Marieke is moeder van twee kinderen van 5 en 8. Haar leven nam een totaal andere wending toen ze de relatie met haar ex zag stranden en ze haar liefde Lara Billie tegenkwam. Inmiddels delen ze het co-ouderschap met haar ex, vastbesloten om er een gezellige modern family van te maken.
Het was grijs en het was koud. Typisch januari. Alle wanden van het kantoortje waarin we plaats moesten nemen waren van glas. Voorbijgangers, buren, bekenden, iedereen had ons kunnen zien zitten, samen. Nietsvermoedend hadden ze misschien kunnen denken dat we gewoon wat praatten over onze financiën. Over beleggingen, pensioenopbouw of de hypotheek. In feite was dat ook zo. Maar ze zouden geen idee hebben van wat er die dag zwart op wit werd gezet. Van wat er ondertekend ging worden. Het was niet veel werk, we waren er zo uit. We gingen immers als vrienden uit elkaar. We namen afscheid als geliefden, maar ons gezin bleef de basis. Toch?
“Ja, dat zegt iedereen, zo aan het begin,” bulderde de adviseur. “Maar ik kan je vertellen, dingen lopen altijd anders dan je denkt. Altijd! Vrienden blijven, ammehoela. Zorg er nou maar voor dat die afspraken op papier komen, ik garandeer je dat dat nodig gaat zijn.”
De zware glazen deur ging langzaam open, iemand bracht thee. Ik vroeg me af of daarmee de brok in mijn keel zou verdwijnen. Was het echt zo uitzonderlijk, onmogelijk, wat we dachten? Hij was niet de eerste die ons waarschuwde. De scheidingsconsulent zei precies hetzelfde, vorige week aan de keukentafel. Maar ik besloot er niet aan mee te doen. Ik zou ze het tegendeel bewijzen. Bij ons zou het anders gaan.
Ze hadden alleen nog rooibos. Ik houd niet van rooibos. De geur drong mijn neus binnen via de damp die van het glas afkwam. Ik luisterde maar half. We maakten afspraken over schoolvakanties, de en/of rekening, het huis, de auto, zelfs de fietsen werden officieel verdeeld. “Dat zegt iedereen.” De zin bleef in mijn hoofd rondspoken.
Was het idee van een modern family een fantasie?
Was ik zo naïef? Zou er een dag komen dat we recht tegenover elkaar zouden staan? Ik wierp een blik op de man die 15 jaar lang aan mijn zijde stond. De vader van mijn kinderen. De liefde was misschien op, maar was de vriendschap sterk genoeg? Of was het idee van een modern family een fantasie? Een soort geloof, dat je op de been houdt als het moeilijk wordt?
Ik was bang. Het zweet in mijn handen en het bonzen van mijn hart verrieden de angst die de kop op kwam steken. We keken elkaar aan en zetten zonder twijfel onze handtekening op het vel dat voor ons lag. We wisselden de papieren om en tekenden opnieuw. Eentje voor hem, eentje voor mij. “Goed bewaren,” zei de adviseur.
“Koffie doen?” hoorde ik mijn officiële ex zeggen toen we naar buiten liepen. We togen richting het café om de hoek. We bestelden twee cappuccino, en een appeltaart met twee vorkjes. Zoals we dat altijd deden.
Ik ben blij dat ik op dat moment nog niet wist wat ik nu weet, anderhalf jaar later. Dat loslaten ook écht loslaten betekent. Het loslaten van het oude plaatje, maar misschien nog wel meer: het loslaten van het nieuwe plaatje. Want hoewel we nog steeds koffiedrinken en appeltaart eten, ik blijk toch liever met mijn nieuwe liefde op vakantie te gaan dan met mijn oude liefde. En hij net zo goed. Mijn verwachtingen waren torenhoog, het nieuwe plaatje mijn houvast. Maar ook dat leerde ik met vallen en opstaan loslaten.
Want de adviseur bleek in elk geval gelijk te hebben over één ding. Het liep anders dan ik dacht.
Geen reacties