Driftkikker Zora

Zora is dol op boekjes. Een paar keer per dag pakt ze zelf een boekje uit haar mandje en loopt ze achterstevoren met haar rug naar me toe mijn kant op. De boodschap is me inmiddels duidelijk. Ze wil dat ik haar oppak, haar op schoot neem en het boekje voorlees. Wat haar betreft alle twaalf de boekjes lang.

Als ik het na dit ritueel in mijn hoofd haal om naar de keuken te gaan voor een kopje koffie laat Zora zich dramatisch aan mijn voeten vallen en slaat ze als een echte puber van 19 maanden wild met haar armen en benen om zich heen. Ook dat ritueel herhaalt zich meerdere keren per dag. Na dertig seconden is de lol er wat haar betreft ook wel vanaf en kijkt ze nieuwsgierig om zich heen alsof er niets gebeurd is.

Ik begrijp helemaal niets van haar op het moment.

Haar oog valt op mijn tablet. Ze strekt haar handjes uit en kijkt me vragend aan: ik schud nee. Onverteerbaar natuurlijk. En het enige antwoord dat ze de laatste tijd op alles lijkt te hebben, is hard gaan huilen. Heel hard gaan huilen. Zo ook nu. Pas als ze de mix van tranen en snot nauwkeurig aan mijn schouder heeft afgeveegd stopt ze met huilen en verschijnt er een lach op haar gezicht, roept ze die-die naar een vogel die voorbijvliegt en slaat ze me vervolgens in mijn gezicht.

Ik weet niet of ik moet lachen of moet huilen.

Twee minuten later staat ze naast me met haar handjes dwingend in de lucht. Als ik haar niet meteen oppak, is ze daar niet van gediend. Ze duwt me een kwartslag haar kant op zodat ik bijna niet anders kan. Van grote hoogte kijkt ze tevreden om zich heen. Voor twee tellen. Daarna wurmt ze zich alweer los en wil ze per se naar de grond. Wat uiteraard ook niet lang goed is. Boos gooit ze duploblokjes door de kamer en stampt ze met haar voetjes op de deksel totdat-ie in tweeën breekt. Blij kijkt ze me aan.

Zucht.

Een boterham met pindakaas die ze normaal binnen een minuut verorbert, veegt ze met een boze armbeweging van tafel. Evenals de banaan, de rijstwafel, het nijntje-koekje en haar flesje. Ook ’s avonds weigert ze pertinent al het eten dat ik haar aanbied. Gedecideerd wijst ze naar mijn bord waarop exact dezelfde kaasschnitzel ligt als op haar bordje: die-die! Als ik dan toch voor haar een stukje van míjn schnitzel snij, draait ze me beledigd haar wang toe.

Ik probeer rustig te blijven en de lol ervan in te zien.

Dat lukt vijf minuten.

Dan staat ze alweer boos bij mijn stoel. Stevig houdt ze de metalen leuning vast. Driftig stampt ze met haar voeten op de grond en schudt ze haar hoofd woedend heen en weer. Blijkbaar is er iets wat ze wil, of niet mag, of waar ze niet bij kan; ik weet het ook niet meer.  Als ik vraag wat er is, explodeert ze bijna en laat ze zich op haar rug vallen en spartelt ze zo hard met haar beentjes dat ze de hijskraan van haar broer omver trapt. In één klap is ze stil. Boem-auw, roept ze vrolijk.

Lichtelijk in paniek sla ik aan het googlen.

Godzijdank. Het ligt niet aan mij.