Quin mag proefzwemmen. Voor zijn B. In zijn afgeknipte jogginbroek die precies tot zijn knieen komt en zijn iets te krappe sandalen stapt hij monter op het startblok. Even kijkt hij naar boven en steekt zijn duim naar me op. Alsof hij tegen me wil zeggen: het komt goed, mam. Ik steek ook mijn duim in de lucht: kom op, jongen, je kunt het! Het zweet staat me in de handen en niet alleen omdat het daar zo ontieglijk warm is.
Mijn zoon is een waterrat. Al toen hij drie maanden was, spatterde hij met zijn vader elke maandagochtend het zwembad rond. Quin was al vroeg watervrij zoals dat zo mooi genoemd wordt. Na eerst ruim een jaar op de wachtlijst kon hij gelukkig vrij snel beginnen met zwemlessen. In kleine groepjes, op zondag, warm water, dat moest goed komen. Hij vloog door de eerste badjes.
Toch zijn we inmiddels twee jaar verder en zijn zwemdiploma B heeft hij nog steeds niet. Ik wéét dat hij het kan, alleen komt dat er niet altijd uit op momenten dat dat van hem verwacht wordt. Ik ken Quin inmiddels goed genoeg dat ik weet dat hij bij alle dingen die hij onverwachts voor het eerst moet doen blokkeert. Dan voelt hij een boze bui opkomen in zijn buik en duurt het best een tijdje voordat hij verder kan. Tijdens proef- of diplomazwemmen is dat gewoon niet zo handig.
Want er is al-tijd iets wat nét even anders gaat. Neem die eerste keer proefzwemmen, noem het oefen-afzwemmen. Bij een andere juf, in een andere baan, op een ander tijdstip. Maar dat was nog niet alles. Ineens moest bij hele banen schoolslag en hele banen op zijn rug. Paniekerig keek hij me vanuit het water aan. Na vier banen worstelen, klauterde hij als een verzopen katje uitgeput uit het bad . Toen ik toch ietwat geïrriteerd vroeg hoe het kan dat hij dat tijdens de les nog nooit had gedaan, antwoordde de zwemjuf gedecideerd: “Ons motto is: als je de techniek van het zwemmen goed onder de knie hebt, maakt het niet of je lang of kort zwemt.” Het was duidelijk dat ze eerder met dit bijltje had gehakt. Ik sputterde nog wat na over ‘ervaren’ en ‘zelf doen’, maar dat bleek aan dovemansoren gericht. Gefrustreerd droop ik af.
Na ruim anderhalf jaar mocht Quin voor zijn A afzwemmen. En alsof dat niet al spannend genoeg was, werd het hele zwemfestijn nóg opwindender gemaakt door het zwembad om te toveren tot een groot piratenschip waarbij de matrozen – de kinderen dus – moesten helpen het schip schoon te vegen. De noodzaak daarvan ontging mij totaal. Waarom wordt het Quin zo moeilijk gemaakt op een rustige, ontspannen manier af te zwemmen? Wanneer kan hij eens laten zien wat hij in zich heeft?
Dus toen Quin voor de tweede keer blokkeerde bij het proefzwemmen kozen we voor privé-proef-zwemmen. Geen verrassingen, één op één contact, meerdere pogingen mogelijk. En ik zag het hoor, hij deed zo zijn best. En steeds weer dat duimpje boven het water omhoog. Bevestiging zoekend. Ik probeerde hem dat te geven. Maar waarom stonden die hoepels nou ineens zoveel verder uit elkaar dan normaal?
Maar hij blokkeerde niet. Godzijdank. Hij heeft het gehaald. En ik? Ik droogde mijn handen aan mijn broek. Nu hoef ik me geen zorgen meer te maken dat anderen niet zien wat ik al járen weet: hij kán het!
4 Reacties
Zo herkenbaar. Nu een jaar onderweg met zwemles en onze dochter zit nog steeds in het tweede badje…er lijkt maar geen vordering in te zitten en de concentratie wordt steeds korter lijkt het wel…
Hoi, ik ben zwemonderwijzer. Wij proberen de kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op het proef en of diploma zwemmen. Ook de afstand is juist erg belangrijk. Niet alleen voor het proefzwemmen maar voor in het echte leven. Het afzwemmen doen we zo normaal en rustig mogelijk. Zo veel mogelijk bekende zwemonderwijzers, geen paspoes en dezelfde benamingen als bij de lessen.
Helaas werkt het niet in alle zwembaden hetzelfde.
Nog even een troost, gemiddeld doet een kind er twee jaar over om A, B en soms ook C te halen. Dit heeft te maken met de motoriek, leeftijd en concentratie.
Ik begrijp dat ouders het soms lang vinden duren maar hoop dat de kinderen met veel plezier leren zwemmen, zodat ze hun verdere leven veilig kunnen genieten van al het water om ons heen!
Hoi! Ik moeder van Sem (6 jaar) ben al 2,5 jaar bezig. Na zwembad nummer 3 heeft hij zijn zwemdiploma A helaas nog steeds niet gehaald. De druk van het moeten kunnen in combinatie met het niet leuk vinden van zwemmen is niet heel fijn. En hij is er bijna, alleen duiken door dat gat. Hij blokkeert en wordt dan ook heel boos en verdrietig. Boos dat het moet en verdrietig dat het niet lukt. We we hebben van alles geprobeerd, zelf oefenen, privéles etc. Maar hij denkt dat ie het niet kan en dan kan je als juf of mama zeggen je kan het wel, maar dat heeft totaal geen zin… Maar ik geef niet op en er komt een moment dat hij het haalt en dan hoop ik dat Sem begrijpt dat doorzetten word beloont! Zo dat ben ik even kwijt ?
Hoi hoi hier een moeder van twee hsk. Ik herken best veel in je verhaal. Het lijkt wel of er altijd overal maar een feestje van gemaakt moet worden, een spektakel, “kijk ons dit eens ontzettend tof doen”… mijn jongens blokkeren bij teveel prikkels. Zwemles is al zo zwaar, al die dingen tegelijk kunnen doen, het holle echo geluid in het zwembad, de andere groepen die tegelijk les krijgen elders in het bad… helaas zien we het overal, op school, op verenigingen, alles moet leuker, gekker, meer uitbundig, alsof ze moeten laten zien hoe tof ze zijn. Veel kinderen zullen er geen last van hebben maar helaas meer dan genoeg kinderen wél en daar wordt niet altijd rekening mee gehouden. Onze oudste van 9 heeft nu enkel A en gaat binnenkort beginnen met de lessen voor B. Zijn leventje was voor nu al even zwaar genoeg.
De jongste van 6 zit inmiddels met de nodige motivatie (iedere week Is die drempel er weer want misschien ga ik iets doen wat ik nog niet kan of ken of….) in badje 2… We gaan het zien. Wij blijven zeggen voor iedere les: “veel plezier! De rest komt vanzelf wel”