Marieke is moeder van dochter Keet (8) en zoon Faas (5). Haar leven nam afgelopen jaar een totaal andere wending toen zij en haar man Reinier ontdekten dat hun huwelijk niet stand kon houden. Inmiddels woont Marieke samen met Lara en vormen ze met haar ex Reinier een gezellige modern family.
“Ben je gelukkig?” lees ik in een appje van vriendin S. terwijl ik in de rij van de supermarkt sta. Grote vraag, denk ik bij mezelf. Daar moet ik even de tijd voor nemen. Dat slinger je niet even op de app terwijl je je boodschappen staat af te rekenen, zeg maar.
“Lieverd, gaat het wel goed met je? Je zegt het wel hè, als er iets is?” Mijn moeder belt. Ineens valt het kwartje. Mijn laatste blog. Ik schrijf over een moment van verdriet, van rouw, op de eerste verjaardag van mijn zoon in onze nieuwe gezinssituatie. Eerder kreeg ik al berichtjes van vrouwen die ik niet ken. “Dit is precies de reden waarom ik niét bij mijn man weg wil. Ik zou dit niet aankunnen.” En: “Ik lig nu in scheiding en dit zijn de momenten waar ik het meest tegenop kijk.”
Ik snap het. Allemaal. De vragen, hoe het met me gaat. De angst voor dit verdriet. Ik snap het, want ik herken het. Het heeft me er jaren van weerhouden ook maar te dénken aan scheiden. Het beeld van lege bedjes in slaapkamers? Mijn grootste schrik. “Wat er ook gebeurt, dat nooit,” sprak ik geregeld tegen mezelf.
Inmiddels ben ik er niet meer bang voor. Sterker nog, ik zoek het op en ik laat het toe. Ik verzet me niet, maar omarm het. Want ik weet dat ik sterk genoeg ben om dat aan te kunnen. Ik weet dat het leven niet alleen maar uit mooie momenten bestaat. En ik weet óók wat het alternatief is.
De zwaarste last op de schouders van een kind is het niet-geleefde leven van een ouder
Dat is namelijk in een huwelijk blijven waar je niet gelukkig bent. Jezelf opofferen voor het geluk van je kinderen. Carl Jung zei het al: “De zwaarste last op de schouders van een kind is het niet-geleefde leven van een ouder.”
Glennon Doyle schrijft daarover in Ongetemd Leven: “Voor mij is een gebroken gezin een gezin waarin de afzonderlijke leden zich in stukken moeten hakken om erin te passen. Een gezin is heel als alle leden heel zijn. Ik stapte af van het idee dat een succesvol huwelijk duurt tot de dood ons scheidt, zelfs als een of beide partners zich in het huwelijk meer dood dan levend voelt. Ik brandde de regel af dat een gezin alleen heel kan blijven als je de originele samenstelling in stand houdt. Ik brandde de regel af dat de ideale moeder zichzelf opoffert. Van een moeder die langzaam stierf uit naam van haar kinderen werd ik een verantwoordelijke moeder: een moeder die haar kinderen laat zien hoe je ten volste kunt leven.”
Na de beladen verjaardag van mijn zoon vorige maand, vierden we afgelopen weekend de verjaardag van mijn dochter. Ik keek om me heen en zag het heel helder. Er waren opa’s, oma’s, slingers en cadeaus. Maar er waren vooral vijf gelukkige, hele mensen. Twee kinderen, drie volwassenen. Mijn gezin.
“Ik denk dat ik niet eerder zo compleet gelukkig was,” typ ik terug naar S. “Ik voel me regelmatig, zeker wekelijks, zo intens vervuld en gelukkig dat ik ervan moet huilen. Er is geen onrust meer, geen ‘is dit het nou?’ Geen vaag, sluimerend, onvervuld verlangen. Ik kan het niet anders omschrijven dan ‘thuis’ zijn. In mezelf, bij Lara, in mijn leven zoals het nu is. Dus ik kan volmondig JA antwoorden op die vraag. Makkelijk? Nee. Gelukkig? Ja.
Geen reacties