Als jouw zwangerschap onder vuur ligt

Begin deze maand besloot minister Bruins (Medische zorg en Sport) dat kunstmatige inseminatie met donorsperma (KID) alleen nog vergoed zou worden voor vrouwen met een mannelijke partner. Voor alleenstaande en/of niet-heteroseksuele vrouwen met een kinderwens wil hij de vergoeding afschaffen, omdat hier de medische indicatie zou ontbreken. Dit nieuws sloeg bij Saar in als een bom en ze schreef het van zich af.

Wel een tweede kindje of niet? Wel of niet? Het is een vraag die mij al ongeveer twee jaar bezighoudt. Emotioneel waren we er al snel uit. Ja, een tweede is heel welkom!

Rationeel wisten we dat er eerst wat dingen moesten veranderen: Een groter huis (check), een nieuwe baan (check). En dan het fysieke deel. De eerste keer was zwaar. Anderhalf jaar lang ziekenhuisafspraken, gemiddeld vijf afspraken per cyclus, hormonen, acht pogingen. Het waren 18 maanden van hoop, teleurstelling, verdriet. En uiteindelijk blijdschap. Euforie. Een zwangerschap. Een prachtige zoon. Een gezin.

Na een tijdje kwam van de buitenwereld de vraag of het geen tijd was voor een tweede. Een vraag die vaak in onschuld gesteld wordt, niet wetend wat er voor ons allemaal schuil gaat achter het antwoord. Ik heb wel eens de flauwe grap gemaakt dat we eerst even een fundraiser moeten starten. Dat lijkt nu de realiteit te worden doordat de vergoeding van vruchtbaarheidsbehandelingen voor ons dreigt weg te vallen.

‘Je kiest er voor om lesbisch te zijn, dan kies je er ook voor om die behandeling te betalen,’ lees ik op Facebook onder het bericht. Ik zwijg, maar denk: ja, we hebben gekozen voor onze zoon. Ja, we hebben er voor gekozen om daarvoor te betalen. Onze zoon kostte ons ongeveer zesduizend euro nog voordat hij geboren was. Want de donorkosten, het sperma, de maandelijkse reserveringskosten en leveringskosten die betaalde een verzekeraar sowieso niet. De behandeling werd gelukkig wel vergoed.

‘Een kind kost nog veel meer tijdens z’n leven, als je de kosten van de behandeling niet kan betalen, moet je niet aan kinderen beginnen,’ zie ik onder een ander bericht. Ik zwijg, maar weet dat onze avonturier niks tekort komt: eten, kleding, speelgoed, hobby’s, uitjes, heel veel liefde en aandacht. En mijn vrouw en ik hebben in onze gesprekken over een mogelijke tweede altijd vooropgesteld dat hij niks tekort mag komen, ook niet als wij voor een broertje of zusje willen gaan.

Hadden we geen werkend zaad, dan was dit allemaal niet aan de orde.

Dit nieuws verandert voor ons alles. We hebben het nu niet meer over zevenhonderd euro per maand. Nu komt daar nog eens achthonderd euro bij, per behandeling, omdat wij geen zaad binnen onze relatie hebben. Hadden we geen werkend zaad, dan was dit allemaal niet aan de orde.

‘Je kan toch ook gewoon de kroeg induiken en een one night stand hebben.’ Ik zwijg, maar denk val dood.

Wel of niet een tweede kindje. We hadden die spannende knoop net definitief doorgehakt. En toen viel deze bom. We borgen onze droom weer even op. Tot er meer duidelijkheid zou zijn. En gisteren kondigde meneer Bruins, dat er een overgangsregeling komt. Dat de behandeling voor vrouwen die in 2019 nog in behandeling gaan nog wel wordt vergoed. Hoe het in de toekomst gaat, wordt later dit jaar besloten.

Mijn vrouw en ik gaan vanavond weer om tafel voor een nieuw toekomstplan. Ondertussen sparen we verder. Geld en hoop.

Teken de petitie

Direct na het besluit van minister Bruins is er een petitie gestart voor het behoud van de vergoeding voor vruchtbaarheidsbehandelingen voor élke vrouw. De petitie is inmiddels door meer dan 93.000 mensen ondertekend. Je kunt de petitie nog steeds ondertekenen. Dat doe je hier.