Baby, Lees

Borstvoeding

‘Heel goed,’ antwoord ik wanneer de verloskundige enkele weken na de geboorte van Benja vraagt hoe het met de borstvoeding gaat. Ik kijk er zo vrolijk mogelijk bij en hoop dat de woorden energieker klinken dan ik me voel. De poging lijkt geslaagd, want ze vindt het fijn om te horen, bevestigt dat borstvoeding echt het beste is wat je aan je baby kunt geven en gaat verder met een lesje seksuele voorlichting. Het is niet dat ik haar nu bewust om de tuin leid, het lukt me gewoon nog niet om aan haar, maar meer nog aan mezelf, toe te geven dat ik borstvoeding geven best zwaar vind. En dat dat een hele goede reden kan zijn om over te stappen op kunstvoeding, is heel wat bruggen te ver.

Per voeding ben ik bijna anderhalf uur bezig. In die negentig minuten leg ik Benja aan, doe ik tientallen pogingen om hem wakker te houden en plak ik meerdere keren het tepelhoedje vast. Omdat een baby zeven keer per dag drinkt, doe ik niet veel meer op een dag dan voeden en slapen. Als een vriendin vertelt dat dat best pittig klinkt, wuif ik het weg. Ik wilde zelf moeder worden en gun mijn kind het allerbeste. Dat ik daardoor niet meer aan mezelf toekom is bijzaak. Dat verlof is tenslotte geen luxe vakantie, maar bedoelt om voor de baby te zorgen.

Wanneer mijn eerste afspraak zonder Benja op de planning staat, lijkt het of hij merkt dat ik gehaast ben. Ik word meteen op mijn plek gezet, want in plaats van anderhalf uur doet hij minstens twee uur over de voeding. Hem hongerig achterlaten is geen optie, dus ik wacht zo geduldig mogelijk tot hij genoeg heeft gehad. Dat dat van de tijd voor mezelf afgaat zorgt ervoor dat er ergens een klein belletje gaat rinkelen. Wat zou het lekker zijn als Joost hem op dit soort momenten een fles kon geven …

Bij die gedachte komt mijn moedergevoel direct in opstand. Het schreeuwt, joelt, moedigt aan en staat op de banken: ‘NIET STOPPEN! Je wilt toch een goede moeder zijn?! Je hebt toch alles over voor je kind?! Dan kun je niet nu al de handdoek in de ring gooien!’ Aan de overkant is het wederom stil. Mijn verstand heeft het sinds de bevalling al vaker laten afweten. Het lijkt nagelbijtend te zitten wachten, hopend dat ik voor mezelf kies.

Als na twee maanden de wallen op m’n knieën hangen en ik, het gevoel dat ik faal negerend, besluit de borstvoeding af te gaan bouwen, lijkt ook mijn lichaam te protesteren. Stuwing is aan de orde van de dag en borstontstekingen liggen op de loer. Ik ben moedwillig de natuur, die ervoor zorgt dat ik mijn kind kan voeden, om zeep aan het helpen. Dat voelt verkeerd, maar toch zet ik door. Want van kunstvoeding wordt hij ook groot. Maar vrolijk wordt hij alleen van een moeder die dat zelf ook is.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

12 Reacties

  • Reageer Corine 31 mei 2017 at 19:31

    Pfff, wat herkenbaar. Tepenhoedjes, een uur per voeding bezig en ’s nachts huilend roepen ‘ nee, ik wil niet meer’, terwijl mijn man niets van me over kon nemen. Ik heb nog een maandje gekolfd, want kolven + voeden kostte wat minder tijd. Wat ben ik ‘blij’ om te lezen dat het vaker gebeurt, want ik voelde me er erg eenzaam bij. <3

  • Reageer Annelies 31 mei 2017 at 19:48

    Heftig, bij mij kwam door de minimale rust de ‘productie’ niet goed op gang. Mijn dochters vielen af en met alleen borstvoeding kwamen ze niet aan. Heel verdrietig, maar dan is de keus snel gemaakt. Bij de eerste nog wel 8 weken borstvoeding gegeven met bijvoeding. Bij dochter 2 sneller overgestapt op alleen flesvoeding. Balen dat het weer niet is gelukt 🙁 maar ze moet wel groeien!

  • Reageer Mimi 31 mei 2017 at 20:29

    Wat een herkenbaar blog!
    Hier was ik een uur bezig met voeden, een uur met kolven (ze hapte niet goed aan waardoor ik mega veel pijn had) en een uurtje rust had ik dan tot de volgende voeding. Het sloopte me en ik had nog 2 kinderen die ook hun mama nodig hadden. Heb dus de keuze gemaakt om over te stappen naar kunstvoeding. Na een week klungelen was het een pittige maar juiste beslissing.

    Mn baby gelukkig, andere 2 moppies gelukkig en ik als mama ook gelukkig met mn keuze.

    Natuurlijk vind ik het jammer dat het niet gelukt is maar ik heb het wel geprobeerd!

  • Reageer Dorien 31 mei 2017 at 20:52

    Zo ontzettend herkenbaar! Waarom voelen wij mama’s ons toch altijd zo schuldig. Iemand heeft me ooit het volgende gezegd toen ik al overgestapt was op kunstvoeding en daar heb ik veel aan gehad : “je geeft je kindje eten als het honger heeft, dus je bent een goede mama.” Zo is het ook. Een mama die haar best doet is een perfecte mama! Liefde en knuffels voor alle struggelende mama’s.

  • Reageer Suus 31 mei 2017 at 20:57

    Super herkenbaar inderdaad. En top dat je zelf je keuze maakt toch? Waar jij je goed bij voelt is belangrijk. na 3 maanden dezelfde keuze gemaakt en jeetje wat deed dat veel goed. Zowel kind als ik kregen structuur, ritme, meer tijd en energie! “Kunst”voeding is ook voeding waar een kind prima gezond op groot worden kan.

    En wat zat ik lang te wachten op de naam van je kleine. Benja. Prachtkeus!

  • Reageer Trix Planting 31 mei 2017 at 21:00

    Als een baby met een tepelhoedje drinkt en meer dan een uur over een voeding doet gaat er duidelijk iets niet goed. In plaats van twee maanden! doormodderen tot de wallen op je knieën hangen, kun je je een hoop narigheid en frustratie besparen door contact op te nemen met een van de borstvoedingsverenigingen of een lactatiekundige.

    En nee, een goede zorgverlener/lactatiekdundige probeert niet je koste wat kost van de kv af te houden, maar luister goed naar wat jij écht wilt, en ondersteunt je om je doel te bereiken.

    • Reageer Giovanna 31 mei 2017 at 22:13

      Ik ben het hier hartgrondig mee eens. Bij mijn eerste heb ik veel te lang doorgemodderd. Bij mijn tweede heb ik al tijdens mn zwangerschap gesproken met n Lactatiekundige. Die heeft me heel erg geholpen ook direct na de bevalling, waardoor t proces vanaf voeding 1 al zo’n stuk beter ging. Die hulp wordt je vaak niet automatisch geboden en dat is erg jammer, omdat veel vrouwen best willen en ook onwetend zijn. Ook afbouwen kan rustig en minder pijnlijk met goede op de moeder in kwestie afgestemde hulp. En tot slot wil ik nog meegeven dat borstvoeding ook als t ‘lekker gaat’ bijzonder intensief kan zijn/is. En niemand anders dan de moeder zelf kan bepalen of dat opweegt tegen gezondheidsvoorzieningen, het intieme moment en het bijzondere gevoel je kind letterlijk een deel van jouw vlees en bloed te geven.

  • Reageer Nina 31 mei 2017 at 21:28

    Heel herkenbaar inderdaad.. mijn dochter kwam om het uur voor voeding op een gegeven moment voelde me net een melk koe.. en ze bleef honger hebben. Bleek dat er te weinig voeding in de melk zat. Wat een opluchting voor allebei was het toen ik besloot toch te stoppen en te gaan voor de fles.. nu een super gezonde flinke kleuter van 4 ..

  • Reageer Merel 31 mei 2017 at 22:05

    Heel herkenbaar,
    Ik heb zoiets soortgelijks doorgemaakt.
    Na lang twijfelen en van alles proberen gooide ik uit frustratie midden in de nacht huilend met kolfflesjes, terwijl mijn dochtertje van een paar weken doorsliep, had ik stuwing en het kolven wilde niet lukken.. ik leek mn verstand en zelfvertrouwen te hebben verloren..

    Met veel schuldgevoel gestopt, maar ik kon eindelijk ademen en echt genieten.. en dat kan jij nu ook doen!

    Je hebt je best gedaan en die start heeft je kindje gekregen!

    Een gelukkige mama zorgt voor een gelukkige baby!

    Hele dikke knuffel
    (inmiddels een gezonde dochter van 3 jaar)

  • Reageer Nienke 1 juni 2017 at 00:03

    Wat zijn de bijkomende emoties herkenbaar… Onze tweeling is inmiddels 10 weken en borstvoeding is nog maar een klein deel van hun voeding. Ze blijven niet goed aanhappen, 1 heeft een verkorte tongriem (die van de andere is al gekliefd) en we hebben ondanks 2 kuren al 8 weken last van spruw. Geen tijd voor vaker aanleggen of meer kolven, omdat we ook nog een 5-jarige hebben rondlopen die zijn aandacht nodig heeft. En toch ben ik nog niet zover dat ik helemaal kan stoppen. Wat maakt toch dat het zo moeilijk maakt?

  • Reageer Justine 1 juni 2017 at 06:22

    God, wat bijzonder om te lezen dat er vele moeders met mij zijn die de borstvoeding als een worsteling hebben ervaren. Ook ik heb – na talloze adviezen te hebben gekregen van o.a. een lactatiekundige, de kraamverzorgster en verloskundige – twee maanden geklungeld (lees: moeizame start na zware bevalling, baby die met alleen borstvoeding niet aankwam, kolven, bijvoeden, spruw, tepelkloven, ‘vingervoeden’ en boven alles: mega uitputting!), waarna ik besloot te stoppen. Afbouwen hoefde nauwelijks, stuwing was al snel weg (zegt dat ook niet iets?). Ik was in tranen, voelde me schuldig en opgelucht tegelijk. Maar ik voelde me vooral eenzaam in dit proces, kende (nog) geen andere vrouwen bij wie het ook niet vanzelf ging of was gegaan. Bij mama’s om mij heen leek borstvoeding geven een moeiteloze aangelegenheid. Dat maakte me zó onzeker! Achteraf was ik blij dat ik gestopt was, maar inderdaad, dat grote schuldgevoel eraan voorafgaand…

    Ik ben nu 37 weken zwanger van de tweede en ik moet eerlijk bekennen dat, hoewel ik het geven van borstvoeding nu toch weer een kans wil geven, ik er niet helemaal ontspannen naar uitkijk, vanwege mijn eerdere ervaring. Nu maar hopen dat ik daardoor niet al teveel 1-0 achter sta…

  • Reageer Monique 1 juni 2017 at 07:37

    Heel herkenbaar. Met een heel klein meisje en daardoor een heel kleine maagje wat snel gevuld was was ik iedere 2,5 uur aan het voeden. En dat duur de ook gemiddel een uur, anderhalf uur. Ik vond uit eidelijk na 1,5 maand te gaan kolven een hele oplossing, en daarna invriezen. Toch eigen voeding maar toch iets meer tijd. En na 3 maanden gewoon op flessevoeding. Geen stress meer, gewoon altijd een thermos met gekookt water en ook gekookt koud water bij me. Dochter heerlijk altijd op tijd en op temperatuur voeden. Goed voor mama en dochter! Succes meid. Volg je hart!

  • Laat je reactie achter