Marieke is moeder van dochter Keet (7) en zoon Faas (4). Haar leven nam een totaal andere wending toen ze verliefd werd op Lara. Inmiddels woont ze samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family. Haar eerste drie blogs, met hoe het allemaal begon kun je hier lezen.
Barbara is exact de gezinstherapeut die je verwacht. Ze belt precies op de afgesproken tijd aan. Met een empathische blik en een dikke map onder haar armen, staat ze voor de deur. Zorgeloos Scheiden staat met koeienletters op de voorkant van de map. “Kom snel binnen,” zeg ik, enigszins geschrokken van deze expliciete vormgeving. “Koffie?”
Ik had haar vorige week gevonden via Google. Toen mijn maag zich steeds omdraaide wanneer ik eraan dacht dat we het de kinderen moesten gaan vertellen. Ik overwoog zelfs meerdere malen om de hele boel terug te draaien.
Uiteindelijk nam ik een besluit: áls we het doen, doen we het goed. We gaan die hele scheiding gewoon naílen. “Wat nou als we proberen op een andere manier vorm te geven aan ons gezinsleven? Wat nou als dát de boodschap wordt en wij er samen de beste scheiding ever van maken?” vroeg ik Reinier. Hoe, wist ik nog niet. Maar Google had het antwoord. Vreedzaam uit elkaar, zorgzaam scheiden, eerste hulp bij echtscheiding… Er blijkt een hele commerciële wereld schuil te gaan achter het concept scheiden. “Scheiden met kinderen geeft onzekerheid en onrust. Onze gezinstherapeuten staan voor je klaar.”
De kinderen spelen bij de buren, wij drinken koffie met Barbara. De map ligt opdringerig tussen ons in op tafel. Ernaast een pen met dezelfde opdruk. Ik wil de sfeer niet meteen bederven, we willen immers vreedzaam uit elkaar, maar ik kan me niet inhouden. “Die map he?” begin ik voorzichtig. “Niemand weet nog dat we uit elkaar gaan. Je loopt ermee door de straat, onze kinderen kunnen zomaar binnenlopen. Ik voel me daar niet prettig bij.” Barbara begrijpt het. Ze stopt de map in haar tas. “Alles wat in de map staat zal ik ook mailen,” zegt ze.
Ik probeer Barbara uit te leggen hoe we het voor ons zien. Hoe we graag als vrienden verder gaan. Bij elkaar willen komen eten, misschien zelfs nog samen op vakantie gaan. Dat we de kinderen willen meegeven dat het niet het einde van de wereld is. Dat papa en mama altijd van elkaar zullen houden, dat ze nooit hoeven te kiezen, dat onze kinderen altijd op de eerste plek staan.
De kinderen zijn eigenlijk altijd degenen die er het meest onder lijden he?
“Dat klinkt natuurlijk hartstikke fijn, en dat nemen de meeste mensen zich voor,” zegt Barbara. “Helaas gaat het in de praktijk vaak anders. En ja, de kinderen zijn eigenlijk altijd degenen die er het meest onder lijden he?” De brok in mijn keel wordt steeds groter.
Barbara en haar empathische blik krijgen het voor elkaar. Ze weet precies wat ze moet zeggen. Binnen een half uur biggelen de tranen over mijn wangen. Huilend vertel ik dat ik het ook graag anders had gezien. Dat ik ook het liefst oud was geworden met de vader van mijn kinderen. Ik vertel hoe bang ik ben. Bang voor het verdriet dat ik veroorzaak. Bang voor wat komen gaat. Hoe het praktisch moet, financieel, waar ik moet wonen, bang voor alles wat onzeker is.
Barbara kan ons alles uit handen nemen. Ze vertelt voortvarend dat we een scheidingsconvenant moeten maken, met afspraken, over verjaardagen, vakanties en financiën. Wat er fiscaal en juridisch allemaal bij komt kijken. En hoe ze ons als gezin de juiste begeleiding kan bieden. We besluiten: dit moeten we doen. Het is een verstandige keuze. En vast goed voor de kinderen.
Maar die map. Het verkooppraatje. De hoge kosten. De pén met logo, nota bene. De tranen die ze bijna letterlijk uit me trok. Het zit me dwars. Het houdt me wakker.
Een dag later bel ik mijn financieel adviseur. Type ruwe bolster blanke pit. Ik vertel over de aanstaande scheiding. Ik vertel over Barbara. “Niet doen,” zegt hij resoluut. “Schandalig, dat soort types. Een beetje misbruik maken van jouw schuldgevoelens. Nergens voor nodig. Laat mij die scheiding fiscaal en juridisch maar regelen. En zo’n convenant vind je overal op internet. Vullen we samen in, klaar is kees.”
Het is precies de bevestiging die ik nodig heb. Ik mail Barbara dat we haar diensten toch niet nodig hebben. Ik plan een afspraak met de financieel adviseur voor de praktische afhandeling. En de kinderen? Laat die maar aan mij over. Ik ben tenslotte een communicatiespecialist. Ik ken mijn kinderen bovendien het beste. Toch?
Geen reacties