De zon schijnt de auto in. De Franse snelweg ligt voor ons, pianoklanken van jaren terug klinken door de auto. In mijn ogen prikken tranen die niet door de zon veroorzaakt worden. Nog voordat ik naar links kijk, weet ik al dat ik bij Henno ook natte ogen zal zien.
We hebben nog een paar uur te rijden voordat we op onze wintersportbestemming zijn en om de tijd de doden ben ik aan een muzikale trip down memory lane begonnen. Ik pijnig mijn hersens naar nummers die we in andere tijden veel luisterden en zoek ze op in Spotify.
‘You can’t fool me, I saw you when you came out. You got your momma’s taste but you got my mouth,’ klinkt door de auto als de brok in mijn keel ontstaat. Ik heb het nummer Gracie van de Amerikaanse singer-songwriter Ben Folds opgezet. Een nummer dat hij schreef na de geboorte van zijn dochtertje.
Zodra we deze eerste zinnen horen, weet ik dat we allebei 13 jaar terug in de tijd worden geworpen. Ik zie Henno met een premature baby Keet op zijn blote borst op de couveuse-afdeling. Ik zie hem met haar in zijn armen dansen door de huiskamer. Met een slapende baby Keet op de bank zitten.
‘You nodded off in my arms watching TV. I won’t move you an inch even thought my arm’s asleep,’ zingt Ben.
Ik kijk naar de achterbank waar Keet met een grote koptelefoon op haar hoofd een filmpje op haar telefoon ligt te kijken. Haar lange benen gestrekt over de achterbank richting haar kleine broertje.
‘What you got in the box only Gracie knows. And I would never try to make you be
Anything you didn’t really want to be,’ zingt Ben door. Henno houdt zijn handen aan het stuur en zijn ogen op de weg. Die ene traan zoekt een weg naar beneden.
Wat waren we gelukkig met dat hele kleine mensje dat vijf weken vroeger dan verwacht in ons leven kwam. Het uttepetutje dat de eerste drie weken van haar leven in het ziekenhuis doorbracht. Een bundeltje liefde dat we nog helemaal niet kenden. Het meisje dat we zodra ze er was, al het geluk van de wereld toewensten. Dat vanaf dag één haar vaders hart stal. En van wie we nog geen benul hadden wat ze voor ons in petto had.
Nu is ze dertien.
‘Life flies by in seconds. You’re not a baby Gracie, you’re my friend. You’ll be a lady soon but until then. You gotta do what I say.’ Ik lach als ik deze zinnen hoor. Zinnen die dertien jaar geleden nog een ver van ons bed show waren. Maar nu al geen toekomst meer zijn.
‘One day you’re gonna want to go. I hope we taught you everything you need to know.’ Twee handen op één buik zijn ze nog steeds die twee. Maar zoals iedere dertienjarige zoekt ook die van ons haar ruimte. En krijgt ze die. Hoewel ik in zijn ogen zie en in zijn stem hoor, dat het wat hem betreft te snel gaat.
‘And there will always be a part of me. Nobody else is ever gonna see but you and me. My little girl. My Gracie girl.’
We zoeven door over de Franse snelweg. Op weg naar de pistes. Die ze die week samen als geen ander zullen bedwingen.
Luister hier het hele liedje
Wil je nooit meer een bericht missen van de Club van Relaxte Moeders? We versturen ieder weekend een nieuwsbrief met het weekmenu en alle blogs en spreuken die die week op de club verschenen. Wil je de nieuwsbrief ontvangen, abonneer je dan nu gratis via onderstaande formuliertje!
Geen reacties