Baby, Lees

Ben ik een spijtmoeder?

“Ik ben het zo on-tie-ge-lijk zat,” verzucht ik tegen Joost terwijl ik schrik van wat ik zeg. Ik ben nog geen acht maanden moeder. Zou ik niet als een blij ei door de vallende herfstbladeren moeten huppelen? Ik vind van wel, maar de laatste tijd lukt het niet. Benja zeurt, piept en huilt de dagen en nachten door. Vond ik dat aan het begin van de maand nog zielig omdat zijn darmen verstopt zaten en hij de vijfde ziekte had, nu dat verholpen is kost het me steeds meer moeite mijn geduld te bewaren.

Als hij ’s middags na ruim een uur proberen, sussen, zingen, knuffelen en instoppen nog steeds weigert te gaan slapen en niet ophoudt met huilen, verplaats ik hem van zijn bed naar de box. Ik denk er geïrriteerd ‘en als je nu nog niet ophoudt, dan zoek je het maar uit’ achteraan en weet direct dat ik deze belofte niet ga waarmaken. Want ik kan zijn tranen niet negeren, hoe klaar ik er zelf ook mee ben.

‘Heeft Benja soms alles van de afgelopen maanden opgespaard om er nu in een keer uit te laten komen?’ appt een vriendin terug wanneer ik vertel dat ik ’s nachts van twee tot vijf a la Hans Klok mijn hele trukendoos heb opengetrokken om hem stil en in slaap te krijgen. Het lijkt of zij en de mensen die eerder tegen me zeiden dat wij ons portie nog wel zouden krijgen, gelijk hebben. Tegelijkertijd voelt het als een test. Eentje om mijn geduld, uithoudingsvermogen, liefde voor Benja en de relatie tussen Joost en mij op waarde te schatten.

Een paar dagen later stuit ik op een mooi artikel over moeders die spijt hebben van hun kind(eren). Het is niet dat ze niet van ze houden of niet goed voor hen zorgen, maar als ze hun leven over mochten doen hadden ze die keer seks zonder bescherming achterwege gelaten. Mijn hart zit in mijn keel. Ik heb deze week meerdere keren met heimwee teruggedacht aan de tijd dat Benja nog niet geboren was. Toen het weekend nog betekende dat ik nachtenlang op de bar danste (wat ik nooit durfde, maar in je herinnering is altijd alles beter) en de ochtenden bestonden uit het bijkomen daarvan. Ben ik ook een spijtmoeder?!

Ik lees verder en ontdek dat het moederschap vervulling, vreugde, liefde, comfort, trots en bevrediging kan bieden, net als hulpeloosheid, frustratie, schuldgevoelens en woede. Ik kan weer ademenen. Het is blijkbaar normaal dat je het als moeder weleens niet meer zit zitten. Dat je je kind het liefst naar IKEA’s ballenbak brengt om daarna zelf tijdelijk het pand te verlaten, zodat je de oproep dat hij wil worden opgehaald niet hoort. Toch voel ik me schuldig. Er straalt zoveel ontevredenheid en ondankbaarheid van uit, dat ik me kapot schaam dat ik het überhaupt denk, laat staan uitspreek. Vooral wanneer ik ’s ochtends Benja’s kamer binnenloop en hij me met een big smile aankijkt, terwijl zijn mollige armpjes mijn kant op strekken omdat hij wilt dat ik hem oppak. Nee, ik heb geen spijt van het moederschap. En die test die ik nu afleg, die ga ik ‘killen’. Echt. Al kost het me in deze fase wel wat meer moeite.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

7 Reacties

  • Reageer Tamara 15 november 2017 at 20:54

    Dit is echt zo vreselijk herkenbaar!! Mijn dochtertje wordt volgende week 1 jaar, en ik heb een aantal van dit soort periodes gehad. Dat ik dr uit frustatie in bed heb gelegd, alle deuren en ramen gesloten heb en zelf een potje ben gaan huilen in de garage.. gewoon omdat ik het niet meer aan kon horen, en vooral dacht dat ik een slechte moeder was omdat ik op mijn kop kon staan maar haar niet tevreden kreeg.. en precies zoals jij zegt, als ik de volgende ochtend haar kamertje op liep en ze stralend in dr bedje stond omdat ze zo blij was dat ik dr kwam halen, dacht ik meteen; jaaa dit meisje is het meer dan waard om knettergek door gemaakt te worden!

    • Reageer Sanne 17 november 2017 at 14:03

      Dank je wel voor jouw verhaal! Zo fijn om te weten dat alle moeders dit herkennen.

  • Reageer Astrid 15 november 2017 at 21:06

    Hier ook heel herkenbaar maar geloof me het wordt echt beter. Zeker als je wat meer uitgerust bent. Dat lukt nu natuurlijk niet met de kleine erbij. Probeer dan echt of je de kleine een nachtje bij iemand kan laten slapen. Of je gaat zelf een nachtje ergens anders slapen en laat je man de honneurs waarnemen. En ga dan ook vroeg naar bed. Of probeer overdag nog wat bij te slapen. Het eerst jaar is gewoon heel zwaar. En slaapgebrek overschaduwt alles. Be je meer uitgerust dan zul je zien dat je meer kan hebben en de donkere wolken langzaam weer optrekken. Sterkte!

    • Reageer Sanne 17 november 2017 at 14:03

      Wat een goeie tip! Die hebben we afgelopen week gelijk gebruikt 🙂

    • Reageer Sanne 17 november 2017 at 14:04

      Wat een goede tip! Die hebben we van de week meteen gebruikt. Werkte super goed! 🙂

  • Reageer Leoni de Haan 16 november 2017 at 09:31

    Ik vond het 1e jaar een hel en keek heel jaloers naar als die andere tevreden babys die sliepen en zelf konden spelen en tevreden lachten. Je moet het loalaten was te tip..ja..maar hoe dan dacht ik vooral…dit kind is prikkelgevoelig en intens..pikt ie mijn stress op ? en is ie daarom zo ? dacht ik nog .. maar toen ie eenmaal zelf kon staan ging het ineens stukken beter. Wereld van verschil. Het is een jongen die vooral zelf wil doen en stiekem denk ik, dat ie voorheen vooral gefrustreerd was omdat ie niks kon. Tip baby in de wipper en baby tv aan..zo pakte ik wel eens een uurtje rust. Beetje tv maakt je geen slechte maar een iets blijere moeder soms

    Sterkte ! Je kan het ! Het is hel maar je bent niet alleen en ik beloof het het gaat echt over en je gaat dit overleven en daarna ben je dubbel blij en trots want het is een megaprestatie die de mudmasters en vikingrun doen verbleken.

    • Reageer Sanne 17 november 2017 at 14:05

      Dank je wel! Je hebt helemaal gelijk!

    Laat je reactie achter