Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (5). Haar leven nam afgelopen jaar een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. Maar is dat écht altijd gezellig?
“Ben je hier om 7:00 uur? Niet later hoor, ik zou het sneu vinden als hij al wakker is voordat jij er bent.” Ik app Reinier de avond voordat onze zoon jarig is. Geheel volgens traditie willen we hem wakker zingen. Met z’n allen rond zijn bed, een muffin met een kaarsje, feesthoedjes op, de hele rambam. We mogen dan misschien niet meer in één huis wonen, we blijven een gezin. Met gezinstradities om in ere te houden.
Het is de eerste kinderverjaardag in de nieuwe situatie.
Het huis is perfect versierd. De feeststoel volgehangen met slingers en ballonnen. Zelden deed ik zoveel moeite voor een kindertraktatie en de stapel cadeaus op de versierde ontbijttafel was nog nooit zo hoog. Om over de peperdure taarten maar te zwijgen; vandaag een politietaart, een dinosaurustaart voor het weekendbezoek en een Pokémon-taart op zijn kinderfeestje dat hij al eerder vierde. Met nét een paar kinderen teveel.
Kosten noch moeite spaarde ik om dit de verjaardag van zijn leven te maken.
Kosten noch moeite spaarde ik om dit de verjaardag van zijn leven te maken. Voor iemand die zichzelf graag als nuchtere Friezin bestempelt en zweert bij rozijntjes als traktatie, was dit op z’n minst opmerkelijk te noemen.
“Papa is er!” gilt mijn dochter. Precies om zeven uur staat hij voor de deur. Faas is inmiddels al wakker maar ach, kniesoor. Ik dirigeer hem terug naar bed. Hij wil niet terug naar bed. Hij heeft de slingers en cadeaus natuurlijk allang gezien en is niet te houden. Oké prima, dan zingen we op de trap. We zijn amper aangekomen bij de vijfde keer “hoera” of het papier wordt beneden al van de cadeaus gescheurd. Een bestuurbare auto, nieuwe schoenen, Lego: hij weet amper waar hij moet beginnen. “Croissantje, iemand?” Met de ovenhandschoenen aan, feestmuts op mijn hoofd en een schaal aangebakken croissants in mijn handen voel ik ineens preciés wat ik aan het doen ben. Ik speel de moeder die ik niet ben. Uit schuldgevoel.
“Tijd om te gaan jongens!” Terwijl Lara de kinderen in hun jas helpt pakt Reinier de mand met traktaties. Met een brok in mijn keel loop ik achter mijn modern family aan naar het schoolplein. We krijgen liefdevolle en bemoedigende blikken. “Gefeliciteerd Faas,” klinkt het veelvuldig om ons heen. Ik word overspoeld door emoties die ik niet eenduidig kan verklaren.
Eenmaal thuis voel ik hoe moe ik ben. Ik laat de ontbijttafel voor wat het is, maak koffie voor mezelf en laat het bad vollopen. De stilte van een leeg huis en het warme water brengen me langzaamaan bij mezelf. Rouw. Dat is wat ik voel. Hoe trots ik ook ben op onze nieuwe situatie: ik moest er óók iets voor loslaten. Het plaatje. Dat blijkbaar dieper verankerd zit in mezelf dan ik wil toegeven. Tranen stromen over mijn wangen. Het lucht op. Ik droog me af, kleed me aan en ruim het huis op. De aangebakken afbakcroissants verdwijnen in de vuilnisbak.
Geen reacties