Ze zit bij me op schoot en huilt met grote uithalen. In mijn handpalm ligt een armbandje van roze en paarse elastiekjes die in elkaar geknoopt zijn. Een prullerig armbandje dat vast in een kauwgomballenautomaat heeft gezeten waar je voor één euro aan zo’n grote knop mag draaien en dat er dan een bal uitrolt met een snuisterij erin ter waarde van één cent. Kortom, een zeer begeerlijk dingetje voor een vierjarige. Maar het armbandje is niet van Lieve. En het zat wel om haar pols toen ze thuiskwam van de opvang.
“Hé, hoe kom je aan dat armbandje?” vraagt mijn lief aan haar. Ik kijk haar doordringend aan.
“Gevonden,” zegt ze en ze loopt naar de wc en doet de deur op slot.
Ze komt haar gevonden schatten altijd laten zien met de trots alsof ze zojuist een compleet mammoetskelet heeft gevonden. Na iedere middag buitenspelen volgt een tentoonstelling van verzameld gft. Kijk eens wat een mooi schelpje/steentje/bloempje/takje/kauwgompje/asbestbrokje.
Deze vondst heeft ze niet laten zien. Hier klopt iets niet.
We zitten ondertussen aan tafel en Lieve heeft zich al een dik kwartier opgesloten op de wc.
“Lieve, straks zijn we klaar met eten!” roep ik naar de gang.
Hard huilend komt ze van de wc, het armbandje in haar handen. Ze legt het in mijn hand en kruipt dicht tegen me aan.
“Ik denk dat je het niet gevonden hebt.” zeg ik.
“Ik durf het niet te zeggen!” huilt ze hartverscheurend.
“Ben je bang dat ik boos word?” vraag ik. Ik probeer mijn stem zowel zacht en begripvol als stevig te laten klinken.
Ze knikt en veegt haar tranen weg met de rug van haar hand. Dan vertelt ze. Dat het van Saar is. En dat ze het van Saar even om mocht, maar dat ze het zo mooi vond en toen om heeft gehouden. Opgelucht haalt ze adem.
We spreken af dat we het de volgende dag terug gaan brengen naar de opvang, want misschien mist Saar het armbandje wel heel erg. Dat begrijpt ze. Na een paar snikken kan er dan toch gegeten worden. Het mysterie van het onbekende armbandje is opgelost.
Geen reacties