Doodeng

Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (4). Haar leven nam afgelopen jaar een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. Haar eerdere blogs kun je hier lezen.

“Ik weet niet of ik dit wel tegen je moet zeggen.” Ik kijk op, zittend aan de keukentafel, zíjn keukentafel, ooit onze keukentafel. De kinderen trekken gekke bekken vanaf de trampoline in de tuin. Hij staat aan het aanrecht en laat een lange stilte vallen, al roerend door de pan pastasaus die zachtjes staat te pruttelen. De vertrouwde geur van pasta bolo vult de keuken. Het is maandag, de dag dat de kinderen bij hem zijn en ik ’s avonds aanschuif voor het eten. Dat spraken we af toen we uit elkaar gingen; op maandag eten we met z’n vieren. Tot nu toe bevalt het goed, en ik vraag me inmiddels af of we dit nou echt voor de kinderen deden, of voor onszelf. Als houvast, om te bewijzen dat het kan, dat je een team kunt blijven wanneer je als geliefden uit elkaar gaat.

“Vertel,” zeg ik, nieuwsgierig naar wat komen gaat. “Nou, ik realiseerde me dit weekend dat ik me eigenlijk niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst zo goed in m’n vel zat,” vervolgt hij. We zijn inmiddels een half jaar uit elkaar, en beginnen te wennen aan ons nieuwe ritme. “Tja, ik heb veel meer tijd voor mezelf, om te sporten, met vrienden af te spreken, gezond eten te maken. Als de kinderen er niet zijn geniet ik van die tijd. En als de kinderen er wél zijn, geniet ik extra van hun aanwezigheid. Ik voel me gewoon meer in balans. Veel gelukkiger, eigenlijk. En ik mis je dus eigenlijk gewoon niet.” Vertwijfeld kijkt hij me aan. Hij peilt mijn reactie, dat zie ik, maar ik voel niets dan opluchting. En bevestiging.

Het niet weten wat er komen gaat, is gewoon doodeng.

Hoe anders was dat, vlak voordat we de knoop doorhakten. We wisten dat het onvermijdelijk was, maar we waren ook bang. Het niet weten wat er komen gaat, is gewoon doodeng. Je kunt je er een voorstelling van maken, maar je hebt geen idee. Misschien zouden we spijt krijgen. Zouden we alsnog vervallen in een vechtscheiding. Misschien zouden we doodongelukkig worden. Maar het tegendeel blijkt waar te zijn.

Ik zie iemand die volledig tot bloei komt, juist omdat daar nu ruimte voor is. Een vader die vol toewijding voor zijn kinderen zorgt, maar ook de weg terug naar zichzelf aan het vinden is. Als je zo lang bij elkaar bent, kun je volledig vast komen te zitten in hardnekkige patronen. In een dynamiek waarin ieder een eigen rol heeft, maar waarin je je ook kunt verliezen. Waarin je allang niet meer de leukste versie van jezelf bent. Laat staan de beste versie van elkaar kunt zien. Maar de man die ik hier zie, op deze maandag in deze keuken, is hard op weg om juíst die leukste versie te worden. Als we bij elkaar waren gebleven voor de kinderen, was die versie misschien nooit aan de oppervlakte gekomen.

“Ik ben blij dat je het zegt,” antwoord ik. “Ik zie het ook aan je. Je ziet er gezond en gelukkig uit. Daar kan ik toch alleen maar heel blij om zijn?”

“Paaaaap, is het eten al klaar? We hebben honger!” De kinderen stormen naar binnen en schuiven aan tafel terwijl de pasta bolo wordt geserveerd. Elkaar loslaten uit liefde was moeilijk. Misschien moeilijker dan bij elkaar blijven uit angst. Maar we f*cking did it. En ik zie alleen maar blije gezichten boven de pastasaus. We did it.