik” gezeur. Uiteindelijk zijn wij als ouders toch de baas denk ik dan…

  • Reageer Esther 10 februari 2019 at 09:13

    Ja, heel herkenbaar! Hier 2 jongens van 9 en 11 jaar. De PS is een welkome tijdsbesteding voor hen…..
    Overigens heb ik weleens gelezen dat je niet alleen moet kijken naar de schermtijd maar ook of ze nog interesses in andere zaken hebben. Gaan ze nog om met vriendjes, sporten ze nog etc. Mijn jongens zijn gelukkig ook heel veel te vinden op het voetbalveld waar ze uren spelen met vriendjes dus ik kijk altijd wel of dat nog beetje in verhouding is. Maar het levert ook bij ons thuis regelmatig discussies op…..

    • Reageer Justine Pardoen 10 februari 2019 at 12:21

      Dat is inderdaad heel belangrijk, Esther, dat je oplet dat het niet het gewone leven in de weg gaat zitten.

      Bij jonge kinderen, is het veel lastiger om alleen te praten; die kunnen die eigen verantwoordelijkheid nog niet aan. Voor hen is voorspelbaarheid (wanneer mag ik en hoelang) juist heel belangrijk. Maar tegen de tijd dat ze 10 worden, moet je je opvoedstrategie aanpassen aan de ontwikkeling van je kind: die wil meer eigen regie, meer privacy ook. En als je daarin tegenwerkt, loop je risico op jaren ruzie. Beweeg dus mee: wil jij meer regie? Prima, maar daar hoort ook meer verantwoordelijkheid bij. (Dat ze zich aan hun afspraken houden, in dit geval, zonder gezeur) Dat zal niet meteen lukken, en jij blijft de opvoeder, dus je gaat ingrijpen als het nodig is. Niet met straf, maar met een nieuw gesprek: hoe kan ik jou helpen zodat het je wel lukt om je aan de afspraken te houden? Geef een kind in de puberteit die ruimte, maar help hem wel om het goed te doen. En blijf ook betrokken, zodat je laat zien dat je begrijpt dat het lastig is omdat die games zo aantrekkelijk zijn.

      Succes!
      Justine

  • Reageer Esther 10 februari 2019 at 12:27

    Een keer mee kijken of zelf een keer mee doen kan heel verhelderend zijn.
    Het is mij heeel duidelijk hoe lang een potje nog kan duren. Sowieso nooit meer dan 20 minuten. Dus als je tijdens een potje zegt hierna nog een potje weet je dat dat nog max een half uur is. Je kan precies zien hoeveel spelers er nog inleven zijn. Regels over hoeveel zijn hier redelijk te maken. Ik heb afgesproken na Fortnite verplicht zonder scherm spelen en het liefst een uur naar buiten. Alleen op donderdag let ik er minder op dat dan de nieuwe weekopdrachten gedaan willen worden.
    Misschien is de aanschaf van safe the World handig. Dat is de betaalde versie van Fortnite kost een malig €20 spelen ze niet meer door maar verdienen ze wel v bucks. Bij ons gaat er verder geen geld in.

  • Reageer AnneM 10 februari 2019 at 12:55

    Wat een strijd, en herkenbaar hoor. Maar ik heb een andere keuze gemaakt. Reeds voordat het nodig was een lijstje met do’s en don’ts te maken. Geen fortnite hier. En geen ipad. Af en toe lekker een film kijken. Lekker tekenen, bouwen, struinen, lezen en … vervelen. Ook dit geeft strijd, want waarom álle andere vriendjes wel? Ik blijf sterk en geloof in de ontwikkeling van mijn kind zonder zonder schermverslaving. Het is zo verleidelijk om tijdens het koken/dineren/…. je kind zich te laten vermaken door een schermpje. Maar het kán echt anders. Be strong ladies, you will be rewarded. Met een kind dat vraagt of je een spelletje wil doen. Een echte. Met speelstukken en een spelbord. Liefst zelfgemaakt ❤️

  • Reageer Marije 10 februari 2019 at 15:25

    Mooi hoor dat verbieden en geen scherm toestaan. Mijn ervaring is dat iets dat je verbiedt alleen maar aantrekkelijker wordt. Ook hier wordt fornite gespeeld door beide zonen (9 en 11 jaar oud) En ook ik irriteer me mateloos en snap er niks van. Hier probeer ik over de schermtijd te praten. Laat ze wekelijks op de ipad zelf de schermtijd bekijken en ga samen met de kinderen na of dit volgens afspraak is. Ook bespreken we de trucjes van spelontwikkelaars, die ervoor zorgen dat je niet wil of kan stoppen. Op deze manier leer je de kinderen hun dwang om door te spelen te beheersen en geef je ze ook verantwoordelijkheid in dit gedrag. Er komt namelijk een tijd dat verbieden niet meer gaat en hoe kan een kind (adolescent) dan het gamen beheersen als dat nooit geleerd is?

  • Reageer Craig 11 februari 2019 at 12:30

    Het kan ook, en hou me hier even bij, dat je geen duidelijke grenzen stelt?
    Ikzelf speel alleen in het weekend. Dat werkt prima.

  • Reageer Hoe ga je slim om met de schermtijd van je kinderen? - Club van relaxte moeders 13 mei 2019 at 14:53

    […] maak je je daar wel eens zorgen over? Miloe herkent dat maar al te goed. Zij schreef er het blog Fortnite frustraties over Wil je die ook lezen? Klik dan […]

  • Laat je reactie achter