De mooiste dag van m’n leven

Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (4). Haar leven nam een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier met een klap ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. In dit blog schrijft zo over het moment dat ze het haar dochter gingen vertellen. Haar eerdere blogs kun je hier lezen.

“Dit is de mooiste dag van m’n leven!” Twee vuistjes gaan de lucht in, alsof er zojuist een wereldkampioenschap is gewonnen. Ik had haar gezichtsuitdrukking zien veranderen, de afgelopen tien minuten. Van verbaasd naar verdrietig, via nonchalance naar uitzinnigheid. “Mag ik nu beneden een filmpje kijken?”

Die ochtend kruipt onze dochter zoals altijd bij ons in bed. We liggen, we kletsen, we knuffelen. Ze heeft geen idee. Dat we op het punt staan haar leven volledig op z’n kop te zetten. Want besluiten om uit elkaar te gaan is één ding, je kinderen het nieuws moeten brengen is iets heel anders. En alles wat je niet wilt. Wekenlang keken we er tegenop. Nachten lagen we wakker. Alle mogelijke scenario’s doemden op. We hadden werkelijk álles verwacht. Ieder scenario voorgesproken. Als ware crisismanager had ik zelfs – ik verzin dit niet – een verhaallijn uitgetypt en een ‘vraag & antwoord’ document opgesteld. Maar dit? Deze reactie? Die stond er dus niét tussen.

Reinier en ik wisselen een blik. Wat moeten we hier nu weer mee?

“Je snap wel wat dit betekent hè lieverd?” vraag ik nog voor de zekerheid. “Ja ja,” zegt ze. “Papa en mama zijn niet meer verliefd, maar we blijven altijd een gezin, mama gaat ergens anders wonen met Lara, dan hebben Faas en ik dus twee huizen én we krijgen allebei een KITTEN! Eindelijk! Dankjewel mama, maar nu ga ik filmpje kijken, oké?”

Het plan heeft misschien iets té goed gewerkt

Ze huppelt de slaapkamer uit en stormt de trap af. In eerste instantie slaak ik een zucht van verlichting. Ik bedoel, ik snap dat het plan misschien iéts te goed heeft gewerkt, maar het drama dat ik verwacht had, was uitgebleven. Maar wanneer ik naar links kijk, zie ik verslagenheid op het gezicht van Reinier. Direct is die knoop weer terug in mijn maag. “Sorry,” zeg ik, een beetje beschaamd voor mijn eigen opluchting. “Misschien hadden we dat van die kittens toch nog niet moeten zeggen. Volgens mij dringt het gewoon nog niet zo tot haar door.”

Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, had ik eerder gelezen in een zelfhulpboek over uit elkaar gaan, in het hoofdstuk ‘hoe vertellen we het de kinderen.’ Die ene zin blijft maar door m’n hoofd spoken. Shit. Volgens mij heb ik zojuist een gigantische wond veroorzaakt. Dit moet ik rechtzetten, nu meteen.

We besluiten het gesprek beneden voort te zetten. Ik dek de tafel voor een uitgebreid ontbijt. We zijn maar met z’n drietjes, onze jongste is uit logeren om in alle rust met onze dochter te kunnen zijn op deze dag. Tussen de hagelslag en de zachtgekookte eitjes door begint ze vragen te stellen. “Krijg ik dan nog meer familie? Mag ik het goede nieuws straks aan Faas vertellen? Krijgt papa dan ook een nieuwe vrouw? Wanneer krijgen we de kittens? Wanneer komt Lara weer eens langs? Hoeveel oma’s hebben mijn kinderen dan later?”

We proberen rustig alle vragen te beantwoorden. Tegelijkertijd proberen we ons verdriet te laten zien, dat we het ook heel jammer vinden, en drukken haar op het hart dat zij ook verdrietig mag zijn. Maar het lijkt aan dovemans oren gericht. We besluiten het even te laten. Reinier vertrekt voor een ochtendtochtje op zijn racefiets, Keet kruipt weer op de bank en ik besluit te gaan douchen. Even bijkomen van deze bizarre ochtend. Ik kan mezelf wel voor m’n kop slaan. Waarom moest ik er nou weer zo’n positieve draai aan geven? Waarom niet gewoon die pleister er in een keer, keihard, afrukken? Maar ik weet het antwoord heus wel. Ik moest haar hart breken. Ik hád het moeten breken, om het daarna weer samen te helen. Maar ik kon het niet. Onder de douche laat ik mijn tranen de vrije loop.