2021 voor Marieke: Stip op de horizon

Net als vorig jaar sluiten we dit jaar af met elke dag een terugblik op 2021 van steeds iemand anders uit ons bloggersteam. Vandaag is Marieke aan de beurt. Marieke, die precies een jaar geleden samen met haar man besloot dat hun huwelijk niet langer stand kon houden. Marieke die verliefd werd op Lara. Lees hier haar terugblik op een life changing jaar.

“Pas op, zo valt ‘ie om!”
Kerst 2020. Het zijn flarden van herinneringen. Gekibbel. De kerstboom op z’n kant. Overal naalden. Kerstballen in duizend stukjes. De symboliek. Oh, de symboliek.  

Hoe ik die dagen door ben gekomen is mij een raadsel. Verdoofd en alert tegelijk. Verdoofd, omdat de gedachte dat dit onze laatste kerst zal zijn niet helder te bevatten is. Weten wat je kwijtraakt terwijl je nog niet weet wat je ervoor terug krijgt: dat ís ook niet te bevatten. Alert, om geen moment te missen. Geen herinnering te vergeten. Ieder detail wordt zorgvuldig opgeslagen in mijn hoofd. “Niets is cooler dan Kerstmis”. De hele week hoor ik deze Kinderen voor Kinderen-hit. In huis, in de auto. Tijdens het ontbijt en bij het avondeten. “De mooiste tijd van het jaar, want we zijn met elkaar, echt waa-haar.” Ik zing mee, tot de kinderen slapen. Mijn tranen bewaar ik voor de nacht. En terwijl ik mezelf stilletjes in slaap huil, heb ik maar één, vurige wens: een tijdmachine.

Want het liefst zou ik het jaar dat voor me ligt overslaan. Een flash forward maken naar kerst 2021. Als alles achter de rug is. Ik droom over hoe het zou kúnnen zijn, een jaar later. Ik zie een kerstboom, een gedekte tafel. Ik zie Reinier en de kinderen. En ik zie Lara. Mijn liefde. Zou het mogelijk zijn? Ik zet me schrap voor het nieuwe jaar. Zonder tijdmachine, maar mét dat ene plaatje.

Het plaatje werkt als een harnas voor de buitenwereld.

Het wordt mijn houvast bij alles dat komen gaat. Bij het doorhakken van de knoop. Tijdens de eenzame nachten in het logeerbed. Het plaatje werkt als een harnas voor de buitenwereld. Voor het verdriet op het gezicht van onze ouders. Het onbegrip van vrienden. Het vult mijn lijf met moed en vertrouwen, wanneer ik dat het hardste nodig heb. Bij het inpakken van de verhuisdozen. De eerste keer wakker worden zonder kinderstemmetjes. Het plaatje wordt mijn stip aan de horizon.  

Maar het probleem met stippen aan de horizon is dat je niet doorhebt wanneer je er eigenlijk al bent. We wáren er namelijk al, zomaar ineens, zonder er erg in te hebben. Toen Lara mijn dochter plots “ik hou van jou” hoorde fluisteren. We waren er al, toen we met z’n vijven spontaan op een zomers terrasje belandden en vooruit, saté met friet bestelden, nu we er toch waren. Of toen mijn zoontje zich afvroeg waar Lara eigenlijk vroeger was, voordat ze bij onze familie hoorde.    

Zo werd 2021 niet alleen het jaar van afscheid. Het werd vooral het jaar van een nieuw begin. Een jaar van eerste keren. Van onverwachtse momenten. Van donkere dagen onder een dekbed én van zwoele zomeravonden. Een jaar van veerkracht. Want we lieten misschien iets los, maar we hielden elkaar ook stevig vast. Zo maakte oude liefde plaats voor onvoorwaardelijke vriendschap. En liet ik een nieuwe, grootse liefde toe. Een liefde die me ziet, raakt, vasthoudt en optilt. Een liefde die groot genoeg is voor ons allemaal.

“Zal ik de kaasfondue meenemen?”

Kerst 2021. Reinier appt. Vrijdag vieren we kerstavond. Met z’n vijven. We zijn er. Zonder tijdmachine. Gelukkig maar, want ik had geen moment willen missen.