Lees, Zwanger

Baas in eigen buik

Maud is ruim 39 weken zwanger. Ze houdt ons wekelijks op de hoogte over hoe ze dat ervaart.

Nog een week te gaan tot de uitgerekende datum. Dit zal een van de laatste controles zijn, bedenk ik me als mijn verloskundige de bloeddrukmeter erbij pakt en hem om mijn arm bindt. ‘Je bloeddruk is opnieuw wat hoog,’ zegt ze als ze naar het metertje kijkt. Hij was eerder aan de hoge kant, maar is toen gelukkig weer gezakt.

‘Om zwangerschapsvergiftiging uit te sluiten, wil ik je nu toch graag voor een extra bloed- en urinecontrole naar het ziekenhuis sturen. Als het niet in orde is, dan moeten we misschien een inleiding plannen.’ Zodra ze mijn verschrikte gezicht ziet: ‘Maar zover zijn we nog niet.’

Dat een geboorte zich niet laat plannen, dat wist ik al dankzij de uiteenlopende voorbeelden die vriendinnen mij gaven. De een liep tot 42 weken en moest worden ingeleid, de ander beviel een maand te vroeg, weer een ander twee dagen voor de uitgerekende datum en nog een ander reageerde nauwelijks op weeënopwekkers en kreeg na een inleiding alsnog een keizersnede.

Na een plasje in een potje, prikjes voor de bloedafname en een uurtje op een ziekenhuisbed met allerlei kabeltjes om en aan m’n lijf, komt het bericht dat alles in orde is. Op de bloeddruk na. Oké, dat wisten we al. Maar hoera, geen zwangerschapsvergiftiging!

Toch volgt er overleg met de arts. Even later melden de witte jasjes ons dat de arts – die ik niet eens gezien heb – de zorg wil overnemen. Voor als de bloeddruk verder stijgt. Of voor als er alsnog zwangerschapsvergiftiging ontstaat. ”U wordt over twee dagen weer verwacht voor dezelfde check-up als vandaag. En weet u al wanneer u ingeleid wil worden?” Ik kijk de verpleegkundige glazig aan. Ingeleid worden? Alleen omdat ik nu een enigszins hoge bloeddruk heb?

Als ik naar huis vertrek voel me ik me in een hoek geduwd.

BAF, ik voel baby boy trappen in mijn rechterzij. Hij wil nog lekker even blijven zwemmen in dat warme vruchtwater. Ik neem de controleafspraak aan, maar weet een inleiding vooralsnog af te wijzen. Als ik naar huis vertrek voel me ik me in een hoek geduwd. Tot zover de zorg door onze eigen, vertrouwde verloskundige.

Zodra ik thuis ben bel ik haar. ‘En toen zeiden ze dat ze me willen inleiden en dat ze de zorg willen overnemen.’ Ik struikel bijna over mijn woorden, mijn tranen zitten hoog. ‘Je hebt nog steeds een keuze,’ reageert mijn verloskundige. ‘Als ik je twee keer per week blijf zien en we je bloeddruk goed monitoren, kun je bij mij in zorg blijven. Als je bloeddruk te hoog wordt, kun je nog altijd beslissen de zorg door het ziekenhuis te laten overnemen.’ Ik word rustiger.

Het ziekenhuis is de volgende die ik bel, met de mededeling dat ik me bedacht heb. ‘Dan hoop ik maar dat je geen insult krijgt,’ is de reactie van de andere kant. Ik schrik. Een insult? Mijn man googelt om te checken wat ze daarmee bedoelt. Ik vraag mijn eigen verloskundige nog eens om raad. Zowel zij als Google helpen mij te kalmeren: er is nog een lange weg te gaan voordat ik echt in de gevarenzone beland. Ik haal weer opgelucht adem.

In mijn dromen die nacht zie ik alleen maar boze witte jassen omdat ik hun advies niet heb opgevolgd. Als ik wakker word, overdenk ik het hele gebeuren nog eens goed. Spontaan komen er beelden van Dolle Mina’s in me op.

Vorige bericht Volgende bericht

Ook leuk

2 Reacties

  • Reageer Wen 25 juni 2019 at 20:39

    Ik kreeg een inleiding vanwege hoge bloeddruk. Ik Wilde graag thuis bevallen maar de arts zei doodleuk. “Nou mevrouw, dat feestje van een thuisbevalling gaat mooi niet gebeuren”. Wij nog gewaarschuwd dat de eerste bevalling heel snel ging. De tweede kwam zo snel na de weeopwekkers dat er niemand bij was van het ziekenhuis en mijn man heeft de baby opgevangen!

  • Reageer Peggy 26 juni 2019 at 07:02

    Hoi Maud ,

    Jouw verhaal is precies mijn verhaal zo lijkt wel 😃 ik hem tegen alles verzet geprotesteerd , uitgelegd proberen te overleggen. Uiteindelijk met 38 weken natuurlijk bevallen met een week bloeddrukverlagers vooraf en voor mijn man zijn gemoedstoestand toch maar in ziekenhuis. Maar geen kabels geen monitoren , geen echo’s heb alles geweigerd. Jouw intuïtie is sterker dsn wel protocol dan ook. Durf tr vertrouwen !

  • Laat je reactie achter